Weet u nog hoe enkele jaren geleden Meg Ryan een poging ondernam
haar carrière een andere wending te geven? Ze wilde van dat brave
imago af, en besloot een alcoholicus te spelen in de
melodramatische draak ‘When A Man Loves A Woman’. Daarna probeerde
ze het opnieuw in de zwarte komedie ‘Addicted To Love’, die evenmin
veel potten brak. Onder het motto “schoenmaker, blijf bij je
leest”, beperkt de blondine zich tegenwoordig tot dat waar sommige
mensen haar goed in vinden: de romantische komedie. En dat leidt
dan weer tot resultaten als ‘Kate and Leopold’.
Zit er eigenlijk wel iemand in de wereld te wachten op een
zoveelste romantische komedie met Meg Ryan? Of zonder haar, wat dat
betreft? Ik in ieder geval niet.
Deze keer probeert regisseur James Mangold (zie ook ‘Copland’ en
‘Girl, Interrupted’) een originele
wending aan het genre te geven door een tijdreis-element aan het
verhaal te geven. Leopold is namelijk een laat-negentiende eeuwse
lord in New York (1876, om precies te zijn), die op een avond een
wel zeer vreemde man in zijn kamer ziet snuffelen. Hij volgt die
man tot op de onder constructie liggende Brooklyn Bridge, en valt
er mee af wanneer hij deze indringer niet kan tegenhouden te
springen. In plaats van te pletter te storten, valt Leopold door
een scheur in de tijd om terecht te komen in het New York van 2001.
De man die hij achtervolgde, is een wetenschapper van die tijd die
de tijdsscheur ontdekt heeft en er gebruik van wilde maken om…
tja, eigenlijk is het nooit echt duidelijk waarom hij naar 1876
wilde gaan. Een saaie zondag, hij wilde niet binnenzitten, wie
weet?
Leopold maakt kennis met het oud-lief van de wetenschapper, Kate
(Meg Ryan, dus), en de rest kunt u zelf wel invullen. Leopold moet
wennen aan zijn nieuwe omgeving, Kate gelooft hem niet, de
wetenschapper (Liev Schreiber) belandt in een ziekenhuis om te
vermijden dat hij de zaken onder controle zou kunnen houden, ze
worden verliefd, zij ontdekt de waarheid enz…
Het probleem met ‘Kate and Leopold’, net zoals met talloze
gelijkaardige romantische komedies, is niet zozeer dat hij slecht
zou zijn als wel dat hij zo verdomd middelmatig is. Deze film is
volkomen inwisselbaar met honderden anderen uit hetzelfde genre. Er
is niets dat deze uitzonderlijk goed maakt of uitzonderlijk slecht.
De grappen zijn voldoende om af en toe een glimlach uit te lokken,
maar meer ook niet. In feite is dit cinema voor mensen die niet
specifiek van film houden. Zaterdagavond met je nieuwe vriendin,
twee handen graaiend in dezelfde gigantische beker popcorn, je kunt
geen betere film hebben. Maar wie enige intelligentie van z’n films
vereist, wie graag eens iets ziet dat hij niet eerder heeft gezien
of toch zeker niet verwacht, kan maar beter ergens anders naar toe
gaan.
Het begint anders vrij aardig, met Liev Schreiber als 21ste
eeuwer die als een kind begint te giechelen wanneer een architect
uit 1876 in al zijn onschuld verklaart dat “my erection is bigger
than the whole world!” Ja, zolang het maar puberaal is, kan ik er
wel mee lachen. In feite komen alle scènes met Liev Schreiber tot
leven op een manier dat de rest van de film niet doet. Het enige
moment waarop de film heel even een zeer welkom stel cojones laat
zien, is dat waarin Schreiber in een poging aan de telefoon te
komen, per ongeluk de zuurstofbuisjes uit de neus van de patiënt
naast hem trekt. Het was het enige hardop-lachen-moment van de hele
film.
Hugh Jackman, druk bezig met het aan de weg timmeren in
Hollywood, met producties als ‘X-Men’ en ‘Swordfish’, is goed als Brit out of time,
hoewel het scenario hem weinig gelegenheid tot ware grappigheid
verleent. Voor het grootste gedeelte lijkt men ervan uit te gaan
dat iemand met een Brits accent en een gekke jas aan wel vanzelf
grappig zal zijn. Niet dus. In een poging de clichés te vermijden
van de tijdreiziger die zich niet kan aanpassen aan de nieuwe
wereld waarin hij zich bevindt, hebben Mangold en zijn medewerkers
de meeste van dat soort grappen verwijderd. Het jammere is dat ze
niets in de plaats hebben gezet. Leopold past zich werkelijk op
wonderbaarlijke wijze aan aan de wereld van de 21ste eeuw. Na een
paar dagen al, speelt hij mee in een reclamespot voor een
boterfirma, en hij stelt zich daar niet eens vragen bij.
Eigenaardig.
‘Kate and Leopold’ is bandwerk uit Amerika bij uitstek. U hebt
het al eerder gezien, u zult het nog vaker zien. Is het slecht?
Nee. Is het goed? Alles behalve.
Blijf vooral zitten tijdens de aftiteling. Sting heeft een nieuw
nummer geschreven voor de film, ‘Until’, dat absoluut de moeite
waard is en terecht genomineerd werd voor een oscar. Het is
verdorie het beste moment van de hele film.
http://www.kateandleopold-themovie.com
