Eindelijk eens de kans om een legende als Steve Albini aan het werk
te zien. Nog nodig om de man voor te stellen? Producer van Pixies,
Nirvana, PJ Harvey and many more. Het programma zag er
behoorlijk gevuld uit: een film van ’s mans vroegere band Big
Black, twee voorprogramma’s én een aftershow.
Opener Uzeda, een Italiaanse hardcore-band, was even wennen:
een wat mollige, schreeuwende mama met de stem van Jane’s
Addiction, een waanzinnige, gebochelde én hyperkinetische gitarist.
Verder vettige drums en bas die goed naar Sonic Youth geluisterd
hadden. Het geheel begon na een paar nummers héél lekker te
klinken: hoekig en hard, maar met passie gebracht. Dit mag voor
mijn part op enkele zomerfestivals.
Mono, een Japanse band met een supercoole meid op bas die zó
uit een mangastrip leek weggelopen, bracht instrumentale
gitaarnoise die ergens tussen de dromerige noten van Cocteau Twins
en de psychedelica-rock van Kong hing. Mooie, sobere rode en blauwe
belichting. Leuke set die voortdurend tussen traag opgebouwde
soundscapes en wild scheurende gitaarpartijen wisselde.
Het werd hoog tijd voor Shellac, de eenvoud zelve: gitaar,
bas, drums. Geniaal geluid dat heel de zaal bij momenten deed
daveren. Neem Fugazi, Pixies, Sonic Youth, Helmet, White Stripes en
nog een hoop gitaarhelden en je hoort ze hier allemaal de revue
passeren, maar dan stripped to the bone. Al was het maar om
te horen tot waar Shellacs invloed reikt en waar de rock met haken
van Mauro van is gepikt. De essentie van snedige, experimentele
rock, gebracht door een zeer bescheiden Albini en Todd Trainer, die
af en toe eens iets in de micro schreeuwde. Het werd helemaal leuk
als Albini even wou pauzeren en vragen uit het publiek wou
beantwoorden (“What’s the secret of your sound?” – “We
boil the strings in strawberry jelly” en meer van dergelijke
ongein). Hoogtepunt was toen hij zijn bas afstond aan een nobele
onbekende, die daar even met de band een improvisatienummertje
bracht waar veel muzikanten jaloers op zouden zijn. Véry very
impressive! Wat een geluid, zó simpel en goed kan rock zijn.
