De goddeaupagina’s worden op tijd en stond gebruikt voor persoonlijke ontboezemingen en vandaag lijkt het er weer eens tijd voor, nu we op ons dertigste levensjaar terugblikken op wat achter ons ligt. We hebben voor veel muziekstijlen een zwak gehad, maar bovenal waren we geïntegreerd door de rockabilly en meer bepaald de bijhorende omgeslagen jeansbroek en — uiteraard — de vetkuif. En ook al hebben we ons er zelf nooit aan gewaagd, in onze gedachten blijven we een stoere rebel without a cause. Een beetje zoals W. Victor eigenlijk.
Wim Avonts is niet direct een naam die bij het grote publiek een belletje doet rinkelen, toch is de man een veteraan binnen de Vlaamse muziekwereld. Onder nom de plume W. Victor kruipt hij echter van achter de ezelsvellen om als frontman een mix van rockabilly, klezmer, oervlaamse levensliederen (!) en fanfare te brengen. Als de man daar ook nog eens het stemtimbre van een jonge, nog niet door een heroïneverleden geteisterde Nick Cave en een door Gauloisses en Ricard gevormde Serge Gainsbourg aan weet toe te voegen, dan is er geen twijfel meer mogelijk natuurlijk. Dit is een heel intrigerend plaatje. Maar helaas vooral voor de niet aandachtige luisteraar.
"Can’t Tame The Devil In Me" springt onmiddellijk dertig richtingen tezelfdertijd uit dankzij een op hol geslagen piano, stotende drumslagen, frenetieke saxuithalen en een bezeten Victor op zang. Gelukkig of helaas wordt er onmiddellijk gas terug genomen in het zachtere "Love Song Out Of Tune" waarin Victor zijn beste crooner achter de piano tijdens sluitingsuurstem bovenhaalt om een verzopen liefdeslied vakkundig de nek om te wringen dankzij een verloren gewaande hammond. Het zou als het Vlaams levenslied kunnen klinken waarin Tom Waits en Nick Cave samensmelten als tot het prototype van de Vlaamse zanger die iets te vaak in achterkamertjes een fles Whisky soldaat gemaakt heeft .
"On A Bright Summer’s Day" neemt een jazzy pianoloopje en gedienstige drum als uitgangspunt waarbij Victor opnieuw zijn kenmerkende tussen zingen en mompelende stem de toon laat aangeven. In beste Gainsbourgtraditie kabbelt het nummer verder, om hier en daar nog sporadisch de blazers een plaatsje in de zon te schenken. "Siberia" laat Victor nog zwaarder dan anders klinken, maar geeft een Spaanse gitaar een mooie glansrol waardoor de koude melancholie gek genoeg net prachtig geëvoceerd wordt.
W. Victor is duidelijk een begenadigd muzikant en songschrijver maar toch blijft het schoentje wel heel sterk wringen. Want originaliteit is Victors sterkste punt duidelijk niet. De invloeden uit de rock, klezmer, jazz, het Vlaamse lied, rockabilly en dies meer zijn duidelijk te horen, net zoals de invloeden van een Cave of Gainsbourg om maar direct de twee grote namen uit de stal te halen. Het grootste probleem bij Love Songs Out Of Tune is het aha-erlebnis gevoel dat iets te vaak om de hoek komt piepen. Door de grote herkenningsfactor is dit niet alleen een mooi album geworden maar ook eentje dat iets te kort schiet om echt te beklijven.
