We hebben het al meer gezegd op deze virtuele pagina’s: Doves is een van de meer fantastische groepen die over het Kanaal onze richting uitgewaaid komen, maar ze staan nogal eens in de schaduw van de studentenkamermuziek van Coldplay. Ook Some Cities is bij vlagen briljant en hoort in de cd-collectie van elke muziekliefhebber.
Het aantal voor Doves gebroken lansen in het kader van de algemene verheffing der muzikale smaak in (mvm’s) omgeving is schier ontelbaar geworden. Doves scoort bij elk nieuw album enkele fijne radiohits, maar de bekendheid en albumverkoop blijft tot nog toe ver beneden de verwachtingen. Het is zeer de vraag of daar nu verandering in zal komen.
Ook hier had Some Cities enkele draaibeurten nodig voor we er enthousiast de omgeving mee gingen lastig vallen. De eerste helft van het album klinkt helemaal vertrouwd met de voor Doves typische op en af waaierende gitaarpatronen en stuwende ritmes. New Order zonder de elektronica of eighties-U2 zonder het vlaggenzwaaien indien u wilt. De single "Black And White Town" nestelde zich snel in ons muzikaal geheugen (het van de motown-classic "Heat Wave" geleende ritme helpt daar natuurlijk ook aan).
Het briljante "The Storm" luidt de wat donkerdere en moeilijker doordringbare tweede helft van Some Cities in. Met strijkers, een mondharmonicasolo en subtiele psychedelica brouwen de heren een song die een kruising lijkt tussen "I Am The Walrus" van The Beatles, Mercury Rev (ten tijde van Deserter’s Songs) en "Dry The Rain" van The Beta Band.
"The Storm" vormt het absolute hoogtepunt van Some Cities en het is dan ook niet verwonderlijk dat we aanvankelijk wat teleurgesteld waren over de rest van het album. Dat ligt grotendeels aan de beperkte zangcapaciteiten van Jimi Goodwin. Op de stevigere, up-tempo popsongs valt het niet op, maar op de rustige nummers werkt de soms wat neuzelige zang net niet op de zenuwen. Zo haalt "Walk In Fire" het hoge muzikale niveau van "The Storm", maar in het refrein zit Goodwin zo met zijn vocale beperkingen te worstelen dat het nummer een deel van zijn glans verliest.
Op "Shadows Of Salford" neemt Andy Williams de vocalen voor zijn rekening met een iets beter resultaat tot gevolg. Het is echter pas op afsluiter en tweede hoogtepunt "Ambition" dat het zangeuvel efficiënt omzeild wordt. Dit nummer namen ze op in een abdijkerk, wat tonnen natuurlijke galm oplevert en het nummer tot eenzame hoogten tilt. Het is een straffe producer die dit natuurlijke effect in de studio zou weten na te bootsen. "Ambition cut us down" zingt Goodwin over die sacrale galm heen. Hij bedoelt er wat anders mee, maar de soms te ambitieuze zanglijnen halen de prachtsongs op Some Cities hier en daar spijtig genoeg naar beneden.
Na een tiental luisterbeurten blijkt het beperkte vocale kunnen van Goodwin echter het enige minpuntje dat we konden optekenen. Een minpuntje dat bovendien op slechts drie songs enigszins opvalt en ruimschoots gecompenseerd wordt door het songmateriaal.
Some Cities is een prachtig en vooral oprecht album van een groep die wars van de hedendaagse trends zijn geluid verder heeft ontwikkeld. Een geluid dat bij momenten erg dicht bij de soul aanleunt. "Black And White Town" is pure Motown en de songs uit de meer ingetogen tweede helft van het album doen meermaals aan klassieke introvertere soulalbums als "Songs In The Key Of Life" en "Innervisions" denken. Vergeet bij een volgende passage in de cd-winkel niet even naar "The Storm" en "Ambition" te luisteren: tien minuten pure schoonheid. Bij aanschaf van het album krijgt u er nog veertig bij en kan u er ook in uw vertrouwde zetel naar luisteren.
