Anticon:Alien Transistor 2005
Konkurrent
Al enkele maanden werd onze mailbox met de regelmaat van de klok
bestookt met uitbundige nieuwsbrieven van het Notwist-front. Niet
dat er een opvolger voor het fenomenale ‘Neon Golden’ in de
steigers stond, integendeel. De Acher-broers waren echter zo
enthousiast over het samenwerkingsverband dat ze waren aangegaan
met enkele Amerikaanse hiphoppers uit de Anticon-stal, dat het
haast leek dat elke scheet die aan weerszijden van de grote plas
werd gelaten dringend wereldkundig moest worden gemaakt.
In de promoteksten die het plaatje in kwestie vergezellen wordt 13
& God – want dat is de naam van het project – opgevoerd als een
supergroep, met mensen van The Notwist en Themselves. Men moet
echter de muziekwereld de laatste jaren niet op de voet gevolgd
hebben, om te weten dat de leden van beide bands ook nog bij andere
projecten betrokken zijn. Dat zie je aan de guestlist en dat hoor
je aan de invloeden. Zo leenden Steffi Böhm en Valerie Trebeljahr,
de chanteuses van Ms. John Soda en Lali Puna, hun stem aan enkele nummers en
wipte Ulrich Wangenheim (met M. Acher in Tied + Tickled Trio en 3
Shades of Blues) even binnen met fluit en klarinet onder de
arm.
De lijst van nevenactiviteiten van de Notwist-kernleden is
indrukwekkend. Markus en Micha Acher zijn actief bij Lali Puna,
Tied + Tickled Trio, Village of Savoonga en 3 Shades of Blues
(Markus ook nog bij Ms. John Soda en solo als Rayon (2)), terwijl
Martin Gretschmann ook opereert onder de namen Console en Anna
Karenina. Ook de leden van het Amerikaanse avantgardehop-collectief
Themselves zijn niet voor één gat te vangen: Adam ‘Doseone’ Drucker
zit eveneens bij cLOUDDEAD, en
samen met 13 & God-collega Jel nog bij een heel kluwen andere
acts. Samen met Dax Pierson vormen Jel en Doseone ook nog eens de
groep Subtle. Schiet ons niet dood als blijkt (en dat zal wel zo
zijn) dat we nog enkele namen vergeten zijn. (U mag het ons
daarentegen wel altijd melden!)
Een echt plan zat er niet van bij het begin achter deze
samenwerking. Als we de verhalen mogen geloven, werden de eerste
contacten een paar jaar geleden gelegd, toen Themselves hun tweede
album (‘The No Music’) kwamen promoten in Europa. ‘Neon Golden’, de
recentste plaat van The Notwist, werd naar verluidt kapot gedraaid
in de tourbus. De liefde bleek wederzijds, want bij één van hun
passages in Duitsland bevond Notwist-voorman Markus Acher zich in
het publiek. Na een avondje boemelen ontstond een nieuwe Deutsch
Amerikanische Freundshaft, die leidde tot een korte,
gezamenlijke (maar weinig succesvolle) toer door de Verenigde
Staten. Tijdens die trip viel alles wat kon tegenvallen ook
werkelijk tegen, maar de bands leerden dat ze meer met elkaar
gemeen hebben dan hun verschillende afkomst en de (schijnbaar)
incompatibele genres waarin ze actief zijn laten vermoeden.
We waren dan ook erg benieuwd naar het resultaat. We konden al
vermoeden dat het niet de zoveelste kruisbestuiving zou worden
tussen zielloze rock en onder een overdosis testosteron kreunende
hiphop. Na enkele beluisteringen kunnen we alleen maar besluiten
dat ’13 & God’ inderdaad een goede plaat is geworden, een erg
goede plaat zelfs. Wat meteen duidelijk wordt, is dat de tien songs
niet “in groep” werden gecomponeerd. Een deel werd aangereikt door
The Notwist en een deel door Themselves. Pas na enkele reisjes over
en weer tussen de States en de Heimat kregen ze hun
definitieve vorm. We doen dan ook onze hoed af voor het feit dat
geen enkele van die songs geforceerd of gekunsteld overkomt.
De schitterende single ‘Men of Station’, ‘If’ en ‘Perfect Speed’
zijn drie songs die dicht aanleunen bij de Notwist van de cd’s
‘Shrink’ en ‘Neon Golden’. Markus Acher neuzelt op zijn eigenste,
onnavolgbare wijze een eind weg, af en toe onderbroken/bijgestaan
door de raps van Doseone. In andere songs, zoals ‘Ghostwork’, ‘Soft
Atlas’ en ‘Tin Strong’ nemen de drie van Themselves het voortouw,
en dichten de Duitsers de gaten met gitaren, bas, elektronica en
strijkers. Ook knap zijn de nummers waarin de balans tussen beide
groepen schijnbaar in evenwicht is en er dingen ontstaan die The
Notwist noch Themselves ooit voordien hebben gedaan. In opener ‘Low
Heaven’ drijft het collectief aanvankelijk een stuk in de richting
van múm, maar al gauw wordt de
steven gewend naar meer filmische zeeën.
Verder zit de sterkte van deze plaat ook in de details, zoals de
arrangementen van The Notwist en de geweldige samples waarmee
Themselves komen aandraven, en in het feit dat er in feite geen
enkel rechtlijnig nummer tussen zit. In elke track zitten wel een
paar onverwachte wendingen en worden indiepop, hiphop, IDM,
folktronica, elektronica en sfeervolle momenten met strijkers etc.
door elkaar gegooid.
13 & God is méér dan The Notwist + Themselves, dit is een
samenwerking waar beide achteraf alleen maar beter kunnen van
worden.
