Bandidas

‘Bandidas’, de nieuwste productie van Frans filmcrimineel Luc
Besson, mag zichzelf dan wel profileren als een western-komedie met
een feministisch randje, maar iedereen die er ook maar tien minuten
van bekijkt, weet wel beter. Dit is gewoon een ongegeneerde ode aan
de vrouwelijke boezem. De werktitel van dit project was Hooray
for boobies! Als ‘Bandidas’ een Latijnse wetenschappelijke
benaming had, zou dat pelliculus mammalia zijn. De borsten
van Salma Hayek en Penélope Cruz kregen naar verluidt een eigen
trailer op de set. Yup, ‘Bandidas’ is een film voor tettenzotten,
door tettenzotten. Als dusdanig had ik mij eigenlijk aangesproken
moeten voelen, maar helaas, ergens onderweg liep het verkeerd. En
ik kan u zelfs precies zeggen waar: telkens wanneer regisseurs
Joachim Roenning en Espen Sandberg hun camera van de weelderige
attributen van hun hoofdactrices wegdraaien, wordt het allemaal
ogenblikkelijk een stuk minder interessant.

Het verhaal speelt zich af in Mexico, ergens in de tweede helft van
de negentiende eeuw. Maria (Penélope Cruz) is een arme
boerendochter met haar op haar tanden, terwijl Sara (Salma Hayek)
een rijkeluiskindje is dat net is teruggekeerd van haar studies in
Europa. De twee dames zouden niet meer van elkaar kunnen
verschillen, maar worden toch samengegooid wanneer Tyler Jackson
(Dwight Yoakam), een snode vertegenwoordiger van de New York Bank,
hun beide vaders probeert te vermoorden. Jackson wil de
plaatselijke boeren op gewelddadige wijze hun land ontfutselen om
er ongehinderd een spoorlijn doorheen te kunnen leggen, maar dat is
uiteraard buiten de twee Mexicaanse furies gerekend. Met de hulp
van een nogal mieterige politie-inspecteur (Steve Zahn als
comedy sidekick), besluiten Maria en Sara om Jacksons banken
te overvallen en de slechterik op die manier een hak te
zetten.

Wie ooit ‘Once Upon A Time In America’ heeft gezien, zal meteen
begrijpen waar de basisingrediënten van dat verhaal vandaan komen.
‘Bandidas’ is opgevat als een liefdevolle pastiche van de klassieke
spaghettiwesterns van Sergio Leone. Niet alleen is de plot een
doorslagje van wat Leone een dikke 35 jaar geleden al deed, maar
ook krijgen we steeds uitvoeriger bankovervallen die regelmatig
herinneringen oproepen aan ‘The Good, the Bad and the Ugly’ en
muziek die net zo goed van Ennio Morricone had kunnen komen.

Een ode aan de spaghettiwestern van weleer, maar dan met vrouwen in
de hoofdrollen in plaats van mannen – het hàd kunnen werken, maar
dat is dan buiten het ongeduld van de regisseurs gerekend.
Kenmerkend voor Leone’s film was immers het trage tempo ervan, met
personages die twintig minuten lang in de zon stonden te staren
voordat ze erover begonnen na te denken om hun revolver te trekken.
Leone melkte zijn situaties schaamteloos uit, en hoewel hij daar
voor mijn part soms te ver in ging, wist hij op manier wel een
unieke sfeer te creëren. Nu, natuurlijk, bevinden we ons in 2006 en
is het onbegonnen werk om nog geduld te vereisen van een publiek.
Wat dus wil zeggen dat alles voorbijflitst aan de snelheid van het
licht – de actie verloopt aan een razend tempo, en wanneer de
bandidas niet bezig zijn met een bankoverval of een achtervolging,
staan ze wel quasi-komisch tegen elkaar aan te kwetteren. Van sfeer
is absoluut geen sprake, en de geest van Leone verwaait dan ook
meteen door het hyperkinetische heen-en-weer geren van de
acteurs.

Het gekibbel tussen Cruz en Hayek, waar de humor van de film
grotendeels van afhangt, is eerder irritant dan geestig: de twee
señorita’s maken elkaar uit voor boerentrien en verwend nest,
lachen met elkaar om hun gebrek aan schiettalent en kirren voor het
overige de soundtrack vol met geheel hersenloos gekakel. Alsof je
naar twee dertienjarige pubermeisjes zit te kijken. Het zal vast
wel schattig bedoeld zijn, maar ik had er algauw genoeg van. Vooral
ook omdat die pogingen tot humor de film al gauw in een gevaarlijk
kinderachtige richting duwen: Cruz heeft lange conversaties met
haar paard (ik hààt het wanneer paarden in films capabel worden
geacht tot intelligent communiceren met mensen, God, wat hààt ik
dat!), Hayek krijgt steevast de hik wanneer ze een wapen moet
vasthouden en zowat de hele cast gaat regelmatig tegen de grond in
ronduit gênante slapstick-scènes.

Ook de manier waarop seks wordt bekeken in ‘Bandidas’ verraadt deze
kinderachtig-puberale mentaliteit. Je kunt er eens mee lachen, maar
ondertussen worden Hayek en (vooral) Cruz hier wel opgevoerd als
lekkere hapjes, twee paar borsten waar dan nog twee geheel
irrelevante persoontjes achteraan hollen. De meisjes mogen een
onvervalst catfight uitvechten, houden wedstrijdjes wie het beste
kan kussen en Cruz gunt ons ten alle tijden een inkijk die tot
ruwweg haar navel reikt. Niet dat u me hoort klagen, maar op mij
kwam dit over als het filmische equivalent van P-Magazine :
jongetjes van een jaar of veertien, vijftien die niet het lef
hebben om een écht blootblad te kopen, gaan dan dat maar halen en
fantaseren die laatste twee vierkante centimeters afgedekt vlees
erbij. Met ‘Bandidas’ is het net hetzelfde: veel beloven, weinig
geven. Dat maakt de film niet per sé nog slechter dan hij al is
(dat zou overigens ook moeilijk zijn), maar het is zo flauw, zo
“kijk-eens-hoe-gewaagd-wij-hier-bezig-zijn”.

Zelfs de actiescènes brengen weinig soelaas: ze zijn niet slecht in
beeld gebracht, maar enige inspiratie is ook ver te zoeken en het
gebruik van bullet-time fotografie tijdens de climax van de
film is lachwekkender dan eender welke grap. Bovendien is Dwight
Yoakam een weinig overtuigende booswicht, die ongeveer evenveel
dreiging uitstraalt als de gemiddelde padvinder.

Voor de liefhebbers van de fijne vleeswaren van Hayek en Cruz kan
ik ‘From Dusk Till Dawn’ en ‘Abre Los Ojos’ aanraden – in die
eerste doet Hayek dingen met een slang waar de gemiddelde
psychiater màànden mee aan de slag kan gaan, in de tweede toont
Cruz uitgebreid wat je hier nog net niet te zien krijgt. Voor het
overige is ‘Bandidas’ van geen enkel belang.