“De kracht van een verhaal schuilt in het einde,” horen we één van
de personages van ‘Secret Window’ zeggen. “Je moet een goed einde
hebben.” Ironisch, aangezien het voornaamste mankement van deze
nieuwe Stephen King-verfilming precies het einde is. ‘Secret
Window’ eindigt met een twist die, gezien de rest van het verhaal,
volkomen logisch en verantwoord is, die de thema’s van het verhaal
netjes samenknoopt en, wanneer je de film achteraf nog eens
overloopt, helemaal eerlijk verdiend is door makers, die je nergens
bedrogen hebben met scènes die niet kloppen. Prachtig dus. Helaas
is het ook een twist die ik persoonlijk al vanaf de eerste minuut
op m’n sokken voelde aankomen. Al wie zich ook maar een béétje
filmfan wil noemen, zal de clou al lang begrepen hebben voordat de
personages dat doen, en dat is een mankement waar je niet naast
kunt kijken. Gelukkig blijkt dat er nauwelijks waarheid schuilt in
die uitspraak over een goed einde. Voor een groot deel gaat het ook
om het plezier dat je beleeft onderweg nààr dat punt. En in het
geval van ‘Secret Garden’ is dat plezier behoorlijk groot.
Johnny Depp speelt Morton Rainey, een schrijver die middenin een
rommelige echtscheiding zit en z’n intrek heeft genomen in wat
vroeger het zomerhuis was van hem en z’n vrouw. Schrijven zit er
niet in, hij slaapt te veel en hij loopt rond met het voorkomen van
een onopgemaakt bed – Rainey’s kapsel in deze film vormt weer een
waardige aanvulling aan de galerij van bizarre haarstijlen die Depp
tijdens z’n carrière heeft uitgebouwd.
Dan op een dag staat er een man met een zwaar zuidelijk accent voor
de deur die zichzelf John Shooter noemt (John Turturro), en hem
botweg vertelt: ‘U hebt mijn verhaal gestolen.’ De man beweert dat
Rainey een kortverhaal, ‘Secret Window’, van hem geplagieerd zou
hebben. Rainey weet van niks, maar Shooter wil hem maar niet met
rust laten en nog voor de schrijver een kam door z’n haar kan
halen, krijgt hij af te rekenen met creatieve functies voor
schroevendraaiers waar hij eerder nooit aan gedacht had.
David Koepp, eerder verantwoordelijk voor de respectabele thriller
‘Stir Of Echoes’, maakt van Kings novelle ‘Secret Window, Secret
Garden’ een pretentieloze maar zeer goed geconstrueerde productie,
waarin heel wat dingen helemaal juist zitten. Zo weet de regisseur
een elegante visuele stijl te hanteren, die nergens zelfbewust of
opdringerig overkomt. Tijdens gewone dialoogscènes of momenten die
geen speciale actie bevatten, kiest Koepp voor een klassieke
montage, die nergens de aandacht op zichzelf trekt maar helemaal in
de functie staat van het verhaal. Maar wanneer dan de spanning
toeneemt en de situaties intenser worden, gaat hij juist de
tegenovergestelde richting in van wat we zouden verwachten: géén
bliksemsnelle montage waarmee hij de suspense van z’n film
kapothakt, maar lange steadicamshots die juist door hun lengte,
door het feit dat ze alles in één adem laten zien, de suspense
verder opbouwen in plaats van ze af te breken in kleine momentjes.
Neem een scène waarin Rainey vermoed dat Shooter zich boven in z’n
huis bevindt. De camera volgt hem de trap op, daarna krijgen we wel
een cut naar een ander shot, maar ook dat wordt lang aangehouden.
De hele scène wordt niet opgebroken in veel te veel verschillende
camerastandpunten, zoals andere regisseurs dat zouden doen, maar
afgehandeld in een paar eenvoudige bewegingen, zodat de spanning
bewaard blijft. Dat is echt enorm knap gedaan, en geeft bovendien
aanleiding tot een paar shots die gewoon magnifiek zijn, ook op
zichzelf bekeken. Kijk maar naar dat shot tijdens de
beginaftiteling, waarin de camera door een spiegel heen gaat. David
Fincher zou daar nog trots op kunnen zijn.
Maar dat is de techniek van de film en daardoor gaat de prent op
zichzelf ernstiger klinken dan hij eigenlijk is. Wat ‘Secret
Window’ onderscheidt van mindere thrillers, is dat Koepp zijn eigen
verhaal nooit al te serieus neemt. Obligate scènes zoals die waarin
Rainey een privé-detective opzoekt om hem te helpen, behoren tot
het standaardpakket van dit soort films. Je kunt ze niet overslaan,
ook al niet omdat iemand in die situatie waarschijnlijk écht wel
dat soort van hulp zou gaan zoeken, maar omdat we die scènes al zo
dikwijls gezien hebben in andere films, worden ze ook maar al te
snel saai. Koepp vermijdt dat door kleine, vaak humoristische
puntjes in de film te verwerken. Wanneer Rainey naar de
privé-detective gaat, voeren ze hun conversatie met de hulp van een
schaakklokje, waarop ze aftikken telkens als ze klaar zijn met
spreken. Leuk om dat soort van details te zien.
Wat ook behoorlijk helpt, zijn de acteerprestaties. John Turturro
voert een effectief nummertje op als John Shooter en zet z’n beste
way down south-accent op, maar het is Johnny Depp die hier de show
steelt, en er eigenhandig voor zorgt dat de film op een hoger plan
wordt getild. De hele film door blijft Depp zorgen voor goed
gevonden, kleine details die zijn personage op een onvoorstelbare
manier tot leven brengen. Hij maakt van Morton Rainey een verwarde
man, zo iemand die aan de deur van een winkel trekt terwijl er toch
duidelijk “duwen” op staat, iemand die onbewuste tics heeft, zoals
de manier waarop hij z’n kaakbeen laat klikken, iemand die alleen
leeft en bijgevolg af en toe tegen zichzelf praat. Niet alleen
wanneer de plot dat nodig heeft, nee – hij doet dat te pas en te
onpas. Depps acteerprestatie spàt werkelijk van het scherm en heft
de film meteen boven de middelmaat uit.
Niemand zal willen beweren dat ‘Secret Window’ grote kunst is –
uiteindelijk blijft het een banaal thrillerverhaaltje dat niemand
z’n leven zal veranderen. Maar die pretentie heeft men hier dan ook
niet. De ambitie van ‘Secret Window’ reikt niet verder dan een
vermakelijke, niet geheel van intelligentie of logica gespeende
thriller af te leveren. En dat lukt – de film is, in de ware
betekenis van de uitdrukking, “een aangename kijkervaring”, een
prent waar je met plezier naar zit te kijken. Het is ook een film
die voldoende consideratie heeft voor z’n publiek om maar 95
minuten te duren. Langer hoefde het echt niet te zijn, maar nu
zelfs de meest imbeciele producties (nog ‘Hidalgo’, iemand?) het al nodig vinden om
ons meer dan twee uur lastig te vallen, is het elke keer een
verademing om een prent te zien die ermee kan volstaan om z’n
verhaal te vertellen en daarmee uit.
‘Secret Window’ is uitstekend amusement: goed in elkaar gestoken en
zo licht als pluimpje. Als je dan toch een zaterdagavondfilm voor
bij de popcorn wilt zien, dan kun je ze momenteel moeilijk beter
vinden dan dit. Ja, de centrale plotwending wijst zichzelf uit
vanaf het begin en ja, uiteindelijk heeft de film maar weinig te
betekenen, maar who cares? Johnny Depp for president, en
snel een beetje!
