Een korte nota voor we beginnen: zowat elk ademend organisme op
aarde weet al wel ongeveer wat er zal gebeuren in dit derde en
laatste deel uit de ‘Star Wars’-saga, dus heb ik ook niet de moeite
genomen om in deze recensie details over de plot te vermijden. Wie
toch zo min mogelijk wil weten vooraleer te gaan kijken, is bij
deze dus gewaarschuwd.
22 jaar hebben ze erop moeten wachten, de ‘Star Wars’-freaks, maar
hier is hij dan eindelijk: ‘Revenge of the Sith’. Ik was niet echt
een fan van de voorbije twee delen, ‘Phantom Menace’ en ‘Attack of the Clones’, twee films die elk
gevoel van magie jammerlijk ontbeerden, maar goed, eerlijk is
eerlijk: Lucas heeft zich herpakt. Een beetje dan toch. Op z’n
beste momenten is ‘Revenge of the Sith’ een onderhoudend science
fiction-avontuur, op z’n mindere momenten… Tja, op z’n mindere
momenten zou je zweren dat je naar een film van George Lucas aan
het kijken was.
We pikken de draad weer op, kort na de gebeurtenissen uit deel
twee. De clone-oorlog tussen het droïdenleger van Count Dooku en de
Clones in dienst van de Republiek, woedt op volle kracht. Kanselier
van de republiek Palpatine (Ian McDiarmid) heeft zichzelf gaandeweg
steeds meer macht toegeëigend, opdat hij, wanneer het moment er is,
een staatsgreep zal kunnen plegen. Palpatine buit de angst en woede
uit van jonge jedi Anakin Skywalker (Hayden Christensen) om hem
naar de Dark Side te lokken en wanneer dàt hem gelukt is, gebruikt
hij Anakin om alle andere jedi uit te roeien. Het komt tot een
stand-off tussen hem en zijn oude meester Obi-Wan Kenobi (Ewan
McGregor), waarbij Anakin zwaar gewond geraakt. Enter de glimmende
zwarte helm en de astmatische ademhaling – Darth Vader zoals we hem
kennen van vroeger, is geboren.
De gebruikelijke kritieken zullen wel weer naar Lucas’ kop
geslingerd worden, en niet geheel onterecht: ‘Revenge of the Sith’
is alweer voor minstens tachtig procent (en waarschijnlijk meer)
opgetrokken uit niet altijd even overtuigende CGI, waardoor de
acteurs algauw overweldigd raken door de setting. De laatste drie
‘Star Wars’-films zijn in feite prenten waar mensen weinig of niks
te zoeken hebben. George Lucas houdt niet van mensen, hij houdt van
machines, van speeltjes, en het valt eraan af te zien. De
ruimteschepen zoeven, de robots blinken en de lichtzwaarden
knetteren als vanouds, maar de personages willen maar niet tot
leven komen. We krijgen Natalie Portman als Anakin Skywalkers
heimelijke echtgenote Padmé, die de hele film lang weinig te doen
heeft behalve mistroostig uit zowat elk raam in de Republiek te
staren en af en toe eens diep te zuchten. Wanneer ze dan toch een
regel tekst krijgt, denk je spontaan: had je bék gehouden, mens!
Hilarisch hoogtepunt van George Lucas’ pogingen om romantische
dialogen voor Portman te schrijven: ‘Ik ben enkel mooi omdat jij
verblind bent door je liefde voor me!’ Jaja. We mogen allang blij
zijn dat Portman hier de koffiekoek-kapsels van Prinses Leia
introduceert, zo heeft ze toch nog een praktische functie.
Anakin zelf evolueert in ‘Revenge of the Sith’ van een mokkende
puber die pissig is dat de andere jedi hem niet laten doen waar hij
zelf zin in heeft, naar een sadistische killer met gele ogen. Eens
hij zover is dat hij zijn blauwe lichtsabel gebruikt om kinderen
mee af te maken, wordt zijn personage zowaar interessant, maar
vooraleer het zover is, blijft Anakin voornamelijk een rotverwend
pestjong dat dringend moet leren luisteren naar z’n jedi-meesters.
(Waaronder Yoda, uiteraard, die ondanks z’n respectabele leeftijd
van in de 800 jaar nog steeds niet geleerd heeft hoe hij “the
force” kan gebruiken om te weten te komen waar hij z’n werkwoorden
moet plaatsen.)
Wie er écht bekaaid vanaf komt in ‘Revenge of the Sith’, is echter
Samuel L. Jackson als Mace Windu. Zijn sterfscène, na een duel met
Palpatine, had één van de hoogtepunten van de film moeten zijn,
maar eilaas: het resulterende duel is zonder meer de lulligste
actiescène die ik het voorbije jaar al heb gezien. Op een bepaald
moment heeft Mace Windu Palpatine overmeesterd, hij duwt de
corrupte kanselier z’n lichtzwaard onder de neus. Cool, denk je
dan, nu zijn we vertrokken voor iets heel speciaals. Ik zag Jackson
in gedachten al schreeuwen: ‘Describe to me what Anakin
Skywalker LOOKS LIKE!’ Maar niks daarvan. De beide acteurs
beginnen, om niet nader toegelichte redenen, plots bijzonder
vreemde bekken te trekken, we horen flarden dialoog genre:
‘Power! Power’ en ‘No! No!’, en nét voor heel de zaal
ligt te rollen van het lachen, is het afgelopen. Anakin zelf is er
gelijk niet goed van (hoe zou je zelf zijn), en laat zich met een
diepe zucht in een stoel vallen. Oorlog voeren kruipt niet in je
koude kleren.
Oké, goed, dat is allemaal waar, maar geloof het of niet: er is ook
goed nieuws. Want niet alleen begint Ewan McGregor zich
stilletjesaan een beetje thuis te voelen in George Lucas’ digitale
wereldje (hij beweegt zich al met heel wat meer naturel over het
scherm dan in de vorige delen), maar ook zitten er best wel een
aantal actiescènes in de film die wérken. De twintig minuten
durende openingssequens is bijvoorbeeld een zeer vrolijk stukje
avontuurlijke bullshit (dat gedoe met die lift!). En dan is er
natuurlijk nog de climax, die zich (net als die in ‘Return of the
Jedi’), op verschillende fronten tegelijk afspeelt. We zien Yoda in
de clinch gaan met Palpatine, terwijl Obi-Wan en Anakin een
robbertje vechten op een vulkaan-planeet. Het is overigens hier dat
Obi-Wan z’n beroemde regeltje tekst uit de trailer uitschreeuwt:
You were the chosen one! Jaja, maar gekozen om wàt te doen?
Die actiesegmenten bevatten voldoende energie en schwung om de fans
tevreden te houden, en hey, laat ons eerlijk zijn: deze film is
voor niemand anders gemaakt dan voor de fans.
Ere wie ere toekomt: George Lucas heeft geprobeerd om ook een
politieke dimensie aan z’n film te geven. Palpatine roept voor het
Congres het Keizerrijk tot leven en krijgt een daverend applaus –
Padmé reageert: ‘Dus zo sterft de democratie. Met luid applaus.’
Even later krijgen we van Anakin te horen: ‘Als je niet voor me
bent, ben je tegen me.’ Precies het soort van simplistische
retoriek waar de regering Bush niet vies van is. De plotlijnen zijn
natuurlijk al zo’n dertig jaar oud, maar specifieke invulling ervan
is nieuw en ongetwijfeld geïnspireerd door de voorvallen van de
laatste jaren. Nee, natuurlijk is ‘Star Wars’ geen politiek
relevante film, maar Lucas onderneemt op z’n minst een poging om
een link te leggen met de echte wereld.
Ach ja, echt goeie cinema kun je dit niet noemen: geloofwaardige
personages, degelijke dialogen, al die dingen waarvan de fans
zeggen dat het eigenlijk niet belangrijk is, hoeft u hier niet te
zoeken. ‘Revenge of the Sith’ levert precies wat de fans ervan
willen – ik veronderstel dat je daar dan niet te moeilijk over
dient te doen.
http://www.starwars.com/
