“Na een vreemd jaar vol demonenbevechterij, lange afscheidsscènes en andere spelingen van het lot, keert Timesbold terug”, leest de bio. En een bizarre periode was het inderdaad voor frontman Jason “Whip” Meritt. Het zwarte gat na de vorige Timesbold-tour leverde maar liefst twee albums op: eind vorig jaar was dat een soloplaat, sinds vorige maand ligt met Eye Eye ook de tweede Timesbold in de winkel.
Eind januari, na het solo-optreden van Whip in kunstencentrum Stuk. We zitten in de nachtelijke, verlaten keuken. Een zwakke lamp brandt boven de tafel in een ruimte die veel te groot en te duister is voor twee mensen. Het ideale moment om de geest te laten uitwaaieren over allerhande onderwerpen. Politiek bijvoorbeeld — onvermijdelijk sinds de Timesbold-cover van Dylan’s “Masters Of War” maar eerst over dat sombere jaar 2003. Een dipje?
Whip: “Onmiddellijk na het einde van de vorige Timesbold-tour, vorig jaar in maart, kwam ik thuis en plots werd ik terug geconfronteerd met de problemen van alledag. Ik verloor mijn job, het grootste deel van mijn vrienden, … Ik zat thuis in mijn zetel, en ben daar ongeveer een jaar blijven zitten. Ik las boeken en schreef twee brieven.”
“Ik wilde gewoon niet terug naar die job na de tour. Het is werken met gehandicapten: ik hielp hen leren lezen, de straat oversteken… Het soort kleine dingen die wij gewoon vinden, maar die dat voor hen niet zijn: geweldig. Ik ontdekte dat ik best goed ben in het aanleren van zo’n eenvoudige dingen, zelfs al had ik er nooit voor gestudeerd – ik studeerde literatuur. Ooit ga ik die job wel terug doen, maar na die tour ging het niet meer. Life made so much sense op die tour, en toen ik thuiskwam, stopte het leven plots.”
enola: Is het leven on tour met Timesbold dan zo rock ’n roll?
Whip: “Neeeen! Het is zeker geen rock ’n roll. Maar het voelt goed: je speelt voor mensen die houden van wat je doet, en dat avond na avond. Thuis spelen we één keer op een maand. Of zelfs maar om de drie maanden, hier spelen we elke dag. En dat is geweldig.”
enola: Muziek is je leven?
Whip: “Ik dacht van niet. Maar blijkbaar wel.”
enola: Hoe ben je uiteindelijk uit die lethargie geraakt?
Whip: “Eén van de bandleden gaf me een computer, wat microfoons,… opnamemateriaal. En zo maakte ik Atheist Lovesongs To God. Dat waren songs die ik al een tijdje had opgespaard, die niet echt geschikt waren voor de groep. En tegelijkertijd werkte ik aan Timesbold-nummers. Die soloplaat heb ik dan afgewerkt toen ik al die tijd had; terwijl ik thuis rondhing zonder werk.”
enola: Hoe beslis je wat een Whip-song en wat een Timesbold-song wordt?
Whip: “Dat weet ik bijna onmiddellijk als hij af is. Ik voel onmiddellijk aan of het beter gaat werken in een sobere setting of als het meer instrumenten nodig heeft. Dat hoor je duidelijk aan Eye Eye: die songs hadden het groepsgeluid nodig. De paar Timesbold-songs die ik nu nog solo speel, zijn oude nummers: die heb ik alleen geschreven en hebben we later omgevormd tot groepssongs. Van de nieuwe plaat kan ik maar één song solo spelen, de rest lukt me niet.”
enola: Eye Eye is dan ook een stuk rijker georkestreerd.
Whip: “Ja, het is een stuk grootser. Ik was tegelijk bezig met Atheist Lovesongs To God. Daardoor kon ik de twee dingen goed van elkaar scheiden en mochten de Timesbold-nummers ook iets meer hebben. Weet je: het eerste Timesbold-album was eigenlijk een ongelukje. Ik wist toen helemaal nog niet dat ik een groep zou vormen. Nu is het Whip- en Timesboldwerk echt van elkaar gescheiden.”
enola: Voel je verwantschap met folkzangers als Woodie Guthrie? Ooit schreef je een song over zijn “This Land Is Your Land”.
Whip: “Dat was één van de eerste songs die ik ooit schreef. Ik was toen zwaar into Guthrie en consoorten. Het is een song die heel specifiek gaat over een bepaald verhaal dat ik ooit over hem hoorde: over hoe zijn kinderen naar de lagere school gingen toen hij al behoorlijk oud was, en ze daar die song leerden zingen. Ze hadden er geen idee van dat hun vader zo’n beroemde zanger was en kwamen enthousiast thuis ’Pappie, we hebben jouw liedje gezongen op school vandaag!’. En Guthrie vertelde hen dat er een strofe was die ze niet hadden gehoord, die niet onderwezen wordt: ’Was a high wall there that tried to stop me/A sign was painted said Private Property/But on the backside it didn’t say nothing/This land was made for you and me.’ Heerlijk ironisch, en het geeft een angeltje aan die klassieke Amerikaanse folksong.”
enola: Halverwege de tour vorig jaar besloten jullie “Masters Of War” van Bob Dylan, nog zo’n held van de protestsong, te spelen.
Whip: “Toen de oorlog tegen Irak uitbrak, voelden we ons als Amerikanen genoodzaakt ons standpunt duidelijk maken. Die song is dertig jaar oud en de inhoud was nog steeds relevant. We wilden duidelijk maken dat we niet achter die invasie stonden. Ik had wel het gevoel dat we ons moesten verrechtvaardigen: mensen wilden er over praten, weten wat onze visie was. De beste manier was die song te spelen.”
“Er zijn ook heel wat goede mensen in Amerika. Honderdduizend mensen hebben tegen deze oorlog geprotesteerd nog voor ze uitbrak: dat is nooit eerder gebeurd. Amerika is zich een slechte reputatie aan het verwerven in de wereld door die aap van een president, maar er zijn heel wat fijne mensen. De meeste Amerikanen hebben niet voor die motherfucker gestemd en man, als ik één iemand een mep zou kunnen geven, is hij het wel. Just for the record: I’d kill the motherfucker if i got the chance. In de VS zou ik hiervoor gearresteerd worden. Niet dat ik geloof in geweld of dood; maar hier kan ik dat zeggen: Ik zou hem vermoorden.”
enola: Denk je dat Kerry een verschil zal maken?
Whip: “John F. Kennedy? Oh je bedoelt de kerel die de voorverkiezingen aan het winnen is. Oh yeah yeah yeah… Hij is wel OK. Weet je, die kerel was een Vietnam-vet en werd oorlogstegenstander vanaf het moment waarop hij thuiskwam. Hij lijkt me een heel verstandige en ethische kerel. Ik steun hem niet zo per se, maar ik denk wel dat hij de beste president zou zijn van alle kandidaten.”
“Dean doet echter de democratie herleven. Hij heeft democratie een nieuwe speelplaats gegeven door internet erbij te betrekken. Mensen die vroeger niet in politiek geïnteresseerd waren, heeft hij geïnteresseerd gekregen. Dat is héél belangrijk. Persoonlijk zou ik voor hem stemmen: hij maakt democratie tastbaar. Kerry wordt misschien een betere president, maar Dean is een idealist. Ik zou hem graag zien winnen.”
enola: Internet kan een kracht zijn?
Whip: “It’s all that we got left. Mensen komen niet meer samen in kerken, de vakbonden lokken geen volk meer. Iedereen die ook maar een afwijkende mening heeft, heeft ook een uitlaatklep nodig. En als je niet met gelijkgezinden bijeen kunt komen in levende lijve, dan moet internet het maar doen. Mensen in de Mid-West loggen in op die weblogs en kunnen zo hun ei kwijt. Een plaats hebben waar je kunt praten, is zo belangrijk. En een paar van die uitlaatkleppen zijn opgedoekt. Met opzet.”
enola: Ik dacht dat kerken nog veel volk trokken?
Whip: “Niet voor mensen met afwijkende ideeën. Een boer in het midden van de VS die anders denkt, heeft geen idee dat hij daar niet alleen mee staat., tot hij op zoek gaat. En op internet kan hij gelijkgestemden vinden. Dat is ook gebeurd in Brazilië. De verkiezingen daar waren de eerste echt democratische van de laatste tien jaar in de hele wereld. Het is nog maar het begin van hoe mensen terug beginnen te communiceren. En dat probeert de regering de mond te snoeren.”
enola: Hoe sta je tegenover internet op muzikaal gebied? Pro of contra downloaden?
Whip: “Het is een zwaard dat aan twee kanten snijdt. Het is goed dat meer mensen met je muziek in aanraking komen, dan komen er meer mensen kijken als je komt optreden, waarna ze je oude albums kopen. Het negatieve is dat mensen gewoon hele albums downloaden. Je kunt alleen maar hopen dat mensen het hele pakket, met boekje, in handen willen hebben. Als ik een plaat download die ik goed vind, dan koop ik die.”
enola: Ik kopieer ze op cassettes. Dan voel ik me ook niet schuldig. (hilariteit) Maar goed. Waar komt de titel Eye Eye vandaan?
Whip: “Een combinatie van dingen: een mens heeft twee ogen in zijn hoofd en het is het tweede Timesbold-album, dus in Romeinse cijfers zou dat lezen als ’I,I’. Als je een piraat bent en je wil ’ja’ zeggen tegen je kapitein, dan zeg je ’aye aye’.”
enola: (komt bijna niet meer bij) Niet meteen erg diepzinnig dus.
Whip: “Neen, gewoon twee woorden waar je veel mee kunt verbinden.” (grinnikt)
enola: Ik mag het er van je platenbaas niet over hebben, maar je stem klinkt soms wel wat als die van Will Oldham.
Whip: “Nog altijd? Ik wist niets van Oldham tot mensen me met hem begonnen te vergelijken. En toen ik hem hoorde, welja, ik veronderstel dat hij inderdaad een beetje als mij klinkt. Hij schrijft ook hetzelfde soort songs. We hebben allebei gewoon goed naar de Neil Young van On The Beach geluisterd. Er zijn nu eenmaal veel zangers die helemaal geen goeie stem hebben. Jason Molina van Songs:Ohia ook niet. En als je wat verder teruggaat, wordt het nog veel meer voor de hand liggend: Neil Young, Bob Dylan,…”
enola: Eigenlijk heb ik het altijd grappig gevonden. Er moet ongeveer geen traditioneler genre zijn dan al die Americana en toch is net dat genre omarmd door het soort hipcats dat naar pakweg Duyster luistert. Had je ze het vijf jaar geleden verteld, ze hadden je waarschijnlijk uitgelachen.
Whip: “Ach, I never get along with hip people. I get along with the nerds and the garbagemen. Nu ja, hippe mensen zijn inderdaad nogal nerdy. Toch de verstandige. Maar vuilnismannen zijn de beste. Ik ben dat ooit geweest in de VS. Goeie mensen. Ik noemde mezelf toen ’recycling engineer’. Dat klonk beter.” (grinnikt)
