“Here Be Monsters” waarschuwt Andy Cairns op de achtste cd van zijn prettige combo Therapy?. En u kunt er maar beter op ingesteld zijn want Never Apologise Never Explain is een beest van een plaat geworden. Nu de groep opnieuw herleid is tot een drietal en de zoveelste drummer teruggrijpt naar het ketelgerammel van Fyfe Ewing is het tijd voor een terugkeer naar het geluid van Nurse en Troublegum. Laat het goedkeurend headbangen een aanvang nemen.
Een gierende gitaar, een laconiek betokkelde bas, en dan die typisch scheurende Gibson: Le Therapy? Nouveau est arrivé en vertrekt meteen in vijfde versnelling. “Rise Up (Make Yourself Well)” heet het nummer, een aanklacht tegen drugsgebruik zo menen wij uit flarden als “check the shape of your eyes/you’re taking too much” te ontcijferen. Dit is nijdige, kwaaie Therapy? en die is ook te ontmoeten in “Die Like A Motherfucker”, dat al vroeg in de cd een onbetwist hoogtepunt is.
U vindt een dertiger die “die motherfucker, die” schreeuwt nogal puberaal? Dat is vooral uw probleem, vindt Cairns: “ik kan het niet genoeg aanraden: probeer het maar, je voelt je een stuk beter.” We hebben het geprobeerd onderweg in de auto (het record Leuven-AB werd weer wat scherper gesteld) en we kunnen alleen maar beamen.
Never Apologise Never Explain is op geen enkel moment even bewust poppy te noemen, maar toch horen we her en der echo’s terug van coup de force Troublegum: de gitaarsolo in “Dead”, het refrein van “Perish The Thought”, “So-Called Life”, …, allemaal heel erg vintage Therapy?. Maar het wordt nog beter met de mokerdreun die de intro van “Save The Sermon“ is. Zo heeft de groep al lang niet meer geklonken en we zijn blij dat ze dat nu eindelijk wél opnieuw doet. Hoeft het op dit punt in de recensie nog gezegd dat wij de dagen tot tien november (het concert in de AB) al lang aan het aftellen zijn?
Dat Cairns commentaar op de politiek schuwt las u al in het interview, sommige mensen maken het echter al te bont. Voor George W. Bush maakt de groep dus graag een uitzondering. Het resultaat is het ogenblikkelijk meebrulbare “Rock You Monkeys”. Niets geinigers dan mee scanderen: “I wanna get laid by the C.I.A.”.
“Als cellist Martin McCarrick nog in de band had gezeten, dan was “Long Distance” een “Diane” geworden”, vertelt Cairns op zijn website. “Nu hebben we er tribal drums onder gezet, zodat het wat als Killing Joke klinkt.” Wat wilt u dat wij daar nog aan toevoegen? Dat het een goeie song is, misschien?
“Speel dit zo snel jullie kunnen”, zo gebood producer Pete Bartlett. En zo geschiedde: met het sprintende “Last One To Heaven’s A Loser” wordt op een stevig noot geëindigd. “Het klinkt compleet van de pot gerukt”, aldus Cairns: “God, wat hou ik van deze band.” Alweer niets om tegen te spreken: wij ook.
Na een warrig einde van de jaren negentig lijkt Therapy? zijn tweede jeugd te hebben gevonden. High Anxiety gaf al een lekker schot voor de boeg, met Never Apologise Never Explain is de heroveringstocht van uw hart nu al een gewonnen zaak. Resistance is futile.
