De Kortrijkse Schouwburg, 05/10/05
De tiende editie van het avontuurlijke Happy New Ears
verraste met een klepper van formaat: niemand minder dan Kim
Gordon, bekend van Sonic Youth, kwam er met een ongewoon project
het mooie weer maken. Live bracht ze er, samen met een team
illustere muzikanten als Jim O’ Rourke, laptopvirtuoos Ikue Mori,
percussionist Tim Barnes en DJ Olive, een soundtrack bij de film
‘Perfect Partner’. Niet verwonderlijk als je weet dat visuele kunst
Gordons eerste liefde was: voor ze de snaren beroerde bij Sonic
Youth, was ze actief als schilderes.
Het idee voor deze film heeft lang gerijpt in haar hoofd. ‘Perfect
Partner’ is een roadmovie geworden, maar dan – hoeft het te
verbazen – van de vrij experimentele soort. Voor de film werkte
Gordon samen met videokunstenaar Tonu Oursler en cineast Phil
Morrison, die ook enkele Sonic Youth-video’s regisseerde. In de
prent draaft Michael Pitt, die onlangs nog het Cobain-achtige
personage vertolkte in Gus Van Sants Last Days, op als een jongeman die
geobsedeerd is door autoreclames. Hij gaat op zoek naar de ideale
wereld die ze beloven en belandt bij zonsondergang op het strand,
een plek waar de essentie van die reclames samenkomt, aldus Gordon.
Het personage ziet ze naar eigen zeggen als een moderne versie van
Candide, de antiheld van Voltaire uit zijn gelijknamige
roman.
Voor de vertoning in de Kortrijkse Schouwburg kwam er flink wat
volk opdraven. Aan populariteit kent de charismatische Gordon dan
ook geen gebrek, en niet louter bij een mannelijk publiek. Samen
met haar muzikale partners zorgde ze voor een soundtrack die, net
als de film, schipperde tussen vrij welomlijnde en meer ongrijpbare
passages. Typische gitaaruitbarstingen speelden haasje-over met
klankexcursies waarin de elektronicatoetsen van Ikue Mori en Jim ‘O
Rourke zich verweefden met de draaitafelkunsten van DJ Olive,
geschraagd door de nu eens ingetogen, dan weer uitbundige
drumpatronen van Tim Barnes. Het overgrote deel van de begeleidende
muziek was improvisatie. Toch zorgde het vijftal ervoor om het
vertelritme van de film nauwgezet te volgen.
Erg knap was de visuele versmelting van de geprojecteerde film en
de muzikanten. Geen klassieke opstelling van een band onder een
filmscherm hier, maar een halfdoorzichtig wit doek dat vóór de
muzikanten ophing met achter hen het klassieke witte doek. Nu eens
leek het musicerende quintet nagenoeg onzichtbaar, dan weer baadden
ze in een waaier van kleuren of leken ze haast weggespoeld te
worden door schuimende golven. Gordon zelf, die al op de laatste
Sonic Youth-platen de bas voor de gitaar inruilde, was adembenemend
kort gerokt en leek zich goed te voelen bij deze ongewone
podiumsituatie. Ze zong of declameerde repetitieve tekstmantra’s in
een effectmicrofoon. Enkele malen schreeuwde ze zich de longen uit
het lijf, maar meestal hield ze het zingend bij haar typische
zwoele, wat afwezige stijl. Toen de laatste noten en beelden
uitstierven, liet ze zich van haar meest koele kant zien: zonder
een woordje dank voor het applaus verdween ze met haar kompanen in
de coulissen. Na Kortrijk doet het ‘Perfect Partner’-project enkel
nog het Verenigd Koninkrijk en Zweden aan.
