"Als het regent in Parijs, dan druppelt het In Brussel", zoals het spreekwoord placht te zeggen. Het zou dan ook een kwestie van tijd moeten zijn vooraleer Home hier doorbreekt. Maar Frankrijk is België niet, en Home nog geen Gainsbourg of Brel.
Frankrijks droomkoppel Bertrand Cantat (zanger van Noir Désir) en Marie Trintignant kende een abrupt einde toen Cantat, duidelijk met iets te losse handjes, Trintignant het ziekenhuis insloeg, waar ze later aan haar letsels zou overlijden. Maar er is misschien een nieuw droomkoppel in de maak: Mastroianni en Biolay. Chiara Mastroianni is een Franse actrice die buiten Frankrijk weinig naambekendheid geniet, terwijl haar beau Benjamin Biolay een geroemd muzikant is. In Frankrijk wel te verstaan. Ze hebben nu de handen in elkaar geslagen voor het niet onaardige Home, een album dat gretig refereert aan het Franse chanson.
Een akoestische gitaar, zachte drums en de zwoel aandoende stemmen van Mastroianni en Biolay, meer heeft "La Ballade De Mois De Juin" niet nodig om de luisteraar in een goede luim te brengen. Ook opvolger "Tête A Claques" speelt met dezelfde elementen en klinkt als een gezamenlijke terugblik op een dagje shoppen: "T’as voulu un igloo/on a eu un igloo/ce ne fût guère facile: car c’était le mois d’ Août". We kunnen eerlijk gezegd na de derde luisterbeurt nauwelijks een geeuw onderdrukken bij zoveel braafheid en gebrek aan inventiviteit. Goed geluimde songs die netjes hun voeten vegen en met twee woorden spreken. Gelukkig weet "A House Is Not A Home" de aandacht te trekken. De hese stem van Mastroianni klinkt zwoel en de — alweer akoestische — gitaar weet eindelijk een sexy ondertoon te pakken te krijgen.
"Mobil Home" klinkt als Air gestript van alle elektronica. Een flinke swung in de song en een slide-guitar die weet waar ze heen wil, zo hebben we het graag. Ook in "Quelque Part On M’ Attend" weet Mastroianni de juiste feel te geven met een etherisch stemgeluid dat net niet vals klinkt en net daardoor o zo verleidelijk is. Ligt het aan de Franse taal of weet Mastroianni ondanks of misschien wel dankzij haar beperkte zangkwaliteiten de juiste weg tussen verleidelijk en onschuldig te kiezen? "Folle De Toi" herhaalt het trucje uit "Tête A Claques" en brengt tekstueel een duetje tussen hem en haar (Elle et Lui), de minimoog brengt ondanks zijn spacy achtergrondgeluidje nauwelijks een meerwaarde in het nummer. Leuk, maar we hebben het al gehoord.
Home is een leuk album geworden dat netjes aansluit bij de traditie van het (Franse) chanson maar nergens weet te beklijven. Mastroianni is geen grootse zangeres maar heeft een leuke, ietwat zwoele stem en Biolay is duidelijk een vakman. De man weet hoe hij een song moet schrijven maar borduurt hier helaas een heel album op verder. Waar de grote Gainsbourg hete, stomende seks in zijn nummers wist te blazen, blijft het hier bij braafjes handjes vasthouden en een voorzichtige knuffel. Mooie liedjes maar beklijven doen ze nergens echt.
Onlangs hadden we een goede vriendin op bezoek terwijl dit plaatje op lag, haar reactie sprak boekdelen: "eindelijk luister je eens naar iets dat ik ook goed vind".
Een waarheid als een koe: Home stoot niemand voor het hoofd. Het plaatje kabbelt rustig verder naar het einde toe zonder uitschieters. Een leuk plaatje voor wie in de tuin te zonnen ligt en nergens aan denken wil. De ideale zomerplaat, vakkundig gemaakt en goedgeluimd.
