Kristofer Aström zal u ongetwijfeld bekend zijn als de man achter het Zweedse postnoisecore-combo Fireside wiens Elite ons nog steeds naar adem doet happen en grote voor- en tegenstanders kent. Solo onderzoekt Aström deze keer ten volle de zachtere kant die ook bij Fireside aanwezig is en laat hij zich louter door een akoestische gitaar en harmonica begeleiden. Het geheel is een wondermooi album geworden.
Quiet is the new loud verkondigden Kings Of Convenience en ook Kristofer Aström volgde die raad op: zonder zijn maatjes van Hidden Truck (met wie hij zijn solowerk opneemt) brengt hij dit akoestische pareltje op de markt. Oorspronkelijk bedoeld als een tussentijds project omdat de Hidden Truckers zich niet vrij konden maken, besloot Aström dit plaatje dan toch op de wereld los te laten. Ingetogen en voor eigen gebruik, maar we krijgen het voorrecht mee te genieten.
De toon wordt onmiddellijk gezet met het akoestische drieluik "Loupita" dat verspreid doorheen het album, een wegwijzer voor dolende zielen betekent. "Devil" is een sarcastische brief aan een vriend die iets verloochend lijkt te hebben, maar wordt echter niet duidelijk. "I Collect Knives", het enige nummer dat Aström niet zelf schreef (het is er eentje van Mattias Friberg) past perfect binnen het geheel en neigt gek genoeg nog het meeste naar het betere Fireside-werk. Het krakkemikkige "Spinning" klinkt alsof het opgenomen werd in een kartonnen doos met een aftandse recorder, maar net daarom werkt het: de tijdloosheid wordt alleen maar versterkt. Astöms stem klink wel iets te modern om voor een oude countryster door te gaan.
In enkele nummers laat Astrom zich vocaal bijstaan door de jonge singer-songwriter Britta Persson of door Logh-zanger Mattias Friberg. Aströms heldere stem past wonderwel bij de eerder hoge stem van Persson in nummers als "The Wild", ook Fribergs stem leent zich tot mooie duetten, vooral omdat zijn stem dicht bij deze van Aström aanleunt. Fribergs nummer "I Collect Knives" is trouwens één van de betere nummers op het album te noemen en nodigt uit tot het ontdekken van de mans andere werk.
Loupita zal zowel fans van the new acoustic movement, liefhebbers van het ingetogenere singer-songwritergenre en americana-liefhebbers kunnen bekoren. Aström klinkt nergens origineel of vernieuwend, verre van zelfs, maar hij beheerst zijn métier wel genoeg om de aandacht een album lang vol te houden. Bij voorkeur te consumeren bij valavond.
