AB, Brussel, 7 september 2005
Voor wie deze rocklegende niet zou kennen: Bob Mould was in de
vroege eighties de frontman van het voor zijn tijd visionaire
Hüsker Dü, dé gitaarband die de energie van de hardcore punk wist
te vervlechten met de melodieuze invloeden en daardoor mee aan de
wieg stond van de grunge en alle latere stevige gitaarmuziek met
brains (Helmet, Fugazi, Pixies, Nirvana, Pearl Jam, …). Hun invloed
kan nauwelijks overschat worden. Het verwonderde dan ook niet dat
bij de split van Dü in 87 iedereen zijn eigen weg ging: Grant Heart
met All of My Senses, en Nova Mob en Mould met Sugar. Na enkele
meer elektronisch gerichte soloplaten, staat Bob er weer helemaal
met zijn nieuwe ‘Body of Song’, een gitaarplaat met ballen zoals we
van hem gewoon waren.
Opener van de avond was het Belgische Confuse The Cat, door
critici hard bewierookt. Het had wel iets: stevige rock die naar
Sonic Youth neigde, met een af en toe mooie samenzang. De zanger
was niet altijd even toonvast, maar de energie en noise die van het
podium spatte, maakte veel goed. Rock Rally-finaleplaats
lonkt.
Bob Mould zag er goedgezind en een stuk fitter én magerder uit dan
in zijn Sugar-periode. Met hits als ‘A Good Idea’ en ‘Changes’ om
te openen, kon de set al niet meer stuk. Alles klonk stevig, luid
en minimaal gearrangeerd over, zodat de nummers uit de nieuwe plaat
beter aansloten bij het oudere, ruigere werk: ‘Circles’,
‘Paralyzed’, ‘High Fidelity’. Toch ook wat Husker-songs: ‘Could You
Be The One’, ‘Make No Sense At All en ‘I Apologize’.
Enfin, veel tijd om er over na te denken was er niet, want de band
liet Ramones-gewijs het ene nummer in het andere overvloeien. Na
dik een uur en een kwartier had ik mijn portie luide gitaren meer
dan gehad, en vond Bob het ook welletjes. Wie zijn Logboek erop naleest zal zien dat Mijnheer
Mould tegenwoordig in gaybars het mooie weer maakt. Alles bijeen
een monument van een kerel én een optreden!
