De zinledigheid van een klasse werd ons in een les logica ooit treffend verklaard aan de hand van een Monty Python-scene. In The Meaning Of Life daagt Mr. Creosote op, een wanstaltig dikke man die geplaagd wordt door een bijna onstilbare eetlust, maar wanneer de Maître D een laatste koekje brengt, zijn de gevolgen niet te overzien.
Net zoals het laatste koekje Creosote te veel werd, implodeert ook een klasse onder het laatste element dat toegevoegd wordt. Wanneer men te veel onder eenzelfde noemer wil plaatsen, wordt deze zelf zinledig. Het is een bedenking die we ons al meerdere malen gemaakt hebben wanneer de term postrock valt. Elke instrumentale plaat wordt heden ten dage dan ook al te snel als postrock bestempeld.
Met Solidarity lonkt het gevaar dan ook opnieuw om de hoek. Het uit Washington DC afkomstige Tone timmert nochtans al sinds 1991 aan de weg en debuteerde in 1994 op Independant Project Records, maakte daarna de overstap naar Dischord en brengt nu op Neurot Recordings haar zesde album uit. Sterk beïnvloed door componisten en groepen als Glenn Branca of Savage Republic, blijft Tone dan ook zweren bij instrumentale muziek.
Met Solidarity volgt Tone de weg die het op Ambient Metals ingeslagen was. De hardere gitaren worden iets meer vermengd met etherische klanken terwijl de drums een meeslepender karakter gekregen hebben. Toch zou het fout zijn Tone als een postrockband af te schrijven, ook al neigt hun sound nu meer naar Explosions In The Sky of Mono. De complexe opbouw van de songs en de minder voor de hand liggende melodielijnen en ritmes verraden immers nog steeds de achtergrond van de groep.
Want hoewel "Confidence And Progress" ijle gitaarklanken gebruikt die typerend zijn voor postrock, is de melodielijn dit allesbehalve, ook de drumpatronen tonen een veel harder karakter dan we verwachten mogen. Het slepende karakter van "The Unwilling" kiest daarna voor een aparte invulling van traagheid door de gitaren en drums samen op verkenning uit te sturen. Ook "Towers" ontplooit zich rustig, klanktexturen worden over elkaar heen gedrapeerd zonder de essentie uit het oog te verliezen.
Op "Sketch" geven de opzwepende ritmes van de twee drummers de aanzet waarmee de vijf gitaristen zich uit de slag weten te trekken. Een Oosters aandoende melodie baant zich een weg door gitaarlagen maar verdwijnt al even snel terug in de massa. "Evolution" sluit aan bij de eerste nummers door voor zachte gitaren te kiezen die de drums strak in toom weten te houden. In de laatste minuten ontploft de song dan toch nog, al blijft de beheersing die de muzikanten zichzelf opleggen voelbaar.
"Moonpony" sluit dan ook nauwer aan bij wat een band als Battles creëert dan bijvoorbeeld Mogwai. Het dwingende ritme plaatst zich steeds meer op de voorgrond en sleurt de gitaren mee in zijn mars, manmoedig bieden deze weerstand totdat een impasse bereikt lijkt: beide staan afwachtend tegenover elkaar, de lucht zwanger van een nakende dreiging. Het is dan ook in een afgewogen en berekende aanval dat de song eindigt. "Texas" laat een laatste maal horen wat de groep in haar mars heeft: geen kakofonie noch voorspelbare uitbarstingen maar een welafgewogen uitval, ten allen tijde gecontroleerd en cerebraal.
Wie Solidarity van Tone onder de noemer postrock wil plaatsen, gaat zondermeer voorbij aan de essentie van de band. Voor een ongeoefend luisteraar zouden de oppervlakkige vormelementen misleidend kunnen zijn maar het album draagt nergens het melancholische of epische karakter in zich dat zo typerend is voor postrockgroepen. Tone blijft met dit album dan ook vooral de mogelijkheden die instrumentale muziek te bieden heeft, onderzoeken zonder in de val van deze stroming te trappen.
