Wat moet goddeau met vier meiden die zich op het weinig wonderbaarlijke genre van de garage storten? Laat The Donnas’ goed onthaalde Spend The Night daar een antwoord op zijn. Eén dat Gold Medal ons helaas niet meer kan bieden.
Aanvankelijk behoorde deze groep tot de elite van bands die zichzelf absoluut niets te verwijten hadden toen het garagegenre plots opnieuw hip werd. The Donnas hadden immers al genoeg albums achter hun naam staan waarmee ze dat moment dapper vooraf gingen, en hun muziek — waarin de Throwing Muses de Ramones vriendelijk de hand schudden — kwam eruit alsof ze nooit iets anders hadden gespeeld.
Laat het u echter gerust opvallen dat we nu in de verleden tijd over The Donnas spreken. Iets wat de groep te danken heeft aan haar kersverse producer Butch Walker, beter bekend als de geweldenaar achter Avril Lavigne. Het is zijn verdienste om ons met Gold Medal het bewijs te leveren dat succes kwaliteit wel degelijk kan doden.
Er hangt immers een soort anticipatie over het album, waar maar nooit een antwoord op volgt. Vaak komen The Donnas zeer dicht in de buurt van het smerigste van het smerigste uit de geschiedenis van de vrouwelijke rock ’n roll, waarbij referenties als Hole en The Breeders niet zijn weg te denken, maar al even vaak eindigen de dames even pathetisch als schaapje Lavigne, dat er alles voor doet haar succes staande te houden met puberale kleuterrock. Daardoor komt Gold Medal in een geblokkeerde positie tussen twee uitersten terecht die maar niet met elkaar te verzoenen vallen.
Het gevolg is pure middelmatigheid, en wel van zo’n onuitstaanbaar kaliber dat we nog liever een plaat zouden opleggen waarvan we op voorhand gewoon weten dat ze rotslecht is, maar waarvan we ons achteraf tenminste de slechte momenten zouden kunnen herinneren. Zelfs daar slaagt Gold Medal niet in: de plaat is niet eens memorabel in haar dieptepunten.
De lyrics zijn nochtans niet al te braaf, maar met een niet al te karakteristieke vrouwenstem die er maar niet in slaagt om ooit overtuiging in haar boodschap te leggen, lopen de songs stuk voor stuk op sissers af. En daar kan de gladde productie van Walker niets aan veranderen. Integendeel, een groep als The Donnas zou het nét van een ruwe bolster moeten hebben.
Gold Medal is dus een grote ontgoocheling, zeker wanneer je de plaat vergelijkt met de overvloed aan superieure platen die het voorbije jaar heeft voortgebracht. Op de trein van The Donnas zullen we alvast niet meer wachten. Er zijn nog genoeg andere en betere kapers aan de kust.
