De jongens van Dr. Dog hebben ons bij ons pietje. Ons vers aangeschaft Ikearek is mooi voorzien van stickertjes waardoor we onze cd’s netjes kunnen rangschikken. Mooi soort per soort, bijhorende kleurcode inclusief. Maar waar moeten we nu in godsnaam Dr. Dog inschuiven?
Een cruciale stap in het beluisteringsproces is de rituele eerste noot. Voelt de cd aan als een vers aangeschafte onderbroek en knelt ze langs alle kanten of is ze al ingelopen? Dit exemplaar lijkt eerder afkomstig van een spontane raid op de spullenhulpcontainer. Een beetje te lang en te breed ingelopen, met inbegrip van een remspoor. In die mate dat we toch eventjes moesten controleren of we niet op een obscure Beatles-klassieker gestoten zijn. Enkele minuten later blijkt het eerder een Fab Four-doorslagje te zijn. De gepolijste retro-pop van deze x-aantal-jaar-te-laat-geborenen moet nog serieus wat peper in de reet geschoven krijgen om iets enigzins orgineels tot stand te brengen.
Niet dat deze wannabe-Beatle-handicap al te hinderlijk is. Nieuw werk van The Beatles laat ondertussen ook al weer enkele decennia op zich wachten. En wat Macca de laatste jaren voortbrengt rechtvaardigt nu niet onmiddelijk hordes gillende groupies met kunstgebit. Hoog tijd dus voor een band die nog eens gretig zijn back-catalogue plundert, zonder hierbij hun oer-Amerikaanse roots te verloochenen. Tussen spareribs en magnetronmaaltijden door werden ook Neil Young en Tom Waits regelmatig uit de platenkast gelicht. Gezeten rond open haard werd dan de banjo boven gehaald om even heerlijk hill billy-gewijs loos te gaan.
Easy Beat is het muzikale equivalent van een gezapige road movie. Hoewel je beseft dat het je eigelijk oeverloos hoort te vervelen kom je er toch niet toe je luie krent op te heffen. In een oude Buick tuffen de heren Dr. Dog door het desolate landschap van een doorsnee Zuid-Texaanse setting. Eerste halte is het uitstekende "The World May Never Know". De nostalgie spat dan al de speakers uit.
"Fools Life" heeft de peper op de juiste plaats. Blijkbaar wordt er een blik trauma’s opengetrokken om er nu en dan een totaal ongepaste gitaarinteruptie door te rammen. Zo hoort het. Bij dat heerlijke kermisorgeltje zien we een psychopathische kinderentertainer met kettingzaag uit een rioolputje kruipen. Een welgemeende, extatische, oh yes tegen "Oh No". De literair geïnspireerde lalala’s van deze bende pseudo-intellectuelen zijn bij momenten wel erg aanstekelijk. Volbloed afknapper "The Pretender" is géén emotioneel eerbetoon aan Chrissie Hynde. God verhoedde. Doorheen het geharmoniseer horen we eerder een wanhopig groepslid om genade smeken. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Als orgelpunt op hun ingedommelde sound eindigt Dr. Dog met "Wake Up". Een sloot koffie helpt ons er weer bovenop.
Doorspekt met occasioneel geblaf belooft titeltrack "Easy Beat" zowaar een sof van jewelste te worden. Na herhaaldelijk beluisteren triomfeert hij echter Lance Armstrong-gewijs als favoriete track. Ergens ver in de achtergrond horen we een recente reïncarnatie van Bowie. Een Bowie die vrolijk ervandoor gaat met een stel Beatles weliswaar. Een blik oude soullegendes wordt ook nog opengeschroefd om "The Dutchman Falls" nieuw leven in te blazen. We worden er zowaar vrolijk van.
In ons Ikearek is de cd uit alfabetische overwegingen maar naast The Doors beland. Niet dat het er enigzins op lijkt. Om toch nog enig genot uit de cd te putten kan hij best pragmatisch benaderd worden. Inviteer een willekeurig slachtoffer voor een liefkozend halfuurtje rollebollen met Dr. Dog. op de achtergrond. Niemand die zich een buil stoot aan dit muzikale equivalent van een zalmkleurige strook behangpapier. Muziek hoeft niet altijd wereldverheffend te zijn.
