Is er iemand aan wie ik de Thunderbirds nog moet voorstellen? Enkel
als je de voorbije 40 jaar op de maan hebt geleefd, mag je met
recht en reden beweren dat je nog nooit van International Rescue
hebt gehoord. Om een nieuwe generatie kennis te laten maken met
deze helden – die vroeger als poppen door het leven gingen, is er
nu een live-action filmadaptatie, maar het valt grondig te
betwijfelen dat het jonge grut na deze prent moeite zal doen om de
oude serie te bekijken. Die vraagt immers een nodige dosis geduld
en bevat geen blindmakende lichteffecten, noch een kaartspel om te
verzamelen.
Om die enkeling niet helemaal verweesd achter te laten, snel even
het verhaal. De Thunderbirds zijn de futuristische objecten waarmee
International Rescue zich bedient om de wereld weer eens uit de
nood te helpen. Deze spielereien zijn eigendom van Jef Tracy, die
er zijn fortuin voor over heeft om, samen met zijn vier zonen, de
wereld voor onheil te behoeden. De enige die hen hierbij een handje
toesteekt, is Lady Penelope, met haar onafscheidelijke chauffeur
Parker.
Deze film borduurt verder op het recept dat we ook al uit de serie
kenden: Thunderbird vijf komt in de problemen na een raketaanval
door de kwaadaardige The Hood (Ben Kingsley). Uiteraard snellen de
overige leden van de familie Tracy hun broer te hulp met
Thunderbird drie. Tijdens hun afwezigheid bezet The Hood hun
thuisbasis. Hij heeft echter niet gerekend op Alan Tracy, de
jongste telg uit de heldenfamilie. Niet verwonderlijk, aangezien er
nooit sprake van was in de serie.
Samen met zijn vriend Fermat (zoon van de legendarische Brains) en
Tin-Tin (neen, niet ons aller Kuifje, maar dochter van de
huisknecht), tracht hij de meubelen te redden.
Om een lang verhaal kort te maken: vanaf dan krijg je een
kinderkomedie van het laagste niveau te verwerken. De verzamelde
cast put zich uit in steeds dwazer wordende achtervolgingen op het
eiland, het contact met de Satelliet wordt hersteld met behulp van
een beugel, ergens wordt een bankoverval verhinderd en onschuldige
mensen gered en, last but not least, Thunderbird vijf wordt
gered. Na deze hemeltergende 94 minuten heb je dan ook geen idee
wat je in de eerste plaats bezielde om dit te gaan
aanschouwen.
Eigenlijk is het verbazingwekkend dat ‘Thunderbirds’ (de serie dan)
de tand des tijds zo makkelijk wist te doorstaan. Net als ‘The
Muppets’ waren ze opgehangen aan draadjes en deden ze nauwelijks de
moeite om het te verbergen. Simpelheid was het adagio, er werd meer
aandacht besteed aan wat er zich afspeelde, dan aan hoe het eruit
zag. De reeks blonk uit door zijn tempo. Elke aflevering bevatte
één reddingsactie, en die vorderde zo traag dat je voldoende tijd
had om te weten waar iedereen was en wat hij dààrvoor aan het doen
was. Ook al wist je dat alles uiteindelijk wel goed zou aflopen,
dit zorgde toch voor een unieke spanning. Van dit alles is hier
ergens niks terug te vinden.
Waarom men er absoluut een film van wou maken met echte acteurs, is
me een raadsel, maar Jonathan Frakes zag er geen gaten in om de
regie in handen te nemen. Een man die we voornamelijk kennen als
Commander/Captain William T. Riker uit ‘Star Trek’. ‘Thunderbirds’
in de handen van een Trekkie, dat kan niet anders dan verkeerd
aflopen, en ja hoor, op dat gebied stelt Frakes alvast niet
teleur.
Bij de adaptatie heeft men bijna niets overgelaten van de originele
serie. Het lijkt me dat men enkel aandacht heeft besteed aan de
decors, die baden in een soort van retro-futurisme en er
verbazendwekkend goed uitzien ,op de product placement van
Ford na. Alsof Lady Penelope haar schitterende Rolls Royce ooit zou
omruilen voor een Ford Thunderbird. Welk zinnig persoon geeft de
luxe van de eenentwintigste eeuw op om terug te keren naar het
stenen tijdperk?
Van een uitwerking van de verschillende personages is er al
helemaal geen sprake, erger nog, men gaat resoluut voor de
kinderfilm, genre ‘Spy Kids’ (waar de jonge snaken eveneens de
volwassenen te hulp moesten schieten), maar dan zonder de originele
vondsten en de strakke regie uit Rodriguez’ kaskraker. In de plaats
daarvan rammen de makers de kijker een inderhaast verzonnen
moraallesje in de strot en overgieten ze de hele zwik met een
sausje van chaotische actie. Een weinig copieuze maaltijd waarvan u
het recept ongetwijfeld al uit andere films kent.
De liefhebber van de reeks kan zich, tenzij hij masochistische
neigingen heeft, dus best onthouden, en voor de kinderen die de
serie nooit hebben gezien, is dit niet meer dan de zoveelste, met
veel bombarie aangekondigde spektakelfilm. Het woordje “nodeloos”
is nog nooit zo toepasbaar geweest bij een filmproject.
Na anderhalf uur puur tijdverlies en teleurstelling restte mij dan
ook slechts één vraag: wat stond er in hemelsnaam op die home
video die de makers vonden ten huize van Ben Kingsley vonden,
dat ze hem ertoe konden verplichten om in deze draak mee te spelen?
