85 min. / USA
Altijd leuk om de oorlog om de animatiefilm, tussen
Disney en de andere productiemaatschappijen, te volgen. Met films
als ‘Shrek’‘ en ‘Ice Age’ leek ome Walt een beetje achterop
te sukkelen, maar nu zie je maar weer hoe snel het kan keren. In de
VS werd deze Sinbad zowat gelijktijdig uitgebracht met ‘Finding
Nemo’, de nieuwe Pixar-animatiefilm voor het Huis van de Muis. Bij
ons komt ‘Nemo’ pas eind november in de zalen, maar aan de andere
kant van de oceaan veegde de kleine vis de vloer aan met Dreamworks
piratenkomedie. Het is best mogelijk dat iedereen gelijk heeft en
dat ‘Sinbad’ in het niets valt in vergelijking met die andere film,
maar op zichzelf bekeken is hier niets mis mee.
Brad Pitt levert de stem van Sinbad, een sympathieke zeerover die
door de kwaardaardige godin van de chaos, Eris (stem van Michelle
Pfeiffer), de schuld van de diefstal van het Boek der Vrede in de
schoenen geschoven krijgt. Sinbad heeft dit boek, dat de stad
Syracuse dient te beschermen van juist het soort chaos waar Eris op
uit is, niet aangeraakt, maar wordt wel ter dood veroordeeld. Op
het laatste moment neemt zijn jeugdvriend Proteus, de prins van
Syracuse nota bene, zijn plaats in. Sinbad heeft tien dagen om het
boek terug te vinden, zoniet zal het hoofd van Proteus rollen in
plaats van dat van Sinbad. Samen met zijn bemanning én de verloofde
van Proteus, Marina (Catherine Zeta-Jones, en néé, in het Engels
heeft de naam Marina niet diezelfde connotaties als in de onze),
steekt Sinbad van wal om de strijd aan te gaan met sirenen,
zeemonsters, levende eilanden en zelfs de oncomfortabele diepte aan
het einde van de wereld.
De eerste vraag die ik mezelf stelde na de film, was: “waarom heet
de held eigenlijk Sinbad?” Sinbad, zoals we die kennen uit de
sprookjes, was een handelaar, die voor z’n zaken naar verschillende
landen reisde, en steeds rijker beladen met geld en sterke verhalen
terugkeerde. Hij was geen piraat en bij mijn weten heeft niets uit
deze film enige relatie met wat er in de verhalen rond Sinbad
plaatsvond. Deze film lijkt veeleer geïnspireerd door de Griekse
mythologie. De Odysseia wordt rijkelijk geplunderd in verschillende
sleutelscènes, en ook meer in het algemeen lijkt ‘Sinbad’
doordrongen van een Grieks-mythologische geest, waarin de goden
naar believen met de betekenisloze mensjes konden spelen.
Dat opzij gezet, valt er heel wat leuks te beleven in ‘Sinbad’. De
film staat geen enkel moment stil, de personages zwieren aan de
touwen van hun piratenschepen dat het geen aard meer heeft, en
bepaalde scènes zijn visueel echt fantastisch uitgewerkt. Bekijk
bijvoorbeeld eens een scène waarin Eris de zee plots laat
dichtvriezen, en een gigantische arend op Sinbad en zijn bemanning
afstuurt. Die scène is heel dynamisch in elkaar gestoken, bevat
enorm veel energie, zonder over de top te gaan en af te glijden in
hysterie, wat maar al te veel films (niet alleen animatiefilms)
doen, de laatste jaren.
De best ontworpen scène is echter zonder twijfel de climactische
confrontatie met Eris in haar schuilplaats, waar een woestijn plots
wegebt en een in het zand bedolven leger aan skeletten toont. Het
klinkt enigszins gruwelijk, maar dat is het niet – het is vooral
indrukwekkend.
De verhaallijn is niet erg diepzinnig, en de obligatoire
levenslesjes die we er in een Disneyfilm altijd bijkrijgen, blijven
grotendeels uit. Wie wil kan natuurlijk een les uit de film halen
dat we mensen niet te snel moeten beoordelen op de schijn van hun
leven – zelfs een piraat, een crimineel, kan een held worden. Maar
het wordt er niet te dik opgelegd – de regisseurs zijn er
schijnbaar tevreden mee enkel een boeiend avonturenverhaaltje te
vertellen, en de bescheidenheid van hun doelen in rekening genomen,
leveren ze meer dan degelijk werk af.
De kans is klein dat u zich een week later nog veel zult herinneren
uit ‘Sinbad’, maar de film werkt zoals het is: de actiescènes zijn
degelijk in elkaar gestoken, af en toe zit er een geslaagde grap
in, en ik hield bovenal van de manier waarop de voor de hand
liggende romance wordt afgehandeld. Ja, natuurlijk zien we van
mijlenver aankomen wie met wie zal eindigen, maar aan het einde van
de film zitten een paar dialoogscènes waarin die verhaallijn wordt
afgehandeld, en geloof het of niet, maar het wérkt. Het is
geloofwaardig. De manier waarop de personages met elkaar praten en
omgaan op dat moment, ligt binnen de grenzen van normaal menselijk
gedrag. Dat is sowieso al niet erg voor de hand liggend voor een
Amerikaanse film, laat staan een animatieproductie.
‘Sinbad’ is dus een bescheiden filmpje, getekend in een klassieke
stijl die enigszins doet denken aan eerdere Dreamworks producties
als ‘The Prince Of Egypt’. U zult lachen, u zult ervan genieten, en
u zult het razendsnel weer vergeten zijn. Meer moet dat niet
zijn.
http://sinbad-themovie.com/
