Balzaal Vooruit, Gent, 02/05/06
Wie Madensuyu op plaat strak, intens en spannend vindt klinken,
moet ze dringend eens live gaan bekijken. De overgave waarmee PJ
Vervondel zijn drumvellen beroert en Stijn ‘Ylode’ De Gezelle zijn
gitaar bespeelt, zijn zelden gezien op Belgische podia. Hun
eigenzinnige, bijzondere trips van nummers sleuren je mee in een
hypnotiserende roes, die zelfs nadat de lichten zijn aangegaan, nog
blijft doorwerken. Nu hun uitstekende debuutplaat, A Field Between, in de platenrekken
ligt, waren we dan ook erg benieuwd naar het gevecht dat Madensuyu
met hun instrumenten en met het publiek gingen aangaan op deze
cd-voorstelling.
De plaats van het optreden was de broeierige balzaal van de
Vooruit, die, wanneer het voorprogramma begon, al aardig was
volgelopen. Die warme, bruisende sfeer kwam pas helemaal op gang
toen Tugrul Yücesan en Hasan Tirpan ons een goed halfuur
traditionele Turkse muziek voorschotelden. Op het ene moment lieten
ze het ultramarijn van de Middellandse Zee binnensijpelen in de
zaal en wat later werd de balzaal omgetoverd tot een Turkse markt
waar slangenbezweerders hun ding doen. Het publiek liet zich maar
al te graag meedrijven op hun exotische mengeling van verstilde
passages en opzwepende ritmes. ‘Madensuyu’ betekent ‘bruisend
water’ in het Turks en met de keuze van dit voorprogramma
bevestigden Vervondel en De Gezelle alleen maar hun hechte band met
het land waarover de gemiddelde Vlaming nog altijd in clichés
denkt.
Yücesan en Tirpan lieten een zaal achter die compleet klaar was
voor een goed uur muzikale splinterbommen. Madensuyu trapte
af met ‘Dido’, maar dat nummer was vooral de aanzet tot het eerste
hoogtepunt, ‘Suck On More To Come’. Vervondel en De Gezelle
verkeerden al snel in een trance en met de ogen dicht werden
furieuze gitaarpartijen en dito drums de zaal in gekatapulteerd.
‘No Why No Wow’ ging qua intensiteit zelfs nog een stapje verder,
want erna moest De Gezelle even op zijn positieven komen. Het is
schitterend om te zien hoe de twee tijdens de nummers volledig
buiten zichzelf treden om erna weer besef van tijd en plaats te
hebben. Ook tijdens ‘Sugar On’ en ‘Share A Lot’ liet de zaal zich
maar al te graag omvormen tot een muzikaal niemandsland waar het
gevaarlijk toeven is. Muzikale watjes blijven tijdens optredens van
Madensuyu misschien beter in de loopgraven achter want, wat hun
songs live met je lichaam kunnen uithalen, is soms onvoorstelbaar.
De neiging tot spastische bewegingen is even groot als bij Wolf Eyes, maar alleen is Madensuyu niet de
gimmick die de noiseband uit Michigan wel is.
In tegenstelling tot een jaar terug konden Vervondel en De Gezelle
nu meer evenwicht in hun set brengen. Passionele agressie werd
gekoppeld aan poëtische verfijning. Zo mocht ‘For A While’ een
gelukzalige rust over het publiek laten neerdalen en het
fantastische ‘Papa Bear’ was ook nu weer een emotioneel hoogtepunt.
Ook het eerste bisnummer, ‘Should We Ever Fall’, is een intiem
luisterlied dat de zaal muisstil kreeg. Bij wijze van ultiem
contrast werd daarna de sonische napalm van ‘White On My
Sight-field’ uit de kast gehaald en werd nog een keer alles
gegeven. Bij een tweede bis werd ‘Suck On More to Come’ nogmaals
gespeeld en wie dacht dat het niet nog strakker kon, had het goed
mis. In de tot sauna omgevormde zaal werd nog een laatste keer een
emmer water over de kolen gegoten, met een ultieme apotheose als
resultaat. Madensuyu liet een zweterig en voldaan publiek achter
dat zwaar onder de indruk was van de overrompelende catharsis die
het zojuist had ervaren.
