Mikt het Dominofestival doorgaans op vernieuwende en vooruitstrevende bands, dan wil dat nog niet zeggen dat er geen ruimte is voor artiesten die de mosterd halen bij gitaargeweld zoals dat te horen was in de jaren tachtig. En gelukkig maar, zo stelden wij vast tijdens de concerten van Magik Markers en The Beautiful New Born Children.
"Onze muziek is als de liefde bedrijven met een zwakzinnige", zo omschreef Thurston Moore ooit de muziek die hij met Sonic Youth maakt. Gesteld dat die vergelijking klopt — en wie zijn wij om daar twijfels over te hebben? — dan klinken Magik Markers als een hondsbrutale aanranding door de man met de kettingzaag.
Als eerste kennismaking met Magik Markers kon hun passage in de AB-Club tellen. Denk aan Sonic Youth in de periode 1981-’83 — er is helaas geen andere vergelijking mogelijk — maar dan met nog minder respect voor de grenzen van de gitaarmuziek, grenzen die vanaf de eerste noot opgezocht werden en in de loop van het concert drastisch verlegd werden, middels doeltreffende hulpstukken als kabels, hout, schoenen met een hoge hak, een strijkstok, en occasioneel zelfs een plectrum.
Mindblowing is waarschijnlijk de meest rake omschrijving van wat we op het podium zagen gebeuren. We waren dan ook nog lang niet van deze overweldigende, aan terrorisme grenzende gitaaraanval bekomen, toen we de volgende Blitzkrieg over ons heen kregen onder de vorm The Beautiful New Born Children, een stelletje Duitsers waarvan zelfs hun platenlabel amper de namen kent; zo weinig is er over de band geweten. De imitatie van een bevelende SS-er die de frontman halverwege de show ten beste gaf, doet ons dan ook het ergste vrezen.
"Hey Heartbreaker", ingezet met een achteroverblazende feedbackstorm, effende het pad voor een set die menig trommelvlies naar de verdoemenis hielp. Hoewel het oeuvre van The Children — negen nummers in totaal — op een enkel schijfje van amper vijfentwintig minuten te koop is, slaagde de groep er toch in een half uur vol te spelen met grotendeels onbekend materiaal. Als toeschouwer had je er het raden naar of het nieuwe songs waren, of oude afleggers óf covers van een of andere obscure kelderband uit een door God uit het oog verloren gat in Beieren.
Het publiek had er eveneens vaak het raden naar wélk nummer de band speelde en het was dankzij de, in verhouding tot de songs, lange bindteksten dat de songs min of meer afgelijnd waren. Dit in tegenstelling tot Magik Markers, waarvan we er nog steeds niet aan uit zijn of ze nu één, twee, vijftig dan wel geen songs gespeeld hebben. Maar, ondanks het feit dat Beautiful New Born Children zichzelf soms in een geluidstornado leek te verliezen, was het een optreden dat geen seconde verveelde.Waar we ons bij Magik Markers nog in het New York van omstreeks 1982 waanden, waren we tijdens The Beautiful New Born Children in het Seattle ten tijde van bands als Some Velvet Sidewalk aanbeland.
Een oorverdovende — we worden thans in gebarentaal toegesproken — nostalgietrip, zo zou je deze avond met een beetje slechte inborst kunnen omschrijven, ware het niet dat je absoluut niet het gevoel had dat je naar copycats van een ver undergroundverleden stond te kijken. Magik Markers en The Beautiful New Born Children kennen hun klassiekers en weten hoe ze ermee om moeten gaan: respectvol en als inspiratiebron voor een nieuwe creatieve uitspatting.
