De grens tussen een gimmick en een goed idee is flinterdun en sterk
onderhevig aan subjectiviteit. Voorbeelden hiervan zijn zo legio
als maar legio kan zijn. De broertjes Kolacny vonden hun
koorexperiment blijkbaar een te pruimen initiatief, wij vinden
Scala zo irritant als ‘Je t’adore’ van Kate Ryan in de
Dynamite-remix (die bestaat gelukkig niet, maar met enige
verbeeldingskracht valt het resultaat wel auditief voor de geest te
halen). Vooral die ‘Creep’-cover zorgde voor nachtmerries van het
ergste soort.
Maxence Cyrin, een klassiek geschoolde pianist uit Becançon,
balanceert ook op die slappe koord, maar slaagt er wel in om aan de
goede kant te blijven. De man heeft ondanks zijn opleiding een
muzikale smaak die zich niet beperkt tot Chopin, Wagner en Satie.
Hij dweept ook met elektronische muziek en die troef speelt hij op
‘Modern Rhapsodies’ helemaal uit. Deze plaat bevat namelijk
pianobewerkingen van houseclassics en rave-anthems (o.a. Aphex
Twin, Moby, Gusto en Rolando komen aan bod) aangevuld met ‘Behind
The Wheel’ van Depeche Mode en ‘Unfinished Sympathy’ van Massive
Attack.
Van de nummers die Cyrin selecteerde, bestonden geen uitgeschreven
partituren. De man heeft dus goed zijn oor te luisteren gelegd en
zich deze elektronische klassiekers op een persoonlijke en
natuurlijke wijze eigen gemaakt. Zijn interpretaties (het woord
‘cover’ zou deze plaat oneer aandoen) klinken dan ook verfrissend
en wijken vaak af van het origineel. Door zijn subtiele,
intimistische manier van pianospelen laat Cyrin de loepzuivere
melodieën en de melancholische inborst van deze tracks triomferen.
In Cyrins versie van Moby’s ‘Go’ komt de poëtische en filmische
kracht van het nummer bijvoorbeeld helemaal tot zijn recht. Enkel
zijn naakte piano-aanslagen volstaan om heel even de wereld rondom
ons te vergeten en meegevoerd te worden naar de pastorale locatie
van onze keuze. Van ‘Behind The Wheel’ kenden we de melodieuze
kwaliteiten die Martin Gore aan de song meegaf. Hiermee begeeft
Cyrin zich dus op makkelijk terrein, maar de snelle opeenvolging
van noten geven de bewerking wel een bezwerend karakter.
‘Modern Rhapsodies’ wordt echter pas echt interessant wanneer Cyrin
zich op glad ijs begeeft en ons de andere kant toont van door beats
en andere pieces gedomineerde nummers. Housetracks die uw oma als
muziek uit Sodom en Gomorra zou bestempelen, worden hier verstilde,
intrieste mini-ouvertures die haar tot tranen zouden bewegen. In
het genadeloos op de dansspieren mikkende ‘Anasthasia’ van T99 laat
Cyrin een intimistische sfeer binnensluipen die contrasteert met
het herkenbare thema dat ook enkel op piano tot danspasjes aanzet.
Af en toe kan de elektronicafreak in Cyrin zich niet meer inhouden
en wordt er gretig op de pianopedalen gestampt om de luisteraar de
beat te laten aanvoelen. Zo wordt in datzelfde ‘Anasthasia’ zijn
Yamaha C7 danig gegeseld om daarna weer poeslief te worden
behandeld. Pianopuristen zullen dit waarschijnlijk heiligschennis
noemen van het instrument, maar het geeft wel de passie van Cyrin
aan voor zijn project.
‘Modern Rhapsodies’ is een klassieke ode aan de elektronische
muziek die elitair gezwets over de suprematie van klassieke muziek
een hak zet. Cyrin gaat in tegen het hokjesdenken door de verstilde
pracht die in house en techno huist in de verf te zetten. Met deze
dromerige stukjes imaginaire dance heeft Maxence Cyrin dé
zondagochtendplaat van 2006 op zijn naam geschreven.
