Zou er nog iets ergers bestaan dan een zoveelste ongeïnspireerde
serial killer thriller die heel graag ‘Seven’ zou willen zijn maar er van geen
kanten in slaagt om het niveau van die klassieker te benaderen, zo
vraag ik mij op een onbewaakt moment wel eens af, wanneer ik niets
beters heb om mij af te vragen. Het antwoord is natuurlijk ja: zo’n
ongeïnspireerde thriller mét Angelina Jolie. ‘Taking Lives’ begint
middelmatig, als een zoveelste serieproduct uit Hollywood, maar
ontspoort gaandeweg om uiteindelijk te verzanden in een ronduit
ridicuul einde. Ik maak graag analogieën naar situaties uit ‘The
Simpsons’. Dat tv-programma bevat immers de antwoorden op alle
grote levensvragen, en ooit zàl ik dat bewijzen. In een bepaalde
aflevering zegt Marge: “You know, Fox turned into a porn channel
so gradually I hardly even noticed.” Op dezelfde manier
verandert ‘Taking Lives’ zo geleidelijk aan in een farce dat je het
nauwelijks doorhebt. Tot die belachelijke finale eraan komt – je
kijkt terug over de loop van de film en je ziet hoever het is
gekomen.
De plot, of wat daarvoor moet doorgaan, draait rond een
seriemoordenaar die de identiteit van z’n slachtoffers overneemt,
tot hij zijn geadopteerde leventje weer beu is geworden en
verdertrekt naar de volgende. Noem het ‘The Talented Mr. Ripley’,
maar dan met beduidend minder talent.
Een aantal van z’n slachtoffers duiken op nabij Montréal. De
plaatselijke politie voelt zich niet bekwaam om de zaak afdoende af
te handelen (daarvoor is het nu eenmaal de plaatselijke politie) en
roept er het FBI bij. Zou Canada zelf geen speciale
onderzoekseenheid hebben voor zware misdrijven? Misschien, maar
‘Taking Lives’ is sowieso al niet erg sterk in geografie – zowat
elk establishing shot dat ons ervan dient te overtuigen dat we in
Montréal zitten, toont ons het Chatheau Frontenac. Dat zich in
Québec bevindt. In ieder geval, het FBI stuurt z’n beste profiler:
Illeana Scott (Angelina Jolie, wiens lippen nog steeds een reëel
gevaar op explosies vormen), een dame die haar leven slijt met
continu een resem gore foto’s van lijken in variërende staat van
ontbinding tegen haar muur en die ervan houdt om in de graven van
de moordslachtoffers te gaan liggen – kwestie van de dingen ook
eens vanuit hun standpunt te bekijken. Jolie valt maar moeilijk te
accepteren als experte in eender wat behalve lip- en boobjobs, maar
als u op dat punt al problemen hebt om uw ongeloof op te schorten,
kunt u er maar beter niet aan beginnen. Het wordt namelijk allemaal
nog veel gekker.
Kort nadien wordt er immers een getuige gevonden van de laatste
moord – kunstenaar Costa (Ethan Hawke). Hij en Scott werpen elkaar
vanaf het begin blikken toe, vervuld van het soort paringsdrift
waar een ploeg van National Geographic zó een week mee zoet is,
maar de prangende vraag blijft: is hij misschien zélf de
moordenaar? Of weet hij op z’n minst wie het is? Nu ja… Zo
prangend zijn die vragen niet, maar u weet wat ik bedoel.
Het grootste probleem met ‘Taking Lives’ is dat de film nergens
de indruk weet te geven dat de makers weten waar ze over praten. Er
straalt geen enkel gevoel van autoriteit uit de hele productie. Men
verlangt van ons dat we de fenomenaal miscaste Angelina Jolie
aanvaarden als de beste profiler van het FBI, men plaatst de film
in Montréal maar toont beelden van Québec, men huurt een keur aan
in Amerika bekende Franse acteurs in om bijrollen te spelen (alleen
Vincent Cassel ontbreekt nog), maar zelfs onderling spreken ze
altijd Engels, tenzij wanneer de plot erom vraagt dat ze Frans
spreken. Er zit geen detail in deze film, of de makers hebben er
wel vierkant de spreekwoordelijke voeten aan geveegd. Dan heb ik
niet eens over plot – enkel over details, over kleine dingen die
men heel makkelijk juist had kunnen doen, indien men die moeite
maar had willen leveren. Zoals het is, zit je naar een film te
kijken waarvan je van begin tot eind denk: dit is bullshit, dit zou
zo niet gebeuren in het echte leven. Om een eenvoudig voorbeeld te
geven: tijdens de openingsscène rijdt een wagen iemand aan – die
auto gaat overkop om op z’n dak neer te komen. Later in de film
eindigt een achtervolging in een enorme botsing en uiteraard een
explosie. Maar daar doet die auto zo geen gekke dingen. Je kijkt
ernaar en je denkt: dit is onzin.
Het verhaal op zichzelf is al niet erg interessant om mee te
beginnen, en wordt over de loop van de film steeds gekker, met
scènes die bijna surrealistisch worden in hun ongeloofwaardigheid.
Gena Rowlands, ooit, in een ver verleden, nog getrouwd met John
Cassavetes en zijn ‘Woman Under The Influence’, krijgt hier een
gastoptreden als moeder van de moordenaar die erop staat om het
verkoolde lijk van wat misschien haar zoon is aan te raken, onder
het motto: ‘I’ll touch what I damn wel please.’ Kiefer
Sutherland duikt even op in een behoorlijk ondankbaar bijrolletje
en wordt vervolgens snel weer afgevoerd – ze zullen iemand nodig
hebben gehad met een onrustwekkend stemgeluid, veronderstel ik. We
krijgen een scène waarin Jolie op een bed gaat liggen, waarna er –
o, verrassing! – plots een hand doorheen komt geschoten die haar
vastgrijpt. Door de lattenbodem van dat bed, de matras en een
kussen heen, dus. Uh-huh. Nog later krijgen we de obligatoire
seksscène, waarin Jolie weer het beste van zichzelf laat zien, maar
haar partner erin slaagt om tijdens de gehele procedure z’n broek
aan te houden. Ze laten zelfs de deur openstaan, de kinky bastards.
‘Taking Lives’ bàrst van dat soort van absurde momentjes, die
werkelijk alle geloofwaardigheid die de film ooit had definitief
naar de verdommenis helpen. Het klinkt gek, maar de plot van een
film mag best onnozel zijn – zo lang het maar niet op een onnozele
manier wordt gebracht. Want het is dààr dat je je film mee
nekt.
Regisseur D.J. Caruso was eerder verantwoordelijk voor ‘The
Salton Sea’, met Val Kilmer, maar weet van dit rommeltje echt niets
aanvaardbaars te maken. Jà, cinematograaf Amir Mokri weet af en toe
mooie shots op het scherm te toveren (let erop hoe geen enkel huis
of appartement in thrillers ooit elektriciteit heeft; de flikken
zijn altijd verplicht hun zaklampen te gebruiken), maar dat blijft
een druppel op een hete plaat. ‘Taking Lives’ is een zoveelste
randdebiele thriller, zoals die tot het einde van de jaren negentig
en masse in de zalen werden gedropt. Tegenwoordig schijnt de
productie goddank beperkt te blijven tot pakweg elk jaar ééntje.
Daar zijn we voor de komende twaalf maanden dus ook weer vanaf.
http://takinglives.warnerbros.com/
