Toen mijn vader veertig werd, kon hij die avond genieten van een
goeie fles Bordeaux en een bescheiden feestje met vrienden en
collega’s. Niet zo voor Adam Yauch, die op z’n veertigste
verjaardag als één derde van de Beastie Boys op een Japans podium
de hiphopper staat uit te hangen.
De jongens uit New York hebben namelijk een nieuwe cd uit en voor
het eerst is dat niet echt een memorabele belevenis. Jammer. Het
universum van de Beasties was de voorbije twintig jaar een
speeltuin waar alles mogelijk was: plannen voor een eigen magazine
(Grand Royal) werden uitgewerkt op een restaurantservet, dat
magazine kwam er later gewoon en werd een legendarische
inspiratiebron voor duizenden jongeren. Het is maar één van de vele
voorbeelden dat de Beasties zoveel meer waren dan een geinige
videoclip. De groep verkocht meer dan 15 miljoen platen en
investeerde de cash wijselijk in betere dingen dan een villa met
zwembad of verdovende chemicaliën. Niks was de heren te gek:
benefietconcerten voor Tibetaanse monniken, samenwerken met legende
Lee Perry, een eigen kledinglijn en platenlabel werden allemaal
gefinancierd dankzij hun uitstekende langspeelplaten. Als er één
groep het eclectisme van de jaren negentig belichaamt, dan is het
wel de Beastie Boys.
En netdaar wringt vandaag het schoentje. De band schijnt over haar
hoogtepunt heen te zijn: hun label Grand Royal ging overkop en de
drie uit Manhattan lijken minder relevant dan ooit te zijn. ‘To The
5 Boroughs’ is dan ook op weg om hun meest overbodige CD te
worden.
Producer Mario Caldato (zie ook Arno) werd bedankt voor bewezen
diensten en de Beasties ontfermden zich voor het eerst zelf over
het knoppenwerk in de studio. De beats zijn minimaal, de
kaleidoscopische sound met honderden samples is verdwenen en de
meeste nummers draaien rond één enkel geluidje. ‘Right Right Now
Now’ steunt bijvoorbeeld volledig op één clavecimbel-sample, en kan
niet lang boeien. De scratcheffectjes van Mixmaster Mike fleuren de
boel ook niet echt op, zodat je als luisteraar al snel met
plaatsvervangend schaamrood op de wangen zit. Rode draad doorheen
het BB-repertoire waren altijd de hilarische rhymes, maar
die vallen dit keer zeer mager uit. “‘I’m a funky-ass jew’”
klinkt het redelijk ridicuul uit de mond van Adrock, zelf ook 38
lentes jong en de melige moraallessen uit de andere nummers doen
ons naar de skip-toets grijpen, net zoals het gros van de andere
woordgrapjes. De tracks zijn allemaal gelardeerd met knipogen naar
de pioniersdagen van Sugarhill Gang, EPMD en RUN DMC, waar de
samplespotters veel plezier aan zullen beleven. ‘Triple Double’ is
hun versie van ‘Rapper’s Delight’ en meteen ook het beste nummer
van het album. De meeste tracks klinken als verloren gelopen
b-kantjes die de groep onwaardig zijn; er staat geen enkele goeie
single op.
Wie de voorgeschiedenis van de Beastie Boys kent, zal teleurgesteld
zijn bij het horen van deze plaat, maar het spelplezier dat van de
nummers afdruipt maakt veel goed: de jongens schijnen zich goed
geamuseerd te hebben tijdens de opnames. Laten we hopen dat ze
contractueel niet meer verplicht zijn nog zo’n CD af te leveren,
zodat er in schoonheid een punt kan worden gezet achter een kleine
kwarteeuw Beasties-gekte.
