Fields of Rock werd door de organisatoren omschreven als “a
heavy day in the park“. Dat ze daarmee niet alleen bedoelden
dat het hier een heavy metal festival betrof zouden we pas veel te
laat merken.
Het muzikale gebeuren telde, zoals het een zichzelf respecterend
festival betaamt twee tentpodia en twee hoofdpodia. Vaak liep de
programmatie van de ene band over in die van een andere band op een
nabijgelegen podium. Dit is absoluut niks nieuws, tegenwoordig moet
je jezelf laten klonen om op een dergelijk festival werkelijk alles
mee te pikken, maar omdat het Goffertpark in Nijmegen niet de
omvang heeft van bijvoorbeeld De Boeretang in Dessel, waar Graspop
wordt gehouden, stoorde het lawaai van het ene podium vaak de
andere. En daar hadden niet alleen de talrijke festivalgangers last
van.
Het goeie weer (27° en volle zon!) en de goeie affiche hadden
werkelijk héél veel volk op de been gebracht. Zoveel dat je amper
ergens kon gaan zitten om even uit te puffen. Voor een plekje in de
tent of in de schaduw moest je soms vechten. Je begrijpt wel dat
een organisatie zoveel mogelijk inkomsten wil verzamelen, maar dit
was over de grens van het gezellige heen. De drankstalletjes waren
daarentegen wel voorzien voor een massa als deze. Mits een minuutje
geduld werd je vrij snel geholpen. Geniaal waren de “rijdende
tappen” waarbij festivalmedewerkers met een vat bier rondreden over
de weide. Aanrader voor de Belgische festivals!
Bijna vergeten dat we voor de muziek kwamen. Om 13u werd de aftrap
gegeven door Metal Church. Zelfs voor een festival was het
geluid “volkomen kut”, om een typisch Hollandse uitdrukking te
gebruiken. Maar de bende uit de Bay Area liet het niet aan haar
hart komen en gaf meteen volle gas. De tent zat al aardig vol en
Metal Church kon op heel wat aandacht rekenen omdat er ook op geen
enkel ander podium al iets was begonnen.
Aan de andere kant van de wei pikten we ook even de winnaars van de
MTV-wedstrijd mee op het geweldig kleine tweede zijpodium. Skip
the Rush is een piepjonge Hollandse band waar in de geschreven
pers al een kleine hetze rond werd gebouwd. Naast de standaard
zang-bas-drum-gitaar speelt ook de “Chapman stick” (een soort
combinatie van een bas en een elektrische gitaar) een prominente
rol in hun sound. Het plezier waarmee deze gasten op het podium
rondliepen, was aanstekelijk, en ook de kleine beginnersfoutjes
vergaf je hen. Zelfs toen zanger Jaap Warmenhoven zijn micro kwijt
speelde, verloor hij geen seconde z’n plezier in het
optreden.
En het geloop was begonnen. Twee nummers Alter Bridge
(ex-Creed) meegepikt om dan te gaan luisteren naar Papa Roach op
het tweede hoofdpodium. Het programmeren van enkele nieuwe ‘jonge’
bands zoals deze trok een hoop jong volk naar Fields of Rock. Vaak
maak ik me op de wei van Graspop zorgen over het grote aantal
bejaarden op de wei én op het podium, dus was het extra fijn de
nieuwe lichting jonge honden in actie te zien. Papa Roach was de
eerste groep die een beetje deining veroorzaakte voor het
hoofdpodium, maar echt vol liep het nog niet. De verplichte hitjes
‘Getting Away With Murder”, ‘Broken Home’ en ‘She Loves Me Not’
passeerden natuurlijk de revue en zanger Jacobi Shaddix probeerde
het volk op te jutten. Misschien was het daarvoor nog wat te vroeg.
Na Papa Roach draaiden we ons om en zagen dat de wei echt overladen
was met volk. Als een wei een nok zou hebben, had ook daar 2000 man
gezeten.
Om Motorhead mee te kunnen pikken, moesten we helaas
Mastodon laten passeren. Na de goeie indruk die deze Amerikanen
twee jaar geleden op Graspop lieten, had ik die band toch graag
meegepikt. Lemmy & co zijn al dertig jaar (!) een vaste waarde
op alle rockfestivals en zoals ze vandaag klonken, kunnen ze er nog
wel even mee door. Motorhead was ook de eerste band die een ietwat
deftig geluid meekreeg. Vanaf de aftrap ‘Dr. Rock’ zat de recht
toe-recht aan rock & roll stevig in het zadel en enkele
klassiekers als ‘Killed By Death’, ‘Overkill’, de obligate ‘Ace of
Spades’ in combinatie met de eeuwig sympathieke Lemmy (die
ondertussen al in de 60 moet zijn, mind you!) waren een
eerste hoogtepuntje van vandaag.
Welke programmator op het idee was gekomen om Slayer om vier
uur in de namiddag in de blanke zon te laten spelen weet ik niet,
maar dit was een blunder van formaat. Volgend weekend speelt Slayer
in België top of the bill op een dergelijk festival. Maar
niks daarvan, een klein uurtje tijd hadden deze legendarische
metalheads om zich te laten gelden. Wat ze natuurlijk met verve
deden. Openen met ‘South of Heaven’, daarna ‘Silent Scream’,
‘Seasons in the Abyss’, ‘Postmortem’, ‘Dead Skin Mask’ ‘War
Ensemble’, ‘Raining Blood’ en afsluiter ‘Angel of Death’ maakten
het feestje compleet. Slayer kreeg, zoals het metalgoden past, een
grote massa volk in de moshpit voor het hoofdpodium, en dan zag je
de kleintjes wiens eerste festival dit was even snel terug uit de
frontstage-pit verdwijnen. Blijven oefenen jongens! Maar weer dat
geluid. De gitaar van Jef Hanneman was voor het podium amper te
horen en blijkbaar was het op het podium ook niet je dat: ik heb
nog nooit Dave Lombardo zo’n kolossale fout weten maken.(maar ook
direct weer rechtgezet hoor!) en aangezien het zo vroeg was, ga ik
er maar van uit dat Slayer voor één keer nuchter was. Stukken tekst
waar Tom Araya anders nooit helemaal door geraakte, had hij nu wel
te pakken. Aah, de ochtendstond heeft “ruuuuuuaaaaaarggghhh”
in de mond!
Twee nummers van After Forever kunnen meepikken en dat
bevestigde wat ik al even vermoedde, namelijk dat frontvrouw Floor
Janssen een van de weinige hoge sopranen is in het metalwereldje
die live niet door de mand valt. Volgende keer iets meer tijd voor
uittrekken (of gewoon Slayer er niet tegenover programmeren
misschien!) Tijd om even een klein hapje te steken kostte me het
optreden van Velvet Revolver. Ik was echt dood nieuwsgierig
om Slash & Co ‘ns in actie te zien maar het tijdsschema zat als
een knellende dwangbuis om je scrotum. En zelfs vanaf het
nabijgelegen frietkot was de geluidsdrab zo’n vettige hap dat je je
oren en ogen ergens anders op richtte. 
Van de nieuwe lading metal-bands is Chimaira er eentje om in
de gaten te houden. Razendsnelle blastbeats, sterk groovende riffs,
een strot om u tegen te zeggen (U!!!) en vijf man die mekaar ook
qua sound niet in de weg lopen. De solo’s vielen meestal in het
water van de PA maar geen gezeur, Chimaira speelde een uurtje met
de nadruk op de laatste cd, The
Impossibility of Reason en zelfs twéé nummers van de nieuwe cd
die op 8 augustus uitkomt. Gaan halen die handel!
Wéér een ongelooflijke organisatieblunder was de programmatie van
Machine Head tegenover Helmet, allebei op een zijpodium, terwijl
dan nog op het hoofdpodium Audioslave begon. Hallo, is in Holland
klonen plots legaal geworden? Ik kan niet overal zijn!
Maar goed, dan maar voor Page Hamilton gekozen. Tegen de tijd dat
ik bij Helmet arriveerde moest ik kiezen tussen ‘Black Hole Sun’ op
het hoofdpodium en ‘Unsung’ op het zijpodium. Een luxeprobleem als
geen ander. Toch Helmet gekozen en er geen seconde spijt van gehad
Met ex-Testament drummer Johnny Tempesta in de gelederen vocht
Helmet voor elke fan die bleef kijken. Bij de aanvang van het
optreden was er amper volk aan dit kleine podium, tegen het einde
aan was er genoeg om de Biebob te vullen (en dat is een geweldige
hint, Bob Schoenmaekers!!). ‘Unsung’, ‘Crashing Foreign Cars’,
‘Just Another Victim’ , het was allemaal geweldig. Tussen twee
nummers door stak Hamilton vaak de draak met het lawaai van het
hoofdpodium, “Turn up Audioslave you fuckers, I can hardly hear
them!“. Ik zei toch al dat niet alleen het publiek last had van
de overprogrammatie?
Snel nog twee nummertjes Machine Head gaan meepikken, en Rob
Flynn had het publiek goed te pakken. Moest hij ook wel omdat
honderd meter verder het geriatrische circus van Black Sabbath op
gang was gekomen.
Maar Flynn hield zijn fans stevig bij zich met een mokerversie van
‘Davidian’ (ik word dat nummer NOOIT beu!), hij organiseerde zelf
de circle-moshpit voor het podium en riep uiteindelijk Chimaira’s
zanger Mark Hunter mee op het podium om een kleine medley van
Sepultura, Pantera en Metallica te spelen. Nooit ‘Territory’,
‘Walk’ en ‘Seek & Destroy’ door mekaar proberen te gooien?
Try this at home kids!
Van Black Sabbath hoorden we wel ‘Iron Man’, ‘Black Sabbath’
en alle andere klassiekers passeren, maar we waren eigenlijk
onderweg naar Soulfly op het minuscule MTV-podium. Daar had zich
ondertussen een dergelijk grote massa verzameld dat de enige plek
waar je nog iets van het podium zag overspoeld werd door de sound
die door Black Sabbath op het hoofdpodium werd neergezet.
Jammer!
Maar eigenlijk kwamen we voor Rammstein. Wie hen aan het
werk zag in het Sportpaleis op de afgelopen tournee (zie bespreking) snapt dat de lat héél hoog lag.
Maar de kleine festivalmankementen waren nog niet voorbij.
Rammstein moest beginnen met een rotslecht geluid, Till Lindeman
was absoluut niet goed bij stem en de hele Rammstein-bende maakte
een routineuze en ongeïnteresseerde indruk. Het vuurwerk en de show
waren natuurlijk geweldig, maar die kenden we al van in het
Sportpaleis. Dat je op een dergelijke show weinig variatie kan
toepassen snap ik wel, de minste verandering kost handenvol geld,
want je moet een hele crew briefen over wat er waar en wanneer gaat
ontploffen!
Er werd vanzelfsprekend geopend met ‘Reise Reise’ (amper te
verstaan), daarna meteen al ‘Links 2-3-4’. Ook de singels ‘Keine
Lust’, ‘Asche zu Asche’, ‘Amerika’ en ‘Mein Teil’ werden
gespeeld,maar nergens kreeg je de indruk dat Rammstein goed op
dreef kwam. Die indruk werd ook bevestigd toen na één uurtje en
twintig minuten de show héél plots gedaan was. Een spijtige zaak.
En dan kwam de grootste organisatorische fout naar boven; het
verlaten van het park was geen lachertje. Ik spreek natuurlijk voor
mezelf, maar meer dan een halfuur staan drummen samen met duizenden
zatte Hollanders om door een smalle en onverlichte (!) bosweg naar
de parkings te wroeten is niet mijn cup of tea. Ook de
verkeerschaos was compleet. Zonder enige vorm van coördinatie
stonden enkel festivalmedewerkers het verkeer naar goeddunken te
regelen, wat er voor zorgde dat het anderhalf uur duurde eer we de
parking nog maar konden verlaten. Wat een blaam! Ik hou m’n
hartvast voor ‘Rock in Park’ volgend weekend op dezelfde locatie,
maar dan vertrekt yours truly direct na Nine Inch Nails! (die
tegenover Lenny Kravitz staan geprogrammeerd trouwens, een
hartverscheurende keuze 😉
Lekker verbrand, goeie bands, slechte akoestiek en ditto eten, maar
in elk geval in goed gezelschap! Dat was Fields of Rock mannekes
(en meiskes-nvdr)!
