Ooit ben ik erin geslaagd een optreden – heel even toch – lam te
leggen. Het gebeurde tijdens een optreden van Yum. In mijn nochtans
niet meer zó jeugdige enthousiasme had ik een hele tijd staan
shaken (dansen is niet bepaald het juiste woord), zonder
door te hebben dat ik de hele tijd met mijn voeten tegen een paar
elektriciteitsdraden stond te schoppen. Lang kon het niet blijven
duren: op zeker moment trapte ik de draden uit elkaar en viel de
stroom uit. Organisatoren, technici en zaalverantwoordelijke(n)
speurden minutenlang naar de oorzaak van het euvel, maar dat had
zich intussen met een knalrode kop teruggetrokken in de
toiletten…
Ik weet het, het is een idioot voorval, maar ik moet er steeds aan
denken als ik een liedje hoor van Yum en/of Superdiesel. Iedereen
weet onderhand al wel dat beide groepen ‘één’ zijn, ondanks het
mediaspelletje dat er vorig jaar werd gespeeld omtrent de
identiteit van de makers van het onweerstaanbare zomerhitje ‘Ticket
naar de zon’. Het kan raar lopen. Hun geweldige debuutplaat had
commercieel gezien niet opgeleverd wat er van werd verwacht, het
niemendalletje dat omzeggens op vijf minuten in elkaar werd
gedraaid was een schot in de roos.
De vraag is: hoe ga je daar mee om als groep? Laat je het bij die
ene hit en stort je je na zo’n leuk tussendoortje weer op het
ernstige werk? Gooi je het definitief over een andere boeg en geef
je het volk waar het om vraagt? Het heeft voor Lennard Busé en
Reinert D’haene blijkbaar ook een tijdje geduurd eer ze wisten wat
ze ermee aan moesten. Het is alsof er plots – op een mooie
zomerochtend – een kindje te vondeling werd gelegd op de dorpel
voor het huis en je je afvraagt: doen we hem naar het weeshuis of
voeden we hem zelf op? Busé en D’haene kozen voor het laatste.
Blijkbaar geraakten ze hun ei niet volledig kwijt in Yum. Naar
eigen zeggen is die Superdiesel hét ideale vehikel om alle aspecten
van hun creativiteit bot te vieren.
Wat dus eigenlijk begonnen was als een grap, is ernst geworden. We
bedoelen daarmee dat de heren duidelijk niet uit waren op
gemakkelijk geldgewin, toe ze de nummers schreven voor deze plaat.
Dit is dan ook niet zomaar een zijsprongetje, Superdiesel is een
volwaardige groep. Dat hoor je ook meteen aan de arrangementen. Er
kroop duidelijk heel wat meer werk en tijd in de nummers. Bovendien
is Superdiesel niet zomaar Yum in het Nederlands. Er zijn
natuurlijk de muzikale overeenkomsten, maar tevreden stelden we
vast dat er evenveel verschillen zijn. Net als Yum heeft een
Superdiesel een hoog ’80’s-gehalte, maar in het Nederlands klinken
ze rustiger.
Ik wil niet denigrerend doen over ‘Ticket naar de zon’, want het
blíjft een tof liedje, maar in vergelijking met de rest van de
plaat klinkt het bijna als een ruwe demo. Voor ‘Nooit genoeg’ deed
Superdiesel dan ook een beroep op niemand minder dan Jeroen
Swinnen, de man die de laatste jaren op steeds meer podia en
plaatjes begint op te duiken. Zo voorzag hij onder anderen Vive la
Fête en Daan reeds van de nodige brandstof, nu overgiet hij de
songs van Busé en D’haene van een lekker jaren ’80-sausje. (Bij
momenten krijg je als luisteraar dan ook het gevoel teruggeflitst
te worden naar de tijd van tv-programma’s als ‘Hitring’ en
dergelijke, waarin een resem Nederlandstalige acts heel even hun
moment de gloire mochten beleven. In dat opzicht is de
aanwezigheid van een nummer als ‘s.c.a.l.e.’, met de Antwerpse
rapper Scale (die we ook al kenden van 24 van Moodlex), een anachronisme. Dit
liedje (track 7) is wel leuk, maar duidelijk de vreemde eend van
dienst. Alles wat er vóór komt – ijle opener ‘Waar ben jij’ en de
uitgekiende elektropop van ‘In jouw hoofd’, ‘Ticket naar de zon’,
‘Hier en nu’, ‘Blijf bij mij’ en ‘In Stereo’ is zonder meer heel
erg goed. Met ‘s.c.a.l.e.’ en ‘Schizo’ hebben we het iets
moeilijker, misschien omdat ze qua sfeer een beetje te veel
afwijken van de rest. Gelukkig komen ‘Nog even’ en ‘Slow Notion’
net op tijd aandraven met de nodige roustines, om te
voorkomen dat deze kleurige luchtballon begint leeg te lopen en de
reis naar de zon vroegtijdig moet worden afgebroken.
Nooit genoeg? Van een plaat als deze niet, nee!
