Christmas With The Kranks




Eens mens leert nog elke dag bij: was ik ervan overtuigd dat John
Grisham de meester was van de ongeïnspireerde, banale legal
thriller
, blijkt de man ook nog eens expert te zijn in het
pennen van ongeïnspireerde, banale kerstverhaaltjes. ‘Christmas
With The Kranks’ is immers een bewerking van zijn roman ‘Skipping
Christmas’, een verhaal over de dingen waar kerstmis écht over
gaat: kerstbomen, lichtjes en het uitgeven van obscene bedragen
geld om toch maar te kunnen concurreren met de ornamenten die de
rest van de buurt heeft opgehangen. Het resultaat is het soort van
mierzoete, onuitstaanbare komedie waar ‘Bad Santa’ voor werd uitgevonden als
tegengif.

Luther (Tim Allen) en Nora Krank (Jamie Lee Curtis) zijn een koppel
van middelbare leeftijd die voor het eerst een kerstmis moeten
vieren zonder hun dochter Blair, die momenteel in Peru zit met het
Vredeskorps. Aangezien het huis toch maar leeg aanvoelt zonder
haar, besluiten Luther en Nora om dit jaar kerstmis gewoon een
keertje over te slaan en met het uitgespaarde geld een cruise over
de Stille Oceaan te maken. Geen kerstboom, geen kalender, geen
kerstzangers, geen feestje, geen kalkoen, niks – alleen zij
tweetjes in een badpak, ergens waar de zon nog schijnt na 25
december.

Klinkt als een goed plan, maar de buren hebben andere ideeën.
Wanneer blijkt dat de Kranks er dit jaar eens geen zin in hebben,
beginnen ze de arme mensen onder steeds meer sociale druk te zetten
om tóch maar mee te doen. Luther en Nora worden scheef bekeken waar
ze ook maar gaan, ze krijgen pissige telefoontjes van al die
organisaties die ze normaal gezien steunen en die het nu – och
mens, lieve deugd – zonder hun vijftig dollar moeten stellen, en ze
worden belaagd door Vic Frohmeyer (Dan Aykroyd), het hoofd van een
soortement buurtcomité die koste wat het kost de Kranks zover wil
krijgen dat ze naar jaarlijkse gewoonte Frosty op hun dak zetten:
een drie meter grote, verlichte sneeuwman.

Mijn sympathie lag alvast de hele tijd bij de Kranks, hoewel dat
schijnbaar niet de bedoeling van de film was. Als die mensen nu op
cruise willen gaan in plaats van zoals iedereen aan een tafel te
kruipen met een kalkoen erop, lààt ze dan toch. Waar haalt de rest
van de buurt eigenlijk de gore lef vandaan om hen dat te verbieden?
Aanvankelijk lijkt ‘Christmas With The Kranks’ inderdaad de
richting uit te gaan van een milde sociale satire, waarin de
obsessie van kleinsteeds Amerika met kerstmis wordt geparodiëerd –
Dan Aykroyd die in de voortuin van de Kranks gaat staan en
onheilspellend roept: ‘Nora Krank! We’re here for Frosty!’
Het klínkt ironisch – mensen die bezeten zijn van de notie dat de
kerstperiode doordrongen moet en zàl zijn van een ouderwetse
gezelligheid, mensen die zich geen enkele andere manier kunnen
voorstellen om de feestdagen te vieren dan hùn manier. Het is niet
dat de Kranks plots veranderen in Ebenezer Scrooge-figuren, die
kleine manke jongetjes tot de bedelstaf veroordelen of hun
werknemers de hele kerst lang laten doorwerken – ze doen gewoon één
jaartje niet mee, mag het even?

Niet dus, want na ongeveer een uur waarin ‘Christmas With The
Kranks’ zich op het randje van de satire begeeft, laat de film z’n
ware aard zien: Luther en Nora krijgen telefoon van hun dochter,
dat ze in extremis toch nog naar huis komt voor kerstmis, mét haar
kersverse vriend, Enriqué. In zeven haasten moeten de Kranks er nu
voor zorgen dat alles toch nog in orde komt: het feestje, de boom,
de maaltijd en al de rest. En daarvoor zullen ze natuurlijk met
hangende pootjes moeten terugkeren naar de buren die ze de voorbije
weken hebben geschoffeerd.

Dat is dan de moraal die je uit ‘Christmas With The Kranks’ moet
halen, veronderstel ik. Met kerstmis moet je gewoon meedoen met de
buren, je lichtjes hangen, steeds hetzelfde feestje geven, steeds
dezelfde dingen doen, steeds opnieuw het winkelcentrum induiken en
voor iedereen peperdure cadeau’s kopen. Want als je dat niet doet,
als je de feestdagen niet doorbrengt zoals alle anderen dat doen…
Tja, dan ben je gewoon verloren voor de mensheid. Dan leeft de
kerstgeest niet meer in je, zoals ze zeggen. Zoals mijn goeie
vriend Scrooge het zou uitdrukken: humbug! Een feestdag als
kerstmis gaat niet over conformisme of consumptie – of althans, dat
zou niet zo mogen zijn.

Buiten dat twijfelachtige boodschapje – it’s the season to be
spending, tralalala-lala-lala…
– is ‘Christmas With The
Kranks’ ook gewoon geen grappige film. Geestige one-liners zijn op
de vingers van één hand te tellen, en ook de situaties op zichzelf
zijn op z’n best afgezaagd te noemen. In het begin van de film moet
Tim Allen in de gietende regen tot drie maal toe uit z’n auto
stappen om iets te gaan halen in de winkel aan de overkant van de
straat. Eerst rijdt er een auto door een diepe plas, die hem
onderspat. Daarna zakt de luifel van die winkel in onder het
gewicht van het verzamelde water en krijgt hij dat op z’n kop.
Lachen, gieren, brullen, Tim Allen is twee keer nat geworden, beste
mensen. Nog een voorbeeld: om alvast een mooi bruin kleurtje te
krijgen voordat ze op vakantie vertrekken, besluit Luther om z’n
vrouw mee te nemen naar een zonnecentrum – ongeveer vijf minuten
nadat ze in een zonnebank zijn gekropen, zien we Luther opnieuw
verschijnen en heeft hij al het soort van teint dat best beschreven
kan worden met de term “post-nucleair”. Op welke stand hebben ze
dat ding eigenlijk gezet? Vooruit dan, nog eentje om het af te
leren: Luther, die schijnbaar hoe langer hoe meer last heeft van
een midlife-crisis, laat zich behandelen met Botox en kan bijgevolg
z’n voorhoofd niet meer bewegen. Tot in de volgende scène, die zich
hooguit enkele uren later afspeelt – plots zijn de neveneffecten
van het middel geheel uitgewerkt en er wordt nooit meer over
gesproken. De manier waarop de verschillende scènes van ‘Christmas
With The Kranks’ los van elkaar staan, doet soms denken aan de
manier waarop Wile E. Coyote in de Tex Avery-tekenfilmpjes het éne
moment van een klif kan vallen om er het volgende weer te staan.
Voor een tekenfilmpje werkt dat, maar zo maak je geen film.

Na ‘The Polar Express’ is dit dus de
tweede slijmerige kerstfilm op rij, dit jaar. Blijven er twee
oplossingen over: ga op een cruise en vergeet het feit dat dit
soort dingen op onschuldige mensen worden losgelaten in de
vaderlandse multiplex. Of, als dat te duur uitkomt, ga alsnog naar
‘Bad Santa’ kijken en put troost uit
de gedachte dat tenminste niet de hele wereld is bezweken aan de
jaarlijke kerstziekte. Nog drie weken en we zijn weer van alles
af!

http://www.sonypictures.com/movies/christmaswiththekranks/index.html

1
Met:
Tim Alles, Jamie Lee Curtis, Dan Aykroyd, M. Emmet Walsh
Regie:
Joe Roth
Duur:
98 min.
2004
USA
Scenario:
Chris Columbus

verwant

Halloween Ends

O ironie: John Carpenter’s Halloween uit 1978, was verondersteld...

Everything Everywhere All at Once

Het door A24 verdeelde Everything Everywhere All at Once,...

Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts

Het is niet eenvoudig een tv-special die overduidelijk enkel...

Ghostbusters: Afterlife

Sinds Ghostbusters in 1984 ongeveer 300 miljoen dollar in...

Knives Out

Nadat hij zich behoorlijk vergaloppeerde met de regie van...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in