Personal Velocity :: Three Portraits




Mel Gibson vroeg het zich twee jaar geleden al af en ondertussen
is er nog steeds geen bevredigend antwoord op gekomen: wat willen
vrouwen nu eigenlijk? Tijdens het voorbije jaar hebben de dames van
de samenleving het ons met hand en tand proberen uit te leggen, met
portretten van sterke vrouwen in films als ‘The Hours’, ‘Lovely And Amazing’ en ‘Far From Heaven’. En wat doen wij mannen,
ondankbare honden die we zijn? Als antwoord maken we ‘Charlie’s Angels 2′ en ‘Blue Crush’, waarin we niet-begrijpend
vragen of het misschien dít is wat ze bedoelen met “girl power” –
sletten in bikini’s? Schijnbaar zullen we het nooit leren.

Rebecca Miller, dochter van beroemd auteur Arthur Miller,
probeert ons nog maar eens een opleiding te geven met ‘Personal
Velocity’, een episodenfilm, gebaseerd op haar eigen
verhalenbundel. De structuur lijkt op het eerste zicht misschien
gelijkaardig met die van ‘The
Hours’
: we krijgen drie vrouwen te zien die elk op hun beurt
harde lessen krijgen van het leven. Hun relatie met mannen, hun
zelfbeeld, hun gevoelswereld worden op nauwelijks een half uurtje
voor ons opengelegd, en vervolgens nemen we weer afscheid van hen.
Het grote verschil met ‘The Hours’
is echter niet alleen dat ‘Personal Velocity’ de drie segmenten
mooi achtereen rangschikt in plaats van ze door elkaar te laten
lopen, maar ook dat Miller schijnbaar niet geïnteresseerd is in het
creëren van een beeld op De Vrouw door de decennia heen, in
algemeenheden. Nee, waar zij op uit is, is een zeer intimistisch
portret van drie individuen, waarbij ze alle pathos uit de weg
gaat. Geen gigantische huilbuien, geen ellenlange monologen, geen
dodelijke ziektes of zelfmoorden, maar kleine, banale
gebeurtenissen die zo genuanceerd mogelijk in beeld worden
gebracht.

Kyra Sedgwick speelt Delia, een dame die het tijdens haar leven
van matras van de school tot mishandelde huisvrouw en moeder van
drie kinderen heeft geschopt. Na een zoveelste pak slaag van haar
man, besluit ze dat het genoeg is geweest, en trekt ze met haar
kroost naar de garage van een vriendin die ze in jaren al niet meer
gezien heeft. Delia moet al haar trots inslikken, maar het wordt
gesuggereerd dat ze uiteindelijk wel iets van waardigheid
terugvindt, dat ze eerder verloren had.

Greta (Parker Posey), is een redactrice die gestrand is in een
saai huwelijk met een fact checker voor een krant. Wanneer ze de
kans krijgt de nieuwe roman van een gevierd schrijver te redigeren,
gaat ze zich aangetrokken voelen tot de charmante jongeman. Niet
voor het eerst vraagt Greta zich af of het leven buiten haar
huwelijk niet veel boeiender is dan dat met haar halve trouwboek,
en ze trekt dan ook haar conclusies.

Paula (Fairuza Balk), tenslotte, is zwanger en nadat ze getuige
is van een vreselijk ongeval, stapt ze in haar auto om naar haar
moeder te rijden. Onderweg pikt ze een lifter op, die zelf zijn
littekens uit het verleden met zich meedraagt. Aanvankelijk wilde
Paula haar kind niet houden, maar nu gaat haar moederinstinct haar
toch parten spelen.

‘Personal Velocity’ was de grote winnaar op Robert Redfords
Sundance festival voor de onafhankelijke film verleden jaar, en er
valt inderdaad heel wat bewonderenswaardigs in terug te vinden. De
verhaaltjes werden soms bekritiseerd als overdreven banaal, maar
dat lijkt mij dan ook juist het punt van de film – het schetsen van
het alledaagse, van het non-event waarover je nooit zult lezen in
de krant. Het leven van Delia, Greta en Paula zal nooit meer
hetzelfde zijn na de gebeurtenissen die hier in beeld worden gezet,
maar die veranderingen vinden niet plaats met een enorme knal –
eerder met een nauwelijks hoorbare plof, net als in het echte
leven. Een radiobericht dat we in alledrie de verhalen horen,
bijvoorbeeld. Een hand die op een schouder wordt gelegd. Of het
dichtslaan van een autoportier. Miller gaat op zoek naar die kleine
momentjes, en vindt ze.

De regisseur/auteur kent deze vrouwen door en door, en vertelt
hun verhaal met een allesoverheersend gevoel van medeleven. Miller
voelt nergens de behoefte om excuses te zoeken voor de kleine
kantjes van haar personages, maar zorgt ervoor dat we ondanks dat,
toch met hen gaan meeleven. De vertolkingen van de drie
hoofdactrices helpen hier natuurlijk ook bij. Sedgwick verdwijnt
helemaal in haar personage en Balk bewijst na haar optreden als
groupie in ‘Almost Famous’ dat ze
niet alleen een goeie komische rol kan spelen, maar het was Parker
Posey die op mij de meeste indruk naliet. Een personage dat diep in
de problemen zit of zware emotionele zaken af te handelen krijgt,
laat zichzelf relatief gemakkelijk spelen, je wordt automatisch een
bepaalde richting ingeduwd. Maar Posey krijgt een karakter
voorgeschoteld dat oppervlakkig gezien alles heeft om gelukkig te
zijn – alleen is het niet genoeg. En om met zo’n personage op nog
geen dertig minuten een geloofwaardige, boeiende vertolking neer te
zetten, is een ongelooflijke prestatie. Want we begrijpen wel
degelijk wat Posey voelt aan het einde van haar segment, en waarom
ze moet doen wat ze besluit te doen.

‘Personal Velocity’ komt dus rechtstreeks uit het leven, maar
dat neemt niet weg dat er op het praktische niveau van de
filmmakerij nog wel het één en ander op aan te merken is – zo is er
een haast ononderbroken voice-over commentaar die soms geestig en
verhelderend is (de verheerlijkende beschrijvingen van Kyra
Sedgwicks kont zijn bijvoorbeeld hilarisch), maar regelmatig ook
pretentieus en opdringerig. De tekst van die voice-over komt immers
rechtstreeks uit de kortverhalen van Miller, en wat op papier werkt
als knap geschreven proza, komt niet altijd goed uit de verf in een
film. De emoties van de vrouwen wordt door die voice-over vaak zo
letterlijk uit de doeken gedaan, dat alle ambiguïteit verloren gaat
– en ik hou wel van ambiguïteit, zeker in dit soort van verhalen.
Het is niet nodig om alles van a tot z uit te leggen, soms is het
beter om niet zeker te weten waarom een personage iets doet. Op die
manier geef je de kijker meer denkwerk, en dat kan nooit kwaad.

Bovendien werd de film opgenomen op digitale video, zodat
‘Personal Velocity’ het uiterlijk krijgt van een Dogmafilm. Dat was
in de eerste plaats een praktische overweging van de filmmakers,
aangezien die technieken het budget laag hielden, maar ook geeft
die korrelige kwaliteit de film een documentaire-achtige look.
Allemaal goed en wel, maar dan moet je die stijl ook consequent
doortrekken, en af en toe uit je rol vallen door er segmenten met
enkel stilstaande beelden aan toe te voegen, hoort daar niet bij.
Dat soort van momenten zijn veel te berekend artificiëel om te
passen in die documentaire-aanpak.

‘Personal Velocity’ toont aan dat Rebecca Miller een uitstekende
schrijfster is, met een oog voor veelzeggende details. Het is enkel
als regisseur dat ze nog moet groeien, dat ze de regels van het
filmspel beter moet leren beheersen. Maar hey, ondertussen hebt u
toch maar weer een mooie film gezien – lang niet perfect, maar wel
precies dat: mooi.

6
Met:
Kyra Sedgwick, Parker Posey, Fairuza Balk, David Warshofsky, Leo Fitzpatrick, Tim Guinee, Ben Shenkman
Regie:
Rebecca Miller
Duur:
86 min.
2002
USA
Scenario:
Rebecca Miller

verwant

The Future

Performance artist, schrijfster, regisseur, actrice en bad hair day-specialiste Miranda July...

Gamer

De namen Neveldine/Taylor op de aftiteling, dat kan maar...

The Game Plan

Het is onrustwekkend hoe kinderen door Hollywood vaak worden gezien...

For Your Consideration

Een grote uitdaging zal het niet...

Proof

Een nieuwigheidje: na films als vermaak, films als educatief werktuig...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in