De dikke Van Dale (en wie ben ik om hem tegen te spreken) vermeldt
onder “cult” het volgende: niet-commerciële plaat gemaakt door
iemand uit de ‘scene’ en voor een ‘scene’, die vaak een belangrijke
identificerende of richtingaangevende rol gaat spelen voor zo’n
scene. De eerste drie platen van Dinosaur Jr (aanvankelijk
gewoon Dinosaur) werden en worden nog altijd omschreven als ‘cult’.
Daarna hield J. Mascis uitverkoop (althans volgens de die-hards).
Zijn platen kregen namelijk commercieel succes. En “cult” en
“commercieel” vallen nu eenmaal niet te rijmen.
De aankondiging dat Dinosaur Jr in originele bezetting (dus met Lou
Barlow op bas en Murph achter de drumkit) ging optreden, stuurde
een rilling door de muzikale wereld. De Vooruit was dan ook
uitverkocht. De toenmalige cult-scene (of wie daarvoor moet
doorgaan) was ongetwijfeld aanwezig op deze show. Heel wat grijze
haren en gerimpelde gezichten in het publiek waren daar het bewijs
van.
Zelf leerde ik Dinosaur Jr (toen al zonder Lou ) kennen met ‘Out
There’ en het bijhorende album ‘Where You Been’, waarbij meer
specifiek de eigenzinnige manier van gitaarspelen van J. de
aandacht trok. Maar ik had nooit de behoefte om verder op zoek te
gaan naar ouder/ander materiaal. Dit concert was dus de ideale
aanleiding om bv. ‘Bug’, hun derde plaat aan te schaffen. En wat
blijkt, onder de fuzz van J. , de specifieke baslijnen van Lou en
de manische drums van Murph zitten liedjes verstopt die, weliswaar
na enkele luisterbeurten, gewoon fantastische rocksongs blijken.
Benieuwd dus wat dat ging geven op een podium.
So what als J’s ravenzwarte haren tot grijs zijn verbleekt,
so what als hij een buikje heeft gekweekt, het publiek
lustte pap van nummers als ‘Repulsion’, ‘The Post’ en ‘The Lung’.
Ondanks het feit dat dit de last show of the first reunion
tour was, leek er van de vermoeidheid, waarvan melding tijdens
de vorige concerten (check de forums) niet veel sprake. J.
headbangde lustig mee en ook Lou en Murph lieten zich niet
onbetuigd en amuseerden zich duidelijk. Communicatie leek
overbodig. Na enkele shows zaten de drie heren duidelijk opnieuw op
dezelfde golflengte. Murph en Lou wisselden regelmatig grapjes uit,
terwijl J. op zijn eilandje tussen de Marshall-versterkers zijn
ding deed. En hij kan nog steeds uitstekend met die gitaar overweg.
Zijn stem mocht dan (bijna) constant overstemd worden door de
geluidsmuur die hij met zijn kompanen produceerde, geen mens die
zich daar aan stoorde. Net zo min als aan het feit dat Lou niet
veel stem meer over had na enkele gigs op rij.
Net als tijdens de andere concerten mocht ‘Freak Scene’ de eerste
reeks nummers afsluiten. Deze culthit werd op veel enthousiasme
onthaald, waarna de heren zich even terugtrokken om terug te keren
voor een gesmaakte bisronde met ‘Does It Float’ als ultieme
traditionele uitsmijter.
So what als ieders oren nog drie dagen tuitten, dit mag dan
geen perfect concert geweest zijn, ook dat maakt ongetwijfeld deel
uit van de cult-scene. Misschien kan Van Dale Dinosaur Jr vermelden
als voorbeeld in zijn volgende uitgave.
In samenwerking met De
Muziekfriek
