Wie verzot is op het betere stemmenwerk droomt waarschijnlijk
geregeld van vocale kruisbestuivingen die nooit het daglicht zullen
zien. Dat is bij ons niet anders: zo zouden we maar al te graag de
feeërieke zang van Hanne
Hukkelberg zich als een krolse kat horen aanvlijen tegen de
schuurpapieren, door whisky gerijpte stem van Tom Waits, of de breekbare vocals van Cat
Power die de grove korrel van Greg
Dulli van een troostend randje voorzien, of Shannon Wright en Mark Linkous die hun
melancholische krachten verenigen, en zo kunnen we wel nog een
tijdje doorgaan. Het moet echter gezegd: soms worden we op onze
wenken bediend. Zo waren eerdere samenwerkingen tussen PJ Harvey en
Thom Yorke of Conor Oberst en Emmylou Harris akelig mooi en nu
krijgen we het unieke rollenspel tussen Isobel Campbell en Mark
Lanegan voorgeschoteld. Zij is een zoetgevooisde engel die vroeger
bij Belle & Sebastian voor betoverende zangpartijen zorgde, hij
heeft met zijn doorrookte, rauwe stem zijn sporen verdiend bij
Screaming Trees en Queens of the
Stone Age. Een, om het eufemistisch te stellen, niet al te
logische combinatie (verwijzingen naar Roodkapje en de boze wolf of
de schone en het beest waren dan ook niet van de lucht), maar het
resultaat is van een onwereldse schoonheid: hun tegenpolen van
stemmen worden ondergedompeld in met stukjes klassieke muziek
gelardeerde countryfolk die naar adem doet happen en zich per
luisterbeurt verder vasthaakt in het hoofd van de luisteraar.
Al van bij het eerste nummer weten we dat Campbell een intelligente
vrouw is: ze weet perfect dat de stem van Lanegan het best tot haar
recht komt in naakte, van alle ballast ontdane songs (check vooral
‘When Your Number Isn’t Up van zijn soloplaat Bubblegum) en die troef speelt ze dan ook
helemaal uit. ‘Deus Ibi Est’ (‘God is here‘ voor de
niet-latinisten) is een bijna religieus nummer waarin Lanegan de
rol van pastoor op zich neemt, enkel ondersteund door akoestische
gitaar, en Campbell zich als een bevallige engel aan hem openbaart
en daarmee de belofte van het celibaat wel erg op de proef stelt.
Het volgende nummer neemt ze met haar zachte, betoverende
fluisterstem alleen voor haar rekening om dan te belanden bij het
absolute hoogtepunt van de plaat. In ‘The False Husband’ meten de
twee zich een andere rol aan: Lanegan is de vertwijfelde echtgenoot
die zich het volgende afvraagt: “Where have you been, my darling
/ Where have you been, my friend.” Het antwoord van Campbell,
bijgestaan door hemelse violen die zo weggelopen zijn uit het
oeuvre van Grieg, is echter zo magisch dat alle onzekerheid smelt
als sneeuw voor de zon. Ze klinkt als een niet te weerstane sirene
terwijl Lanegan als schuurpapieren Odysseus zich van zijn touwen
probeert te ontdoen.
In het tegelijkertijd triest maar hoopvol aandoende titelnummer
dienen Campbell en Lanegan elkaar niet van antwoord, maar zingen ze
samen het hemelse refrein: “Ours was an ocean to swim around in
/ Ours was an ocean I should have drowned in“. Ze klinken als
twee geliefden die elkaar nog steeds graag zien, maar, met twee
muren van water tussen hen in, nooit meer zullen samenkomen. De
melancholie druipt echter niet altijd van de songs: de Hank
Williams-cover ‘Ramblin’ Man’ lijkt wel opgenomen in een saloon in
het Wilde Westen met Lanegan die al een paar whisky’s te veel heeft
verzet. Campbell beperkt zich tot zacht geprevel op de achtergrond.
In ‘Saturday’s Gone’ staat haar stem echter weer centraal: haar
zang is doordrenkt van onschuld en breekbaarheid terwijl prachtige
strijkers (een constante op deze plaat) een mysterieuze sfeer
creëren. Het lijkt alsof Nick
Cave op elk moment met een steen in de hand tevoorschijn kan
komen om haar het hoofd in te slaan. Tijdens het beluisteren
moesten we meermaals aan zijn ‘Murder Ballads’ denken.
‘Ballad of the Broken Seas’ is als een lief, klein kind: het is
onmogelijk om er kwaad op te worden. Daar is ook geen enkele reden
toe, want zwakke nummers zijn in de verste verte niet te bespeuren.
Zelfs het instrumentale ‘It’s Hard to Kill a Bad Thing’ is meer dan
de moeite waard. De antipodische interactie tussen Isobel Campbell
en Mark Lanegan zorgt voor een ontroerend vuurwerk dat u niet snel
zal vergeten. Wie nog eens tot in het diepste van zijn of haar ziel
wil geraakt worden, dient dringend een bezoekje te brengen aan de
platenwinkel.
