Acht jaar geleden zag Cave In het levenslicht als een luguber metal-core bandje uit Boston. Na verloop van tijd waren ze hun eigen songs beu gehoord en draaiden het roer radicaal om. Met de plaat Jupiter bewezen ze dat ze ook konden zingen en prachtige Indie-rock maken.
Het duurde niet lang of majorlabel BMG stond voor hun deur met een contract te zwaaien. Het resultaat was Antenna en de mogelijkheid om afgelopen jaar maar liefst viermaal het Belgische publiek te veroveren, waarvan de laatste keer in het voorprogramma van Muse. Cave In lijkt wel een voorkeur te hebben voor het Europese publiek, want ze lasten hun tour door de US af om met Muse op pad te kunnen gaan.
Adam McGrath (gitaar):"We hebben inderdaad twee weken van de tour met Every Time I Die afgezegd voor deze tour. Nu ja, de tour duurde twee maanden, we hebben hen dus niet volledig links laten liggen. Uiteindelijk ben je toch op tour met Muse: buiten het feit dat het een geweldige band is, krijg je ook de kans om voor een groot publiek op te treden. Voor ons is dit — optreden in Europa en vooral in Engeland — een veel grotere uitdaging dan in de VS spelen."
enola: Jullie laatste optreden in België was op Pukkelpop. Het publiek verwachtte een catchy set met ietwat meer commercieel gerichte songs zoals de single "Inspire", en dan spelen jullie een compleet andere set: beginnen met het 10 minuten durende "Seafrost" om vervolgens over te gaan naar oudere, meer metal-core getinte nummers van jullie vroegere platen (Until Your heart Stops). Dat is niet meteen een commercieel tactische zet.
Steve Brodsky (gitaar en zang): "We deden het voor de reacties alleen al. We verrassen de mensen graag, en dat is nu net het leuke aan optreden. Iedereen komt naar een optreden met zijn eigen verwachtingen en door een set te spelen zoals wij dat op Pukkelpop deden, weten de mensen niet wat hen overkomt. Zo maken we het net leuk om naar het optreden te kijken en is het voor ons ook veel cooler om te spelen. Maar we hebben "Inspire" ook gespeeld hoor."
enola: Naast de nieuwe songs werd er ook materiaal van oudere platen zoals Until Your Heart Stops gespeeld. Nummers waarvan jullie enkele jaren geleden zeiden dat je ze nooit meer wilde spelen.
J.R. Conners (drum): "We werden het beu om altijd dezelfde nummers te spelen. De afgelopen jaren hebben we onze oudere nummers uit de setlist gehouden omdat ons nieuw werk een andere muziekstijl is. Daar wilden we toch wat verandering in brengen."
Caleb Scofield (bass): "Er zijn ook nog altijd veel mensen die ons ouder werk goed vinden en die songs nog nooit live gehoord hebben. Vooral hier in Europa."
enola: Hoe reageren de ’nieuwe’ fans van Cave In die niet vertrouwd zijn met dat ouder werk?
Scofield: "Ik heb nog steeds het gevoel dat de meeste mensen die naar onze shows komen wel vertrouwd zijn met ons ouder werk. Volgens mij is het helemaal niet zo’n verrassing voor hen om deze nummers nu live te horen. De nieuwere fans zullen die nummers misschien niet even graag horen als de oudere, maar het is en blijft uiteindelijk ons recht om ze te spelen."
"Het was alleszins leuk om de reactie van het publiek op ons ouder werk te zien tijdens de optredens. We hopen eigenlijk dat door deze nummers te brengen de oudere fans ons nieuw werk beter zouden begrijpen. Want daar hebben ze het blijkbaar nog steeds moeilijk mee: we hebben veel meer reacties gekregen over het feit dat we in de loop der jaren zo van stijl zijn veranderd."
enola: Binnenkort gaan jullie aan een nieuwe plaat beginnen. Welke stijl gaat het worden? Oud of nieuw? Of een mengeling van beide?
Conners: "Hoogstwaarschijnlijk dat laatste. We gaan proberen om de goede stukken van de oude platen te mixen met de goede stukken van onze nieuwe albums. We willen voor onze volgende plaat alles uit de kast halen."
McGrath: "We willen er gewoon het beste van maken. De laatste jaren hebben we heel veel geleerd. We tekenden bij een major label en zijn ook enorm geëvolueerd. Op dit moment willen we gewoon doen waar we goed in zijn en waar onze fans tevreden mee zijn."
enola: Je vermeldde net dat jullie nu bij een major label zitten. Heeft dat veel veranderd in de band? Meestal staat een major label gelijk aan artistieke en creatieve beperkingen.
Scofield: "Major labels zullen altijd ’bedrijven’ blijven die geld moeten verdienen. De reden waarom we bij BMG getekend hebben, is omdat we gewoon onze zin willen doen. En of je nu doet wat ze willen, of je doet gewoon je eigen zin, de kans dat je van het label gegooid wordt is er altijd."
McGrath: "Ook voor Antenna werden ons beperkingen opgelegd en het resultaat was een heel popgeoriënteerde plaat… Dat vonden wij toch alleszins, en dat vinden we nog altijd. We hebben nog steeds het gevoel dat we een veel betere plaat hadden kunnen maken. Het label zelf was ook niet razend enthousiast over het resultaat."
enola: Hoe was de verkoop tot nu toe?
McGrath: "Voor een Cave Inplaat heeft Antenna heel goed verkocht. Voor het label is dat natuurlijk niet genoeg. In de USA heeft de plaat volgens het label gefaald…"
enola: Jullie zijn dus nog niet rijk en wereldberoemd?
Iedereen: (lachen) "Neen, dat niet…"
Brodsky: "We hebben het hier over major labels die ons beperkingen opleggen, maar als er één ding is dat ze wel gedaan hebben voor ons, dan is het ons op tour laten gaan. Het label heeft ons financieel gesteund waardoor we toch al heel veel van de wereld gezien hebben. Als het label ons morgen buiten gooit, kunnen we tenminste blij zijn dat we dit allemaal hebben mee gemaakt. We kunnen dan zeker zijn dat er een fanbasis waarvoor we de laatste jaren getourd en gewerkt hebben."
McGrath: "Ik maak me daar toch wel zorgen over. Ik hoor de laatste tijd van bevriende bands, die ook op een major label zitten, dat ze financieel niet meer gesteund worden om op tour te gaan. Dat is heel angstaanjagend, want alleen zo kan een band geld verdienen. Voor het label is dat het verkopen van platen, en voor de band is dat het touren. We mogen van geluk spreken dat we op dat vlak zoveel hulp gekregen hebben van het label."
enola: Ondertussen hebben jullie getourd met Foo Fighters en nu met Muse. Is dit ook geregeld door het label of komt die vraag van de bands zelf?
McGrath: "Daar heeft het label helemaal niets mee te maken. Die zaken worden geregeld door onze manager, agent en mensen die voor ons werken…"
Brodsky: "Zoals hoe we op deze tour met Muse geraakt zijn. Muse heeft hun laatste plaat (Absolution) opgenomen met dezelfde producer, Rich Costey, die met ons aan Antenna heeft gewerkt. Wanneer ze hun plaat aan het mixen waren in LA, zijn ze naar een show van ons komen kijken. Er werd wat gezeverd over eens samen op tour gaan en dergelijke. Voor je het weet is het dan zo ver."
enola: Laten we even terug gaan naar Antenna. De teksten zijn niet altijd even duidelijk. Zit er een boodschap of betekenis in?
Brodsky: "Meestal weet ik het zelf niet. Ik beschouw mezelf niet echt als een goede ’tekstschrijver’. Het is voor mij heel moeilijk om een tekst over iets dat gebeurd is te schrijven. Ik schrijf eigenlijk zelden zo’n teksten."
"Het belangrijkste voor een tekst is dat hij goed past op de muziek. Ik ben geen zanger, ik ben een gitarist. Ik wil dan ook dat de zang, en dus ook de teksten, overeen komen met de gitaren, met de noten en de compositie. Het moet eerst en vooral aangenaam zijn om naar te luisteren. Daar zijn we, denk ik, wel in geslaagd op Antenna. De teksten zijn niet altijd even relevant of hebben niet altijd een betekenis, maar ze klinken goed."
enola: Ik dacht altijd dat je stoned moest zijn om jullie teksten te begrijpen. Schrijven jullie soms muziek onder invloed van soft drugs? Bij sommige nummers heb ik wel die indruk. Van een band als The Mars Volta is namelijk algemeen geweten dat ze er wel voor te vinden zijn?
Brodsky: "Ik denk toch dat The Mars Volta meer en serieuzere drugs nemen dan wij hoor…"
McGrath: "Ik heb zelf eens gelezen dat ze crack roken. Daar komen wij zelfs niet bij in de buurt."
Brodsky: "Als ik eerlijk ben, moet ik toch bekennen dat de nieuwste nummers die ik geschreven heb tot stand zijn gekomen met behulp van een ’vaporiser’, de nieuwe millennium manier om marihuana te roken. Je rookt het niet echt, maar je inhaleert gewoon de dampen. Alle nieuwste nummers waar ik achteraf enthousiast over ben, zijn gemaakt met behulp hiervan."
McGrath: "Ik heb al meer dan anderhalf jaar niet meer gerookt. Maar toch vind ik dat het schrijven van muziek onder invloed iets makkelijker gaat. Voor mij toch alleszins. Als je geen inspiratie hebt, dan wordt dat frustrerend. Ben je stoned, dan lijkt het alsof je van alles en nog wat kan schrijven en het komt zomaar uit het niets."
enola: Ik heb een sterk verhaal gehoord over een zakje soft drugs dat je in Nederland had gekocht. Blijkbaar heeft dat voor de nodige problemen gezorgd om dat over de grens te krijgen tot in België. Het is niet bepaald verlopen zoals verwacht.
Brodsky: "Dat waren inderdaad twee onaangename dagen. We hadden een show gespeeld in Nederland en daar marihuana gekocht. Aan de Belgische grens bestond de kans dat er een politiecontrole ging plaatsvinden. Ik panikeerde en heb de inhoud van het zakje, goed om 8 tot 9 mensen stoned te krijgen, volledig opgegeten."
McGrath: (lachend) "Terwijl ze ons helemaal niet hebben tegengehouden."
Brodsky: Met als resultaat dat ik dus twee volledige dagen stoned was. Ik begon echt te flippen en groen uit te slaan. Die avond moesten we optreden en lag ik vooraf wat te slapen, of probeerde ik toch wat te slapen. De rest van de groep was aan het soundchecken zonder mij. Ik hoorde dat en dacht dat ze al aan de show begonnen waren zonder mij. Ik was alle gevoel van tijd gewoon kwijt. Tijdens het optreden zelf was ik altijd wel 4 of 5 seconden te laat. Later werd er dan ook geroddeld dat ik een heroïneverslaafde was… Zo leek het misschien wel. (lacht) Het is alleszins één van de 5 domste dingen die ik ooit gedaan heb!"
enola: Wat zijn de andere 4 dan?
Brodsky: "Daar gaan we liever niet dieper op in."
