Stond vorige week nog het land in rep en roer over de breuk tussen
een Vlaamse tennisgodin en haar Australische tennisgod, deze week
is het één en al romantiek op de baan met ‘Wimbledon’, een
suikerzoet sprookje over op hol slaande harten op het gelijknamige
toernooi.
Peter Colt (Paul Bettany) heeft een probleem. Ooit stond hij elfde
op de wereldranglijst – een feit dat hij alleen zich lijkt te
herinneren – maar sindsdien gaat het steeds maar bergaf.
Ondertussen zijn er 118 spelers die jonger, sneller en beter zijn.
Hoog tijd dus om afscheid te nemen en zich te richten op de
toekomst. Een toekomst die eruit bestaat dames op leeftijd en met
een teveel aan tijd en geld tennisles te geven in zijn plaatselijke
club. Als Brit bestaat er natuurlijk maar één plaats om fatsoenlijk
afscheid te nemen, en als hij dan een wild card krijgt om deel te
nemen aan het prestigieuze toernooi van Wimbledon, staat zijn
besluit vast – zijn optreden daar zal het laatste uit zijn carrière
zijn. Kortstondig weliswaar, want niemand, ook Peter niet, verwacht
dat hij verder raakt dan de eerste ronde.
Lizzie Bradburry (een wondermooie Kirsten Dunst), bevindt zich aan
het andere eind van het spectrum. Haar ster is rijzende en iedereen
ziet in haar het nieuwe nummer één van het vrouwentennis. Zeker
haar vader Dennis (Sam Niell), die zich zodanig als betuttelende
coach gedraagt, dat ik steevast aan een andere tennisvader moest
denken. Het lot wil nu dat deze twee personen elkaar ontmoeten, en
u kan zo al raden wat volgt – de vonk slaat over. Het gevolg
daarvan is dat Colt beter lijkt te spelen. Vader Dennis is er
minder mee opgezet; liefde is immers een afleiding en dat kan haar
dochter best missen.
‘Wimbledon’ is de nieuwste creatie uit de stal van ‘Working Title’,
die eerder al verantwoordelijk waren voor ‘Four Weddings and a
Funeral’, ‘Notthing Hill’ en ‘Bridget Jones’s Diary’. Wie één van
voornoemde films gezien heeft, weet meteen wat hij mag verwachten –
never change a winning team zullen we maar zeggen. Daarmee
komt reeds het grootste probleem bovendrijven: de voorspelbaarheid.
Maar kom, wie verwacht ook iets anders?
Een film zoals deze moet het hebben van twee dingen, de acteurs en
de grappen. Eerste deel van de opdracht is tot een goed einde
gebracht, want Dunst en Bettany staan er. Bettany heeft al eerder
bewezen dat hij zowel een volstrekt geloofwaardig als sympathiek
personage kan neerzetten – wie me niet gelooft moet ‘Master and Commander: The Far Side Of The
World’ en ‘Dogville’ nog maar
eens bekijken. Vanaf zijn eerste verschijning is hij een aimabel
man, iemand die trots is op wat hij gepresteerd heeft, maar er
tegenop ziet om afscheid te nemen van de enige wereld die hij kent.
Wanneer Dunst ten tonele verschijnt merk je meteen dat die twee
voor een zekere chemie zorgen op het scherm. Je kan je natuurlijk
afvragen waarom een jong, talentvol meisje verliefd zou worden op
een oudere man op de terugweg, maar die twee zorgen ervoor dat je
makkelijk over die initiële drempel van ongeloofwaardigheid kan
stappen. Bettany fungeert vaak als de aangever van de grappen,
zoadat Dunst ze alleen maar moet binnenslaan – het klinkt en lijkt
misschien simpel, en toch zijn de broertjes Wayans er nog nooit in
geslaagd.
Het acteren zit dus snor, maar kan hetzelfde gezegd worden over de
humor? Niet helemaal. Niet dat het slecht is, maar er had meer
ingezeten. De grappigste momenten zijn meteen ook diegene die het
probleem blootleggen. Op een bepaald moment luisteren we
bijvoorbeeld mee naar de gedachten van Peter Colt. Deze gedachten
zijn rijkelijk doorspekt met een zekere zin van zelfspot, maar ik
kon me helaas niet van de indruk ontdoen dat er hier water bij de
wijn werd gedaan. Als het een volledige Britse productie zou
geweest zijn, dan waren deze momenten zeker bijtender geweest. Het
blijft allemaal net iets te braaf, terwijl de mogelijkheid er zeker
was om verder te gaan.
Voor het overige gebeurt er alles wat je maar kan en mag
verwachten. Zeg nu zelf, een film over tennis, John McEnroe als
commentator, en dan wordt er een bal onterecht als uit bestempelt.
Schrijf nu zelf de scène en gebruik daarmee de worden: ‘In’,’Out’
en ‘Chalk dust’. Om volledig te zijn nog even vermelden dat buiten
McEnroe ook Chris Evert, Mary Carillo en John Barrett hun
opwachting maken, en dat The All England Lawn Tennis Club zijn
medewerking heeft verleend door te laten filmen tijdens het
toernooi van 2003.
‘Wimbledon’ is een film die zich afspeelt in een andere wereld dan
de onze, zo ééntje waar het goed is te vertoeven, waar het geluk
altijd om de hoek ligt. Zolang dit allemaal niet te serieus genomen
wordt, kan het verdraaid aangenaam zijn om daar eens naar te
kijken. Een komedie om gezellig even van te genieten.
