Kid 606, tot op heden vooral bekend als ambassadeur van elektronische teringherrie, draagt zijn jongste album op aan zijn moeder. "Arm mens", horen we u denken. Maar de man, of beter, het kind, neemt flink wat gas terug op Resilience.
Op zijn voorgaande werken draaide Kid 606 (a.k.a. Miguel Depedro) vooral bekende en minder bekende samples op onsubtiele wijze door de keukenrobot. Conventionele songstructuren waren dan ook altijd ver te zoeken. Het resultaat was veelal een verknipte mix van hyperactieve drill ’n’ bass en over elkaar vallende, struikelende en stuiterende beats en samples. ’Rudestyleindiejunglistmassive’ heeft hij het zelf wel eens genoemd.
Resilience is echter een heel ander paar mouwen. Samples hebben plaatsgemaakt voor synthesizers, gitaar en zelfs cello. En, veel belangrijker, de keukenrobot is vervangen door Depedro’s eigen beslissingsvermogen. Geen digitale willekeur dus, maar menselijke keuzes.
En dat maakt van dit album een keerpunt in de carrière van Kid 606. Het is zonder meer het meest luisterbare album dat hij tot nog toe heeft afgeleverd. We zouden bijna van een popalbum durven spreken, ware het niet dat Depedro op geen enkel nummer iemand achter de microfoon heeft gezet. Dan had dit album, mits wat geluk en promotie, het succes van Moby’s Play kunnen evenaren. Nu is het een bijzonder aangenaam chillplaatje geworden dat evenwel geen potten zal breken in de hitparades. Maar we betwijfelen dat Depedro zit te wachten op ’groot succes’ bij ’het grote publiek’.
En toch is negatieve kritiek leveren op Resilience helemaal niet zo moeilijk. Al slaat Kid 606 hier andere wegen in dan gewoonlijk, het zijn allemaal eerder bewandelde paden. De sound van dit album klinkt opmerkelijk vertrouwd in de oren, en de originele wendingen en verrassende weerhaakjes zijn op zolder onder een dikke laag stof gebleven. Deze ’Kid 606 op valium’ zal door veel fans dan ook afgedaan worden als slappe kost.
Ondanks dat alles kunnen wij Resilience appreciëren. Hoewel enkele tracks iets te gezapig voorbijkabbelen, straalt het hele album een opvallend zonnige een speelse sfeer uit.
Opener "Done With The Scene" is nog redelijk donkere ambient, al vallen halverwege het nummer de eerste zonnestralen al binnen. "Spanish Song" is een van de weinige nummers waar stemmen op te horen zijn, maar u moet nergens iets verstaanbaars verwachten. Net als de reggea-dub van "Phoenix Riddim" en "Banana Peel" voert het ons mee naar een strandfeestje bij valavond. En dan denken we niet aan een hippe bar op Ibiza, maar aan een strandhut waar de rijkelijk gevulde glazen voor een habbekrats over de toog gaan en waar je voor een vriendelijke blik een extra scheut tequila in je cocktail krijgt.
De meeste nummers zwemmen overigens in een reggaebad. Een andere grote invloed is duidelijk het rustigere werk van electronicawizzards zoals Luke Vibert en Aphex Twin. Luister maar eens naar de lichtjes trippende acid op "Sugarcoated" en "Short Road Down" of naar het iets gejaagdere "Cascadia". Hoogtepunten op het album zijn het ingetogen en wondermooie "I Miss You" en het sublieme "King of Harm", dat ons bekruipt met een uitzonderlijke melancholie
Kid 606 hangt niet de grote vernieuwer uit op dit album. We hebben het allemaal al eens gehoord. Maar voor iemand die vaak genoeg het enfant terrible heeft uitgehangen, zien we dat door de vingers. Depedro laat eindelijk horen dat hij ook in staat is tot ware schoonheid. Mochten de reclameyuppies zijn muziek alsnog ontdekken, dan mag de grote wereld er misschien ook kennis mee maken.
