Wie had ooit gedacht dat ze van het eenvoudige concept ’tieners
komen op volstrekt ongeloofwaardige maar hoogst amusante en
bloederige wijze om het leven’ een heuse franchise konden maken?
Regisseur James Wong slaagde er nochtans in – de ‘Final
Destination’-serie die hij tot leven riep biedt een keur aan
afgehakte lichaamsdelen en andere bizarre overlijdens. Het is verre
van grote kunst en de originaliteitsbron begint ook stilaan droog
te lopen, maar toch valt er af en toe nog smakelijk te lachen met
deze derde aflevering in de reeks.
In deze episode wordt er nog minder moeite gedaan dan in de eerste
twee ‘Destination’-films om een ietwat degelijke plot en
samenhangende verhaallijn voor te stellen. Maar kom, laat ik u de
ongelooflijk slimme premisse van deze campy sequel zeker niet
onthouden.
In deel één hadden we de vliegtuigcrash (die effectief spannend en
eng was), dan kregen we het volledig ‘over the top’, maar o zo
heerlijke kettingbotsing-ongeluk en deze keer trekken we naar de
kermis om op een nogal verdacht uitziende achtbaan te springen.
Uiteraard loopt het allemaal een beetje fout en nog voor je goed en
wel in je zeteltje bent genesteld vliegen de achtbaankarretjes al
over het scherm…dolletjes.
De overlevenden, of beter, de tieners die door toeval en door de
wijze raad van een wild orakelende brunette niet op de
rollercoaster zijn gegaan, hebben al snel door dat je de Dood niet
zo makkelijk bij het pietje kan nemen. Er steekt een mysterieus
briesje op, de radio verspringt op onverklaarbare wijze naar andere
zenders en ons ‘zienertje’ van dienst staart af en toe vaag in het
ijle alvorens ze met een nieuwe aanwijzing voor de wish list
van de Dood op de proppen komt. Vindingrijk bloedvergieten is, dat
spreekt vanzelf, niet ver af.
De ‘Final Destination’-films hebben het nooit moeten hebben van een
deftige plot, goed uitgetekende personages of enige vorm van
logica. Daarvoor kijk je ook niet naar deze films. Dit zijn
conceptfilms: tieners ontkomen met veel geluk hun dood en de Dood
zal met veel plezier zijn nalatigheid weer goedmaken door het jonge
gepeupel met veel creativiteit naar de andere kant te begeleiden.
Eén voorwaarde: het moet vettig en prettig gebeuren. Een echte
horrorfilm kan je dit dan ook niet noemen. ‘Final Destination 3’
kan je nog het best, heel toepasselijk, vergelijken met een rit op
de achtbaan. Telkens wanneer iemand het loodje legt krijgen we een
overkopje op de rollercoaster. Het is een beetje spannend,
een paar seconden misschien wat eng maar het is vooral dolle pret.
Ik mag er niet aan denken die pret te vergallen door te zeggen op
welke gruwelijk leuke manier de enthousiaste death-cheaters
dan toch om het leven komen. Maar laat uw verbeelding maar al eens
lustig werken wanneer ik u de woorden ‘zonnebank’ en ‘domme
blondjes’ toefluister.
Nuja, dit klinkt allemaal misschien wel leuk (en dat is het ook wel
als je met de juiste ingesteldheid kijkt), maar dit neemt niet weg
dat deze derde ‘Final Destination’ ook aan vermoeidheidssymptomen
begint te lijden. In vergelijking met de eerste twee films komen de
tieners toch net iets minder amusant en vernuftig om het leven. De
inspiratie begint duidelijk leeg te lopen en voor dit soort film is
zoiets fataal. Vooral wanneer regisseur Wong totaal ongepaste
verwijzingen naar de eerste film begint te gebruiken valt deze
rollercoaster meer dan eens stil. En wie ooit eens een paper moet
schrijven over stereotiepe tieners in horrorfilms, moet zeker dit
exemplaar onder handen nemen: spierbundels die zich groter dan God
en Dood wanen, het verlegen kneusje, de geile viespeuk, de vriend
die wel begrijpt dat het allemaal lastig is, een goth-koppel en
uiteraard de nu al beruchte domme blondjes. Het mag dan wel
allemaal met de knipoog bedoeld zijn, het blijven domme, holle
personages waar toch echt wel iets slimmers mee kon gedaan
worden.
Is ‘Final Destination 3’ een goede film? Neen, verre van, maar de
makers weten gelukkig maar al te goed dat ze met iets vrij onnozels
bezig zijn en die zelfrelativering merk je maar al te goed. Je mag
dus met een gerust hart op de dvd wachten. Wanneer je deze film dan
toch gaat huren voor een ‘splatternight’ met vrienden,
vergeet dan zeker niet te stoppen bij de lokale nachtwinkel voor
bier…je zult het nodig hebben!
