Stel: je leert iemand kennen, jullie zijn smoorverliefd, maar
mevrouw wil na maanden nog altijd wachten met seks. Als jullie
kussen, heeft ze soms de neiging om je strot dicht te knijpen en
als ze haar kleurlenzen in heeft, ziet ze er een beetje creepy uit.
Loop dan vooral heel hard weg, want de symptomen zijn duidelijk: je
lief is een bidsprinkhaan.
‘La Mante’ van regisseur Marc Levie om 15u in de namiddag in
Decascoop Gent. Ik was ervan overtuigd weer eens heel de cinemazaal
voor mezelf te hebben, maar blijkbaar hadden nog drie andere mensen
de moeite genomen om deze foute fantasy-thriller out te
checken. En gelijk hadden ze; veel andere kansen om de film in
de zalen te zien waren er niet, en nauwelijks een week later was
hij al uit de omloop.
Na de film heb ik meteen mijn eigen bidsprinkhaangehalte getest.
Helaas, mannen raken niet buiten zinnen als ik in de gietende regen
bloemetjes sta te plukken. In de film lukt het Sylvia nochtans keer
op keer: al eeuwenlang betovert ze mannen met haar schoonheid en
lokt ze hen in haar erotisch labyrint dat steevast eindigt met een
coïtus mortale. Ze is als een echte mantis geprogrammeerd op
‘sex and kill’. Tot op een dag haar instinct haar drijft tot
bij Julien, een ietwat timide cellist en ze verliefd wordt. Ze
beslist om een andere man te zoeken om haar lusten op bot te vieren
en zo haar geliefde van de dood te redden. Seksspeeltje van dienst
is de macho Patrick, een metselaar, die graag het gevaar opzoekt en
in Sylvia de ideale uitdaging ziet. Sylvia zet haar klauwen én
tanden in de jongen en begint aan haar paringsdans. (Een woord dat
hier wel heel letterlijk genomen mag worden, want de twee schrijden
vaak over het scherm alsof ze een moderne dans aan het beoefenen
zijn.) Julien betrapt de twee op heterdaad en is helemaal van slag.
Na een bezinning op de plaats waar hij haar ontmoette, komt hij
gelukkig tot inzicht dat ze wel een bidsprinkhaan moet zijn en dat
ze dit alleen maar uit liefde voor hem doet. Vanaf dan is hij
bereid om alles voor haar te doen. Zo zou elke man toch redeneren,
niet?
Voor Lou Broclain is het haar eerste hoofdrol in een langspeelfilm.
De acteergeschiedenis van de 21 jarige Lou bestaat vooral uit
reclamespotjes en ook in deze film gaat bloedmooi en mysterieus
wezen haar goed af. Zwijgen is goud, zo blijkt, want in
tegenstelling tot de andere acteur, die meer te zeggen hebben, doet
mevrouw Broclain het nog niet slecht. De acteerprestaties van de
anderen trekken het niveau van de film de dieperik in. Niet
realistisch de vloer vegen of een kopje koffie inschenken, het
bestaat!
Ook de special effects zijn flauwtjes uitgevallen: de sneeuw lijkt
te vals, het vuur niet heet genoeg. Naar het schijnt werd de finale
ontploffingscène in de serre met aanstekers en pattex in elkaar
geknutseld – van special effects gesproken! – en dat is eraan te
zien. Alleen de tarantula was echt, voor zover ik dat met gesloten
ogen kon zien. (zeker drie minuten pure marteling voor een
arachnofoob!) Het camerawerk werd geleid door de Vlaamse chef foto
Michael Van Laer, bekend van ‘Gaston’s War’ en ‘Pauline en Paulette’. Maar de mooie
fotografie en decors kunnen de lacunes op vlak van scenario,
dialogen en regie echter niet verdoezelen.
De trailer was nochtans veelbelovend: de kitsch en groenig mystieke
sfeer vlogen eraf. Bij de langspeelfilm moesten we bijna anderhalf
uur wachten op een eerste spatje magie. Regisseur Marc Levie mag
dan al jaren gedroomd hebben van zijn langspeler over “een vrouw
die schoonheid aan levensgevaar koppelt”, het is duidelijk dat hij
in de eerste plaats een kortfilmregisseur en reclamespecialist is.
Al sinds 1973 heeft hij zijn eigen production company: “Marc Levie
Visuals”, waarmee hij de hele film trouwens financierde. Zijn
leukste project tot nu toe is de Serie Galante, een serie van 27
ondeugende komische verhaaltjes, die zich situeren in de jaren ’20.
In elk verhaaltje komt het erop neer dat de sensuele
hoofdrolspeelster al haar kleren verliest – net zoals in het
verhaal van ‘De Mantis’, hoewel Lou Broclain naar het schijnt niet
altijd even gemakkelijk uit de kleren ging.
Marc Levie heeft het als regisseur hard te verduren gehad. Er is
duidelijk veel de mist in gegaan tijdens de opnames van ‘De Mantis’
en het leuke is dat er nog bewijzen van zijn ook! Alle blunders
werden door Oren Nataf gebundeld in ‘Ne Faites Pas de Cinéma’, een
documentaire over de olijke avonturen van Levie en zijn technische
ploeg. In de “making of” zien we hoe de regisseur met de grootste
moeite van de wereld zijn filmdroom probeert te realiseren ondanks
alle tegenvallers: de set is één grote chaos, zijn crewleden lachen
hem uit, iedereen is gedemotiveerd en Levie mist duidelijk een
beetje gezag. Beschamend? Levies volharding en optimisme halen
uiteindelijk de bovenhand. Ondanks alle tegenslagen is zijn film
uiteindelijk wel uitgebracht, het grote verschil met ‘Lost in la Mancha’. Noem me gek, maar dat
verdient toch respect.
Waalse productie of niet, ik vrees dat deze sprinkhanenfilm niet in
het collectieve geheugen van de gemiddelde Belg zal blijven hangen,
laat staan dat iemand de hem gezien heeft. Al bij al is het een
heerlijk concept, zo’n “vrouw-bijt-man”, én het leverde nog een
leuke documentaire op ook!
