We schrijven mid jaren negentig : het neefje van Rupert Murdoch kan
dankzij het familiefortuin zijn platenmaatschappij Rawkus ombouwen
tot een hiphophuis van vertrouwen. Mos Def, tot voor kort enkel een
bekende voor de incrowd, verkoopt meer dan een half miljoen
exemplaren van zijn ‘Black On Both Sides’ op Rawkus en krijgt een
eigen show aangeboden op MTV. In de nasleep hiervan profiteren
tientallen kleine labeltjes van de hiphopboom en zien hun
singletjes in de hitlijsten opduiken tussen de grote kanonnen. Aan
de Amerikaanse westkust is Stones Throw de evenknie van Rawkus. Zij
hebben geen mecenas achter zich staan die er massa’s geld in kan
pompen, maar zij gaan uit van hun eigen creatieve kracht. Met veel
respect voor oude funk, jazz en hiphopklassiekers komt er op het
label elke maand wel een release uit die de moeite waard is.
Producer en rapper Madlib is het paradepaardje van het label: zoon
van een jazzmuzikant met een fenomenale platencollectie, neemt hij
een heel deel van de output van het label voor zijn rekening. Zijn
beste plaat tot op heden is ‘The Unseen’, die hij uitbracht onder
zijn alias Quasimoto. Madlib ziet zichzelf als erfgenaam van free
jazz pionier Sun Ra, het gemiddelde aantal beats per minuut ligt
een pak lager dan die van de commerciële jiggy hiphop van P.
Diddy en consoorten die gewoon 80 hits recycleren. Madlibs nummers
lijken op het eerste gehoor slordig in mekaar te zijn gestoken maar
zitten propvol samples en ideeën waar zijn met goud behangen
collega’s alleen maar van kunnen dromen. Rapper MF Doom had begin
jaren negentig al succes met zijn groep KMD (Kausin Much Damage),
die werd opgedoekt nadat één van zijn mederappers overleed en hun
cd ‘Black Bastards’ in de kast bleef dankzij een controversiële
hoes. MF Doom bracht ondertussen een resem platen uit onder diverse
pseudoniemen die hem tonnen respect in de scene opleverde. Madlib
en MF Doom sloten een pact en ‘Madvillainy’ is daar het resultaat
van.
Madlibs beats vormen de perfecte achtergrond voor Dooms abstracte
rhymes. We krijgen tweeëntwintig tracks in vierenveertig minuten op
ons bord; ook nu weer zitten de nummers volgestouwd met samples uit
tv-series, weeddampen, jazzy soundscapes en veel vette hiphopbeats
terwijl MF Doom zich uitleeft in zijn eigen fantasiewereld met
teksten en metaforen waar je vaak twee keer moet over nadenken.
‘Fancy Clown’, met zijn catchy refreintje, is maar één van de
fantastische tracks, de hoogtepunten zijn te talrijk om er een paar
tracks uit te kiezen : luisteren is dus de boodschap. Eindrapport:
dit is de beste hiphopcd die u dit jaar nooit op de radio of tv
zult horen of zien.
