"Encore", zegt Eminem: "nog een keer!" En dat was exact ons gedacht na The Marshall Mathers LP en opvolger The Eminem Show. Helaas heeft Em alles gegeven in de hoofdmoot van de show, want deze bisronde klinkt beschamend tam. Het is tijd voor de bleekharige om zijn kunstje opnieuw uit te vinden.
Opnieuw volgt Marschall Mathers III het stramien van zijn vorige platen: dezelfde skits, dezelfde afwisseling tussen goofy singles en ernstiger werk, maar nergens zit die vonk die zijn vorige platen zo’n drive gaf. Eminem is zijn woede kwijt, en dat maakt hem een stuk minder boeiend om naar te luisteren. Hell, hij bedankt God zelfs een keer of drie op deze plaat.
Single "Just Lose It" liet het ergste al vermoeden: meer dan een halfslachtige remake van "Without Me" dat The Eminem Show voorafging is het niet. We krijgen zelfs opnieuw dat treiterige "Guess who’s back?": Hey Em, het is nog maar twee jaar geleden sinds je vorige plaat en tussendoor hadden we je nog op film en soundtrack. Zò hard werd je dus nog niet gemist.
Ook Encore schippert tussen de twee Eminems die we kennen: de speelse, idiote Slim Shady en de ernstige Marshall Mathers. Helaas weet geen van beiden erg hoge toppen te scheren. De eerste moet het wat meer hebben van boeren en scheten, de ander heeft het nog maar eens tot vermoeiens toe over zijn ongelukkige jeugd. Meer uit gewoonte, dan omdat het nog steekt, zo valt aan het lamlendige "Evil Deeds" en "Yellow Brick Road" te horen.
Op "Like Toy Soldiers" kijkt de bleke nog eens terug op alle stoere oorlogjes die hij met rappers als Ja Rule uitvocht, en concludeert dat het toch allemaal nogal belachelijk was. Liever laat dan nooit natuurlijk en — eerlijk is eerlijk — dat dan nog op één van de betere tracks. "Mosh" — de anti-Bushsong die vlak voor de verkiezingen op het internet werd geplaatst — valt erna maar bleekjes uit.
Het is pas in de tweede helft dat Encore een beetje op gang komt met de R. Kelly-parodie "Ass Like That", "Spend Some Time" en de verplichte song voor zijn dochtertje (zou ze die voor haar verjaardag krijgen?) "Mockingbird". Het zijn nummers die ook op de tweede helft van The Eminem Show hadden kunnen staan. En dat wil wat zeggen, want op die vorige plaat, was dà t de zwakkere helft. "Crazy In Love" doet het met een sample van de eighties-band Heart, maar het geweldige refrein is voor de rest verspild aan deze ondermaatse track.
Encore mist vooral de nijdigheid en power die Eminem zo deed verschillen van andere rappers die het enkel over "hoes", "bitches" en de hoeveelheid "bling" om hun nek hebben. Dingen als "White America", "The Way I Am" of "Till I Collapse" moet je hier niet verwachten. Niets knalt hier echt, zelfs "Mosh" klinkt eerder verplicht dan dat de rapper het echt menens is met zijn "Fuck Bush". We begrijpen het wel: geef ons een goedgevulde bankrekening en wij gaan ons ook niet meer druk maken om achttien euro aan een slechte plaat besteed.
Het is hoog tijd dat Eminem zijn truukje eens verrijkt met wat nieuwe invalshoeken. De speelsheid van "My First Single" en "Rain Man" is belange niet speels genoeg, de ernst van "Yellow Brick Road" wekt vooral gaaplust op. En nochtans ligt de meest interessante marsrichting zó voor de hand. Zo wekt het verbazing dat de briliante 8 Mile-single "Lose Yourself" hier geen vervolg heeft gekregen. Met die track bewees Marshall Mathers immers dat hij meer in zijn mars heeft dan deze dertien-in-een-dozijn-hiphop. Het zou eens wat anders zijn dan eeuwig en drie dagen dezelfde beatjes en pianolijntjes.
Met Encore lijkt de grote Eminem-show afgelopen en met een door Sid Vicious geïnspireerde coda lijkt er zelfs een definitief einde aan gebreid. Tijd voor een herbronning dus. Eminem heeft de keuze tussen een tweede leven of de show rekken met eeuwige bisrondes van steeds ontgoochelender meer van hetzelfde. Wij weten waar we op hopen, maar zetten ons geld nog niet in.
