Eind april kwam het nieuws als een donderslag bij heldere hemel. Het onverslijtbaar gewaande Guided By Voices liet toen bij monde van frontman Robert Pollard weten dat ze aan hun allerlaatste album bezig waren. Half Smiles Of The Decomposed, dat sinds enkele weken in de winkels ligt, vormt voor vele lofi-liefhebbers een orgelpunt in mineur.
De indie-rockers brachten sinds 1987 zowat elk jaar een plaat uit en werden zo een certitude in een scène die nog te vaak gedomineerd wordt door gehypete one-album-wonders. Niemand verwachtte dan ook dat de prolifische songproductie van Pollard en de zijnen zou ophouden vooraleer uncle Bob. Volgens zanger Robert Pollard is hun nieuwe album gewoon de beste Guided By Voices-plaat en dus ook een bijzonder mooi afscheidscadeau voor de fans. "I’ve always said that when I make a record that I’m totally satisfied with as befitting a final album, then that will be it. And this is it."
Over de doden niks dan goeds, en dus is het ook bijzonder moelijk de nieuwe GBV-plaat objectief te beoordelen. Wanneer het kritische oor het echter haalt van de sluimerende melancholie, blijkt echter dat Half Smiles Of The Decomposed niet zomaar het achtentwintigste album is van de cult-groep uit Cleveland. De nieuwe songs vormen het culminatiepunt van de verschillende evoluties die de muziek van GBV de laatste jaren typeerden. Het mag allemaal wat minder hermetisch en experimenteel dan vroeger (en wie dit niet gelooft, moet dringend eens op zoek gaan naar een exemplaar van Vampire On Titus). Het geheel blijft echter bijzonder sterk gebaseerd op melodieën en impressies. Rode draad doorheen de liedjes is nog steeds de herkenbare stem van Pollard, die zijn associatieve teksten spuit boven de melodieuze gitaarlijnen.
Een delicate balans dus tussen de no-fi van de beginjaren en het album trapt meteen af met een voltreffer. "Everybody Thinks I’m A Raincloud (When I’m Not Looking)" heeft niet alleen een titel die alleen Bob Pollard uit zijn pen gewrongen krijgt, het is de perfecte appetizer die ons in de stemming brengt voor een verse lading GBV-songs. Enkele minuten later plakt het barokke juweeltje ’Window Of My World’ zich meteen vast in ons oor. Merkwaardig hoe vaak net die atypische GBV-songs de kracht van de groep bewijzen. "Sing For Your Meat" is dan weer een subtiele veroordeling van de oorlog in Irak: "21 is the legal age to kill yourself slowly/but 18 is the legal age to die." "Asphyxiated Circle", "A Second Spurt Of Growth" en "Smothering And Coaching" vormen een zinderende prelude naar het einde, en leiden naar de briljante afsluiter "Huffman Prairie Flying Field", dat ons, met zijn bizarre lyrics en beklijvende— enigszins bombastische — melodie, doet verlangen naar een vervolg dat er nooit zal komen.
Met Half Smiles Of The Decomposed beitelt Guided By Voices de perfecte epitaaf op het voorlopig nog lege graf. Voor ons part had men dit laatste album weliswaar nog wat langer in de ijskast mogen houden, maar, niet getreurd, de verschillende leden van de band zullen ons in de toekomst ongetwijfeld nog verblijden met solo-albums en andere projecten.
Om hun carrière waardig af te sluiten, plant Guided By Voices ook nog een laatste tour, waarbij ook Tobin Sprout na vele jaren afwezigheid het gezelschap nog een laatste maal komt vervoegen. Jammer genoeg blijft de toer beperkt tot de USA, en laat GBV zo zijn Europese fans ferm in de kou staan. Wie Pollard en de zijnen nog een laatste saluut wil brengen kan op www.joingbv.com evenwel nog een petitie ondertekenen die ijvert voor een GBV-dag in elke stad die Guided By Voices op hun afscheidstournee aandoet.