Happy New Ears profileert zich als een festival voor nieuwe muziek.
De krijtlijnen van dit boeiende Kortrijkse muziekgebeuren worden
niet door genres uitgetekend, wel door kwaliteit. Voor de
niet-ingewijden: de naam “Happy New Ears” knipoogt naar de
eigenzinnige pianist John Cage. De man doopte een stuk van vier
minuten stilte fijntjes tot ‘Happy New Ears’. De achterliggende
gedachte? Ook al is er niets te horen, je hoort altijd íets. Denk
er het uwe van, feit is dat de organisatie naar jaarlijkse gewoonte
in samenwerking met De Kreun tekende voor een paar veelbelovende
concerten. Zaterdag was het de beurt aan het triumviraat Friedman,
Liebezeit en Suchy, voorafgegaan door de Brusselse laptopartiest
aMute. enola was van de partij om zich de oren te laten
wassen.
De zaal in Theater Antigone was sober maar sfeervol ingericht met
een rood verlichte wand. Benieuwd hoe aMute zijn knappe
debuutplaat
live ging brengen, troonden we net als de overige concertgangers
een stoel mee uit het belendende café. aMute, onlangs op deze site
nog omschreven als een nieuwe vaandeldrager van de Belgische
elektronicascène, kent de achilleshiel van
live-laptopmuziek. Hoe boeiend de muziek ook mag zijn, veel
artiesten weten op het podium geen extra dimensie toe te voegen aan
hun gefrunnik en geklik op pc. Gevolg: thuis de volumeknop van de
stereo een ruk naar rechts geven en je bereikt hetzelfde resultaat.
Niet zo dus voor aMute, aka Jérôme Deuson. De Brusselaar gordde
on stage zijn gitaar om, deed zijn ding met de laptop en
liet zich op enkele nummers bijstaan door een drummer. De set
opende dan ook onverwacht hard voor wie vertrouwd was met het
geluid van A
Hundred Dry Trees. En het postrockgehalte van aMute’s muziek
kwam op de planken wel vaker extra uit de verf. De geest van Mogwai
of GY!BE was nooit ver weg. Goed idee om zijn set een zichtbaar
performancegehalte te geven, maar laat dit nu net het punt zijn
waarop het in zekere zin fout ging. De drummer van dienst zat óf
aan de pep óf komt aan de kost als houthakker. De man mepte op de
vellen als drumde hij bij een drieste rockband. Jammer, want zijn
gebeuk overstemde de melodieuze symbiose van warme gitaarklanken,
clicks and cuts en field recordings die Deuson
reconstrueerde. Enkel in de gierende noisefinale van het concert
kwam het potige drumwerk tot zijn recht. Gelukkig konden de fans
hun hart ophalen aan de nummers waar Deuson de klus alleen klaarde.
Een videowand voorzag het optreden verder van een bij wijlen
schitterend decor. Ten minste, als de techniek een beetje meewilde,
wat niet voortdurend het geval was. De bijna ziekelijk verlegen
Deuson – de man excuseerde zich voor de violist die niet kwam
opdagen “parce qu’il doit travailler ce soir” – bracht
kortom een geloofwaardige set, maar moet zich in de toekomst met de
juiste mensen omringen.
Toen het drietal Friedman, Liebezeit en Suchy het podium
betrad, moest ondergetekende even een glimlach onderdrukken.
Vroeger op de avond, bij de zoektocht naar Theater Antigone, had
hij een stelletje voorbijgangers aangeklampt. De mannen excuseerden
zich schouderophalend met een “Sorry, we don’t understand
you.” Wist deze recensent toen veel dat hij net een van zijn
idolen – mister Friedman himself – voor zich had… De drie
heerschappen namen plaats achter hun instrumenten: Joseph Suchy op
gitaar, Jaki Liebezeit – ooit nog drummer bij het illustere Can –
achter een basic drumstel en Burnt Friedman achter een aantal
vreemde zwarte dozen vol kabels en knopjes. Gedrieën brachten ze
een hypnotiserende, complexe en sterk ritmische sound,
voortkabbelend op de sobere en subtiele drumpartijen van Liebezeit.
De typische Friedman-sound was meteen herkenbaar: dubby bassen,
hotsende klik- en plopgeluiden en een amalgaam van verbasterde en
gemuteerde geluidsklanken. Suchy op gitaar was een genot om naar te
kijken: de ogen gesloten, vaak met open mond opgaand in het
groepsgeluid. Ook het publiek genoot met volle teugen en onthaalde
elk nummer op uitbundig applaus. Mooi om zien hoe de “ernstige”
gezichten van de onverstoorbare muzikanten elkaar verwonderd en
breed glimlachend aankeken bij elk handgeklap. Een dermate
aandachtig en dankbaar publiek valt hen blijkbaar niet altijd te
beurt. Zonde. Enig minpunt misschien waren de wel erg lang
uitgesponnen nummers. Naar het eind van het concert merkte je dat
sommige mensen het wat lastig kregen om stil te blijven zitten of
de aandacht erbij te houden. Navelstaarderij van deze heilige
drievuldigheid?
Misschien, maar wie staart niet graag naar een welgevormde navel?
