Er gaat een vreemd soort van fascinatie uit van een film waarin
minstens tien grappen zitten waarvan de clou simpelweg een shot is
van een paar borsten. Wie komt erbij om zoiets te maken, en vooral:
waarom? ‘Eurotrip’ is een zelfverklaarde komedie in de roemruchte
traditie van Amerikaanse “geile studenten”-kluchten; een mengelmoes
van ‘American Pie’, ‘Road Trip’, ‘National Lampoon’s European
Vacation’ en God help ons, zelfs ‘Porky’s’. Welk nut dit product
kan dienen, is mij een volslagen raadsel, of het moest al zijn dat
uw gevoel voor humor zo diep gezonken is dat enkel een beeld van
twee tepels voldoende is om u aan het lachen te maken. Deze zomer
van 2004 is vooralsnog niet zó heet dat ik m’n verstand anderhalf
uur in de diepvries wens te steken en ik hoop van u
hetzelfde.
Scott Mechlowitz speelt (wat heet) Scott Thomas, een laatstejaars
aan de middelbare school die na z’n afstuderen gedumpt wordt door
z’n liefje Fiona. Al enkele jaren lang correspondeert hij via het
internet met een Duits meisje, Mieke. Het is meteen een indicatie
van de intelligentie van onze hoofdpersonages dat Scott al de hele
tijd denkt dat zij een hij is – Mike, in plaats van Mieke. Wanneer
hij dan toch doorheeft dat Mieke niet die seutige kerel is op de
foto die hij van haar heeft ontvangen, maar wel de blonde bom
daarnaast, pakt hij prompt zijn valiezen om naar Berlijn te reizen.
Je zou kunnen denken dat een achttienjarige jongen met een
smoelwerk zoals dat van Mechlowitz die een wip wilt maken, wel
dichter bij huis en goedkoper aan z’n trekken zou kunnen komen,
maar dat hoor je niet te denken.
Een rechtstreekse vlucht naar Berlijn is niet beschikbaar en dus
besluiten Scott en zijn beste vriend Cooper (Jacob Pitts), die
meereist voor de kinky European sex, om alvast een ticket richting
Londen te nemen. Vandaar begint een ware odyssee, niet zozeer voor
de personages als wel voor de kijker, die leidt van Engeland naar
Parijs, Amsterdam, Bratislava en uiteindelijk Berlijn en Rome. In
Parijs ontmoeten Scott en Cooper trouwens nog eens twee vrienden
van thuis, broer en zus, die daar op vakantie zijn en hoofdzakelijk
aan het verhaaltje worden vastgehecht om de constante aanwezigheid
van een vrouw te verzekeren (Michelle Trachtenberg, ooit nog in
‘Buffy, The Vampire Slayer’).
Het niveau van ‘Eurotrip’ wordt al vroeg in de film vastgelegd door
een scène waarin Cooper tijdens een fuif terecht komt in een
jacuzzi waar drie goed van oren en poten voorziene dames topless in
zitten te baden. Wat zitten die daar te doen, in het midden van de
nacht, terwijl in de tuin daarnaast een feestje met tientallen
gasten aan de gang is? Waarom hebben ze geen topje aan? Waarom stel
ik deze vragen? In plaats van moord en brand te roepen bij het
verschijnen van deze enge vreemdeling, blijft één van de dames
zelfs simpelweg zitten en laat ze zich wijsmaken dat ze een vlek op
één van haar borsten heeft. ‘Wrijf het er maar af,’ zegt hij. ‘Maak
je vingers nat en wrijf het eraf. Probeer misschien eens van erin
te knijpen.’ Hoe adolescent moet je al zijn om dat geestig te
vinden in plaats van simpelweg kinderachtig?
En zo gaat dat door, anderhalf uur lang. Onze helden komen terecht
op een naaktstrand waar uiteraard geen vrouwen te vinden zijn,
alleen maar àndere geobsedeerde mannen die zelf op zoek zijn naar
vrouwelijk schoon. Ze ontmoeten een Italiaanse viezerik in de trein
die elke tunnel te baat grijpt om één van de jongens te bespringen.
En in Amsterdam gebeuren er zeer bizarre dingen met een anal
probe. Yup, goede smaak alom in ‘Eurotrip’.
Het getuigt overigens van de intelligentie van de gemiddelde
Amerikaanse jongere dat de makers van dit onding in een bepaalde
scène met bierflesjes op een tafel moeten aanschouwelijk maken waar
Berlijn ligt ten opzichte van Parijs. Of misschien getuigt het wel
van het IQ van de makers zelf – erg geografisch getalenteerd zijn
ze in ieder geval niet. Elke stad waar de personages doorheen
trekken, wordt gereduceerd tot z’n meest kenmerkende clichés:
Londen en z’n voetbalhooligans, Amsterdam en z’n seksindustrie en
soft-drugs, Rome en de paus, Berlijn en Hitler. Laten we hopen dat
al die landen méér gevoel voor humor hebben over hun eigen
reputatie in het buitenland dan Amerika dat heeft. De manier waarop
Billy Bob Thornton de president van VS speelde in ‘Love Actually’, werd daar al bekritiseerd
als “anti-amerikaans”, maar in deze film moeten de Duitsers er maar
mee kunnen lachen dat een kind van een jaar of zeven een
Hitlersnorretje bij zichzelf tekent en vervolgens in paradepas door
de kamer begint te lopen, rechterarm de lucht in.
Ha-ha-bloody-ha.
‘Eurotrip’ valt echt alleen maar te bekijken voor wie onbedaarlijk
begint te lachen bij de minste seksuele suggestie. Absoluut
dieptepunt: in Parijs staat een mimespeler, verkleed als een robot,
van die mechanische bewegingen te maken in de hoop dat hij daar
mensen mee zal amuseren. Scott denkt dat hij het beter kan, begint
zelf voor robot te spelen en dàt leidt tot een duel tussen de
robots dat maar liefst vier minuten aansleept (ik heb ze geteld:
vier minuten!), en eindigt met het onsterfelijke zinnetje:
‘Ouch! My robot balls!’
Hoe meer films ik zie, hoe meer zin ik krijg om net als The Bride
uit ‘Kill Bill’ een hit list
op te stellen van mensen die er absoluut aan moeten: na Michael Bay
en de persoon die ervoor heeft gezorgd dat petten en hoeden terug
in de mode zijn geraakt (waar hàlen ze het), voeg ik daar bij deze
officiëel de verzamelde cast en crew van ‘Eurotrip’ aan toe. Terug
naar Amerika, en snel een beetje!
http://www.dreamworks.com/dvd_features_eurotrip.html
