Elvis Costello, Napoleon Dynamite, Declan MacManus, noem de man
zoals je wil, in mijn ogen kan hij hoe dan ook niks meer fout doen
sinds ik hem voor de eerste keer hoorde. Dat was met ‘Watching the
Detectives’ in ’78 of daaromtrent. Zijn hele collectie staat bij
mij in de kast. Maakt dat mij vooringenomen? Ongetwijfeld, maar dat
kan mij (en u ongetwijfeld al evenmin) geen reet schelen.
‘Blood & Chocolate’ heeft ondertussen toch een speciaal
plaatsje in mijn collectie verworven. Het is een album dat ik
geleidelijk aan ben gaan waarderen en dat nu in mijn lijstje van
all time favourites zit. Elvis spuwt zijn vitriolen teksten als
vanouds, maar op dit album lijken zijn woorden ingepakt in
prikkeldraad. Dat begint al met ‘Uncomplicated’, dat hij als het
ware uitkotst over de onthutste luisteraar. De kritiek die hij
kreeg op zijn vorige langspeler ‘Goodbye Cruel World’ werd
blijkbaar verwerkt op deze schijf, want de hele plaat lang blijft
hij zingen alsof de duivel hem op de hielen zit. Speciale
vermelding krijgt ‘Tokyo Storm Warning’, dat hij samen met zijn
vrouw Cait O’Riordan schreef en het einde van de wereld, de
ondergang en het verval van het moderne leven aankondigt. De
“eentonige” muziek en het steeds terugkerende refrein zijn getuigen
van een dodelijke verveling en oppervlakkigheid.
Costello is sowieso al geen artiest wiens platen je draait als je
je goed voelt. Hij bekampt zijn persoonlijke monsters in zijn
muziek en is op zijn best als hij de slag verliest. Geen enkel
nummer op ‘Blood & Chocolate’ heeft een prettig onderwerp.
Steeds draait het om verdriet, woede, lust, hulpeloosheid, verlies
en precies dan schittert Napoleon Dynamite. Het lijkt wel of hij
zijn verdriet gebruikt als brandstof voor zijn muziek.
The Attractions doen als vanouds hun werk. De broertjes Thomas
leveren strak werk als ritmesectie, Steve Nieve vult de gaatjes met
piano of orgel en Costello zelf martelt zijn gitaar en vooral zijn
stem.
Kan ik dan niks slechts verzinnen over deze CD ? Wel, hier en daar
zitten foutjes verstopt : een foute noot, Declans stem die
overslaat, een instrument dat te laat wordt aangeslagen, maar
producer Nick Lowe was zo verstandig die euveltjes erin te laten.
Op de een of andere manier maken zij het geheel nog overtuigender,
nog sterker en vooral nog echter.
Als deze plaat nog niet tussen je collectie prijkt, krijg je nu de
kans om nog wat extra’s mee te pikken. Alle oudere CD’s van
Costello werden begin 2004 heruitgebracht, geremastered en
aangevuld met allerlei lekkers, b-kantjes en live-tracks, en dat
aan een erg redelijke prijs.
