Is Scandinavië het nieuwe Groot-Brittannië maar dan zonder pretentie? Waar we bij bijna elke hype uit het oude Albion een geeuw nauwelijks onderdrukken kunnen, weten de Scandinavische landen ons vaak ongemerkt te charmeren. Met het poppy Is My Head Still On? van Tiger Lou is het niet anders.
De Zweedse Rasmus Kellerman opereert onder enkele pseudoniemen, sommigen onder u kennen hem als Araki, anderen dan weer als Tiger Lou. Waar Araki zweert bij episch aandoende electronica, heeft Tiger Lou meer gemeen met die andere dromers Kings Of Convenience. Dromerige popsongs die nergens weerhaakjes hebben, maar evenmin zeemzoeterig klinken. Na het poldermodel nu ook het fjordenmodel!
De hoes zegt het al: de vierentwintigjarige Kellerman staart met onbevangen en ietwat naïeve blik de luisteraar aan, het gezicht grotendeels verborgen achter een indrukwekkende kap. Meer dan de helft van de songs hebben eenzelfde eenvoud over zich. Breekbare popsongs die met metier gebracht worden. Heerlijk wegdromen is het op een song als "The Wake / Hooray Hooray", lekker lui ligt "Oh Horatio" in het oor met zijn goedgeluimde trompet en gitaar, zeldzaam zijn de muzikale experimentjes op dit (h)eerlijk plaatje.
Opener "Hold On" zet ons nochtans op het verkeerde been door vrouwengezang naar de voorgrond te mixen en rond beide stemmen (Kellerman en de vrouw) de instrumenten te draperen. Een popsong met weerhaakjes als het ware. Ook het bloedmooie bombastische "Warmth" kleurt buiten de lijntjes. De pianoklanken zijn overheersend en laten slechts nukkig de gitaren hun plaats opeisen. Sommige groepen verwarren bombast met een overbodige theatrale wall of sound (ja Muse we hebben het tegen u) maar Tiger Lou weet de kerk mooi in het midden te houden.
Het leeuwendeel van de songs zijn echter nu eens vrolijke, dan weer licht intimistische popsongs die alternatief genoeg aanvoelen om ook u en ons aan te spreken. Tiger Lou bewandelt die dunne lijn tussen goedkope popsongs en het betere singer-songwriterwerk. Die Scandinaviërs lijken wel het patent te hebben op mooie popsongs en wat meer is, ze doen het zonder het pretentieuze gewauwel waar zoveel Britse bands een patent op hebben. Zweden de bakermat van de popsongs… Mag het ons verbazen? Tenslotte heeft dit land ook Abba voortgebracht.
