Nog geen jaar geleden kwamen Jerry Bruckheimer en Gore Verbinski
met ‘Pirates Of The Caribbean’, de
eerste verfilming van een pretparkattractie. Een onzalig idee, leek
het in het begin, maar het eindresultaat viel al bij al nogal mee.
Ik vrees echter dat er een verschrikkelijk precendent gecreëerd is
met die film, want de dvd is nog niet uitverkocht of men staat al
voor de deur met een opvolger: met ‘Haunted Mansion’ heeft Rob
Minkoff zowaar het spookhuis van Disneyland verfilmd. Ik zit
persoonlijk nog te wachten op een prent over de draaiende
theekopjes. Of nog beter: ‘It’s a Small World: The Movie’!
Enfin. Eddie Murphy speelt Jim Evers, die samen met zijn vrouw
Sara (Marsha Thomason), een makelaarskantoor runt. Door hun drukke
levensstijl hebben ze de laatste maanden steeds minder tijd met
elkaar kunnen doorbrengen en dus besluiten ze om samen met de
kinderen er een weekendje op uit te trekken. Kort voor hun vertrek
krijgt Sara echter telefoon van een mysterieus heerschap dat
schijnbaar een chique, duur huis kwijt wil. Vooral Jim kan niet aan
de verleiding weerstaan en voor ze doorrijden naar hun
buitenverblijf, besluiten ze even langs te gaan bij hun potentiële
klant. Het huis in kwestie blijkt een gigantisch kasteel te zijn
mét privé-kerkhof en een behoorlijk gesjeesde butler, gespeeld door
Terrence Stamp. Stof- en spinnenwebben overal, een enorme luchter
in de foyer, duistere gangen, u kent dat wel.
Door een onweer wordt de familie verplicht de nacht door te
brengen in het kasteel en zo zijn we dan vertrokken voor een niet
geheel onvoorspelbaar avontuur met geheime doorgangen, geesten,
zingende busten, een spook in een glazen bol dat de toekomst kan
voorspellen enzovoort.
Er zijn veel bestaansredenen denkbaar voor een film – het
probleem is alleen dat je gewoonlijk een combinatie van al die
redenen nodig hebt om effectief te kunnen spreken van een geslaagd
exemplaar. Het ontwerp van de sets en de speciale effecten kunnen
helpen, maar indien er geen scenario is terug te vinden dat de hele
boel ondersteunt, zal dat toch altijd blijken.
De veelgeroemde Rick Baker, verantwoordelijk voor het ontwerp
van aliens in ‘Men In Black’ en de apenmake-up in Tim Burtons
‘Planet of The Apes’ is hier de
echte ster van de show, veel meer dan Eddie Murphy. De geesten die
hij hier tot leven roept, zien er spectaculair uit en getuigen op
zichzelf van meer creativiteit dan de hele plot. Vooral ook het
spookhuis zelf is een hallucinant ontwerp dat zeer effectief
gebruikt wordt. Neem bijvoorbeeld de kamer waarin zich de glazen
bol met zeurderige geest bevindt (stem van Jennifer Tilly, als dàt
geen typecasting is). Murphy wordt daar op een stoel gedwongen, de
stoel zweeft de lucht in en begint vervolgens als een dolle in het
rond te draaien. Op dat moment verliezen we elk gevoel van hoe
groot die kamer eigenlijk is, wat de logistiek van de situatie is.
En toch blijft het – alles in acht genomen – geloofwaardig
overkomen. We krijgen nergens het gevoel dat die kamer opeens veel
groter moet zijn geworden of dat het niet klopt met de omvang van
de rest van het huis. Indien dat wél het geval was geweest, hadden
de makers zich er natuurlijk altijd nog op kunnen beroepen dat het
een spookhuis is, maar door het ontwerp zo goed uit te werken,
wordt het makkelijker om in de illusie te geloven, om het gevoel te
krijgen dat je echt in dat huis zit. De vormgeving ervan is al even
goed: hoge ramen waardoor je toch niets ziet aangezien het
uiteraard een stormachtige nacht is, lange gangen en een oneindig
aantal trappen. Dit is een oerklassiek spookhuis dat barst van de
sfeer.
Dat zit dus allemaal wel goed. Het probleem is, dat dat ook het
énige is dat goed zit. ‘Haunted Mansion’ is immers een film die
helemaal nergens over gaat: de plot is ongeveer even mager als
Calista Folckhart en de dialogen zijn regelmatig op het infantiele
af. Eddie Murphy is gewoon zichzelf, zoals we hem hebben leren
kennen tijdens de laatste tien jaar, eens hij besloten had om zich
voor eens en voor altijd op het kleine grut te richten.
Onuitstaanbaar dus, met nog maar eens diezelfde quasi-charmante
grijns en alweer dat slijmerige stemmetje. Je luistert ernaar en je
moet jezelf wel afvragen of het datzelfde stemmetje was waarmee hij
de transseksuele prostituée destijds z’n wagen inlokte. Maar dat
ben ik dan weer. En trouwens, wie verwàcht er nu ook een echte
acteerprestatie van Murphy? De échte afknapper onder de acteurs is
Marsha Thomason, die niet schijnt te weten hoe ze zich moet
gedragen tegenover al dat bluescreen- en CGI-geweld en bijgevolg
algauw haar solaas zoekt in een standaardsetje
verbaasde/angstige/verwonderde gezichtsuitdrukkingen.
‘Haunted Mansion’ is een orgie aan speciale effecten en
spectaculair set design, maar het is een volslagen zielloze film,
vol flauwe grapjes en met een plot die kant noch wal raakt. Van
deze prent hadden ze beter een koffietafelboek gemaakt – aan foto’s
hebt u in dit geval immers meer dan genoeg om te kunnen genieten
van wat echt de moeite is.
http://disney.go.com/disneypictures/hauntedmansion/main.html
