Een tweede plaat maken schijnt ongeveer even gezellig te zijn als een full body- waxbeurt. De faalangst die gepaard gaat met het bevestigen van een eerste succes, heeft al menige band roemloos onderuit gehaald. Sioen lijkt zich daar weinig van aan te trekken. Ease Your Mind is een complexloos vervolg op See You Naked.
Dat de carrière van Frederik Sioen sinds het debuutalbum in een stroomversnelling is terechtgekomen, is op zijn minst een serieus understatement. Pas twee jaar geleden stortte de Gentenaar zich met jeugdig enthousiasme op de platenmarkt. Eén Zamu-award, een soundtrack bij Team Spirit II en zo’n triljoen optredens later, is Sioen terug met een plaat die onthaald wordt als het werk van een bijna gevestigde waarde.
Ten tijde van See You Naked was Sioen nog in de eerste plaats een singer-songwriter die wat muzikanten rond zich had verzameld. Vandaag de dag staat de naam Sioen meer dan ooit voor een voltallige band. Vandaar dat de Gentenaar zelf dezer dagen consequent zijn voornaam opnieuw in gebruik heeft genomen. Kwestie van elke verwarring te vermijden.
Op Ease Your Mind is duidelijk hoorbaar dat deze keer een volledige band aan het roer stond. Rijkere arrangementen en een beter uitgebalanceerd geluid zorgen voor meer afgewerkte songs. Vooral de viool van Jeroen Baert versterkt de sfeerschepping op het album. Nu het gewicht van de plaat niet langer enkel op de frêle schouders van Frederik Sioen rust, lijkt die overigens ook relaxter achter de microfoon te staan. Voeg daarbij nog de producerkunsten van Denis Moulin en je krijgt een album dat een stuk volwassener klinkt dan See You Naked.
Muzikaal heeft Sioen niet voor de makkelijkste oplossing gekozen. De vlotte popnummertjes van het vorige album hebben plaats geruimd voor iets minder toegankelijke songs. Misschien hebben de vrienden van Absynthe Minded voor inspiratie gezorgd. Er wordt al eens met structuren gegoocheld waardoor de voorspelbaarheid voor een groot stuk uit de muziek is verdwenen. Strofes en refreinen hoeven niet noodzakelijk netjes naast elkaar te staan, maar mogen langs en door elkaar bewegen. Aan herkenbaarheid heeft Sioen daarmee niet ingeboet. Daarvoor blijft zijn kenmerkende hese stem te prominent aanwezig. Wellicht zorgt dat ervoor dat de lichte koerswijziging door de fans zonder morren wordt aanvaard.
Anderzijds jongleert Sioen minder met genres dan op de debuutplaat. Of beter, de genres zitten er nog wel in, alleen zijn ze deze keer netjes in de songs gemixt en vertegenwoordigt elk nummer niet langer een andere stijl. Meer coherentie dus, en dat komt de plaat enkel ten goede. De ballads waarvan we Sioen kennen, krijgen nog altijd een plaatsje op dit album. Wegdromen kan dus nog altijd op nummers als "Nervous Little One" of "In No One’s Interest". Niemand weet het gevoel van kalverliefde en rokerige nachtclubs zo dicht bijeen te brengen als Sioen. Verder krijgen we een meer rockende band te horen. Zo klinkt Sioen behoorlijk dreigend op "Who Are You Driving Mad?" en "Reign". "Who Stole My Band" bevat dan weer een gitaarsolo die we eerder van Angus Young hadden verwacht. Toeval of niet, maar ons favoriete nummer op Ease Your Mind laat toch weer een melodieuzere Sioen horen. Al kan het ook gewoon aan de magistrale begeleiding van Toots Thielemans liggen dat "Sleeping Beat" ons zo wist te bekoren.
Sioen heeft de vloek van de tweede plaat met glans overleefd. Meer zelfs, met Ease Your Mind zet hij nog een grote stap vooruit. Let trouwens ook even op de teksten die op dit tweede album een stuk beter ineen zitten. Als nu ook nog de fans de veranderingen kunnen smaken, kan Frederik Sioen opgelucht ademhalen. Maar als wij hem waren, zouden we ons daar vooral niet teveel zorgen om maken. Sioen kon wel eens heel groot worden.
