Promiscuïteit is hip anno 2005, en ook in het muzikale wereldje zijn los-vaste relaties en serële monogamie schering en inslag. Ook Bonnie Prince Billy en Matt Sweeney waagden de duo-sprong. Net te laat om nog onder de kerstboom te liggen, is er nu het resultaat van die samenwerking: Superwolf.
Terwijl Bonnie ’Prince’ Billie ondertussen al gemeenzaam gekend is als het alter ego van Will Oldham, zal de naam van Matt Sweeney wellicht bij minder mensen een belletje doen rinkelen. Nochtans heeft ook Sweeney reeds zijn sporen verdiend in het muziekwereldje. Niet alleen was hij vroeger frontman bij het miskende Chavez, ook Cat Power en Guided by Voices maakten van zijn muzikale diensten gebruik. Vorig jaar mocht hij zich zelfs bewijzen bij de efemere supergroep Zwan.
Will Oldham heeft uiteraard wat meer beharing op de karakteristieke kop dan Billy Corgan, maar Sweeney kan het blijkbaar minstens even goed met hem vinden. Naar verluidt hebben beide heren in het verleden al vaker het podium gedeeld. Bonnie en Matt daagden elkaar uit om samen songs te schrijven voor een full-cd: Oldham zorgde voor de lyrics, Sweeney voor de muziek. Ook drummer Peter Townsend en vocaliste Sue Schofield maken hun opwachting op de plaat.
Opener ’My Home Is The Sea’ is een sfeervolle ballade, die klinkt als de doodsreutel van een tsunami-slachtoffer. Het nummer zet meteen de toon van de plaat: een sober samenspel van gitaar en stem. Na de opener verwatert het geheel echter een beetje. De wolf houdt het bij ongevaarlijk grommen, maar toont zijn tanden niet. Het klagerige, maar saaie ’What Are You’ is ongetwijfeld het dieptepunt van de eerste helft van het album. Wellicht toeval, maar dit is het enige nummer waar ook Sweeney meezingt.
Enigszins ingedommeld worden we even later weer wakkergeschud door de stevige, naar Crazy Horse zwemende gitaarpartijen in ’Goat And Ram’. Gelukkig maar, want ’Lift Us Up’ en vooral ’Bed Is For Sleeping’ hadden we voor geen geld ter wereld willen missen. "Bed is for sleeping / love is for making", de tranen sprongen ons spontaan in de ogen. Een Oldham-klassieker pur sang.
’Blood Embrace’ is dan weer een van de weinige nummers waarop het kabbelende gitaarwerk van Sweeney Oldhams songs een duidelijke meerwaarde geeft. Op het einde van het nummer heeft men nog een verrassing in petto: "Charlie I’ve been with another man… I didn’t know when you were coming back… or if you ever would". Het doordringende stemgeluid van Oldham hield ons bijna acht minuten lang in een lethargische trance. Het melodieuze ’I Gave You’ is meer dan een waardige afsluiter voor de plaat: "I gave you a nightmare and you didn’t chase it/ I’d give you a dream and you’d only wake from it / Now I’m never going to sleep again." Dit is zelfbeklag van het meest breekbare niveau: Homo homini (super)lupus.
Superwolf is een aangename plaat die bewijst dat Bonnie ’Prince’ Billie zich in ongeveer iedere constellatie staande kan houden. Teveel nummers op de plaat zijn echter niet veel meer dan feëriek behang, waardoor het album niet bijster lang in het geheugen blijft hangen. Superwolf is zeker geen tegenvaller, maar de nummers zijn niet beklijvend genoeg om de plaat op het niveau te brengen van ’Ease Down The Road’, volgens ons nog steeds het meesterwerk van Oldham.