Evil Superstars, Mitsoobishy Jackson, Mauro, Shadowgraphic City, Monguito, Mauro & The Grooms, The Parallels, Mauro Antonio Pawlowski en nu Somnabula. Met Swamps of Simulation eigent Mauro zich nu ook de titel van "Limburgs Zwart Goud" toe en laat zo alle steenkooltjes verweesd achter.
Plots begrijpen we wat Mauro Pawlowski bedoelde toen hij in het Evil Superstarsnummer "First comes Farewell" iets zong over een bordje met opschrift ’gone fishing in hell’. Voor Swamps of Simulation, het eerste album dat Mauro onder de naam Somnabula uitbrengt, heeft hij immers behoorlijk wat ingrediënten uit de hellepoel gevist: een schrijnende slijpschijf (die meteen tot onderdeel van het instrumentarium op onder andere single "I Am Somnabula" gepromoveerd werd), enkele potten en pannen (gecombineerd met een fluit, zó opgewekt dat ze op de zenuwen werkt in "Neona vs. The Speech: Pidgin Wars"), een zwarte cape en een paraplu. Deze laatste twee zijn ondertussen onmisbare attributen voor de figuur Somnabula, en zonder verschijnt hij niet in de nacht, noch op het podium.
Een zaklamp ware ook geen overbodig attribuut geweest, meer voor de luisteraar dan voor de artiest: nooit eerder werden er zoveel donkere hymnen op één plaat verzameld. "Swamps of Simulation" bulkt van de sirenes, het gekraak, gekrijs en sinister achtergrondgeroezemoes doorspekt met een onheilspellende falsetstem. We durven er onze lucky konijnenpoot op verwedden dat het deze rock fantasy niet ontbreekt aan satanische citaten — wanneer van achteren naar voren beluisterd.
Net zo min als het aan onversneden satanrock ontbreekt, waarbij "The Lady is a Punisher" meteen in ons collectieve geheugen komt opborrelen. Dit, beste mensen, is namelijk een biefstuk van een lied: een lap saignante rock. Ook "Sex is Dead" kan onze goedkeuring wegdragen, om het zacht uit te drukken en niet te hoeven opbiechten dat we wild aan het "woeh-oeh!"-en slaan wanneer dit nummer de revue passeert.
"Bonus Epilogue (Born Asleep)" is een wiegelied dat men best niet voor zijn bloedjes ten gehore brengt teneinde nare dromen te vermijden, en ook "Themes from Swamps of Simulation" is — ondanks de kolonie pimpelmezen die erop meekweelt — een lied waar men best niet op vertrouwt. Doorheen de hele plaat weerklinkt steeds de frase "I am Somnabula" waardoor wij leperd Mauro verdenken een hypnosetechniek gebruikt te hebben. En straffer nog: ze werkt.
