DAStheater/KVS :: One Hand Waving Free

Hey! Mr. Tambourine Man, play a song for me, I’m not sleepy and there
is no place I’m going to. Bewust laat op de avond en in beperkte kring plaatst
theaternar Bernard Van Eeghem kanttekeningen in de rand van het Theaterfestival.
Toch maakt hij, misschien nog wel het meest tot zijn eigen verrassing, deel uit van de vaste selectie met One Hand Waving Free.

Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free,
Silhouetted by the sea, circled by the circus sands,
With all memory and fate driven deep beneath the waves,
Let me forget about today until tomorrow.

Wanneer tamboer Van Eeghem in de foyer voor de ingang plots op tafel springt
lijkt zijn stem nog heser dan die van Bob Dylan. Maar een van de grootste charmes
van deze doorwinterde acteur is wel dat hij er steeds weer in slaagt om wat
zwakheden lijken volslagen om te buigen en juist in zijn voordeel te gebruiken.
Op die manier stond hij al bij talloze gezelschappen in voor grappige tussenkomsten
en komische intermezzo’s in zijn geheel eigen stijl. In zekere zin heeft hij
veel weg van een übernerd, een buitenbeentje dat zichzelf door en door kent
en daarvoor respect krijgt van zowel collega’s als publiek.

Poespas is hem dan ook volslagen vreemd. Ook in dit stuk, eerder dit jaar op
touw gezet voor de "Nomaden" van DAStheater , maakt hij enkel gebruik van eenvoudige,
zij het erg verrassende hulpmiddelen en theatertrucjes die wars van alle conventies
op een unieke, surrealistische manier op een eigenzinnige West-Vlaamse kluit
gegooid worden. Met het enthousiasme van een ondeugend kind dat domweg in z’n
eentje thuis achtergelaten werd begint hij het plastic theatergordijn vol te
kladden met alcoholstifttekeningen die zijn betoog moeten illustreren en onderstrepen.
Tussen de onverwachte wendingen door komt Van Eeghem nu en dan grappig uit de
hoek. In essentie vertelt hij het verhaal van een wordingsproces voor dit stuk:
waar haalde hij zijn inspiratie, welke reizen maakte hij om z’n batterijen op
te laden. Welke muziek, schilderijen en boeken had hij nodig om zijn writer’s
block te overwinnen? Twee mooie assistentes voorzien van de perfecte mysterieuze
glimlach springen bij waar nodig en voeren met een perfect gevoel voor timing
nieuwe instrumenten aan: maskers, boeken, volledige stellingen en oude pick-ups,
ze passeren allemaal de revue.

Geleidelijk aan wordt duidelijk waarom de man tegelijk blokkeert en niet stil
kan zitten, en vooral waarom hij op hoge hakken flaneert. Vandaag is zijn moeder
exact zoveel jaar geleden overleden, en ze neemt langzaam bezit van zijn gedachten.
Doorheen het stuk zal hij zich trouwens steeds letterlijker met haar gaan vereenzelvigen.
Deze ontwikkeling wordt echter onvoldoende uitgewerkt om te kunnen blijven overtuigen.
Aanvankelijk onderhoudend, blijft Van Eeghem zo lang stilstaan bij zijn schrijfproces
en het voorbereidend werk tot het stuk dat je je op den duur begint af te vragen
wanneer het nu eindelijk echt gaat beginnen. In afwachting blijf je niet ongeboeid,
geamuseerd toekijken, maar net op het moment dat er eindelijk schot in de voorstelling
lijkt te zullen gaan komen verschijnt er net als in een slechte soap dat vervloekte
bordje: ’Wordt vervolgd.’ Voortbordurend op het onverhoedse succes werd One
Hand Waving Free II vorige maand inderdaad al proefgedraaid in het Kaaitheater.

Door een van de ietwat ongelukkige uitspraken van intendant Martin Schouten
die leek te denken dat hij iets totaal nieuws ontdekt had, lijkt Van Eeghem
ondanks zijn indrukwekkende staat
van dienst de annalen van dit festival te zullen ingaan als de langst meedraaiende
nieuwkomer ooit. Vaak schitterend op dreef wanneer hij vanuit een nevenrol vrijuit
en zonder enige beperking zijn eigen gang mag gaan, lijkt een stevige leidende
hand aan de teugels net waar het hem aan ontbreekt nu hij een stuk helemaal
alleen moet/mag dragen.

Robin D’hooge

Voorstellingen in Gent van 26 tot 29 augustus, 31 agustus en 1 september
in Amsterdam.