Je hebt zangers die plots gaan acteren, acteurs die plots gaan
zingen, en dan heb je nog een kleine minderheid van wie je na een
tijdje niet meer weet wat er nu het eerst kwam, omdat ze je al zo
lang met beide lastigvallen. Jennifer Lopez valt in die laatste
categorie. Wat haar filmcarrière betreft, ben ik alvast niet erg
onder de indruk. Eén goeie titel heeft ze op haar naam staan: ‘Out
Of Sight’. Voor het overige is het huilen met de pet op, en
‘Enough’ is dan nog met voorsprong haar slechtste film; na een half
uurtje kon ik de titel alvast beamen, en verlangde ik al terug naar
haar videoclip van ‘Jenny From The Block’ – u weet wel, dat nummer
waarin ze ons probeert wijs te maken enige street credibility te
hebben.
‘Enough’ gaat over een serveerster genaamd Slim (je zou denken
dat je nog naar ‘Daredevil’ zat te
kijken, met zo’n naam), die een gelukkig leventje leidt (opdienen
is schijnbaar een ongelooflijk leuke job), en zelfs een fantastisch
aardige kerel tegenkomt tijdens haar werkuren: Mitch (Billy
Campbell). Binnen de eerste tien minuten en zonder meer aantoonbare
motivatie dan Mitch’s vriendelijke glimlach, zien we de twee
trouwen, een huis kopen én een kind verwekken. Nog eens vijf
minuten later is dat kind een jaar of vier, vijf, en het is dàn pas
dat de film echt begint.
Slim komt immers te weten dat Mitch er een affaire op nahoudt.
Wanneer ze hem erop aanspreekt, geeft hij haar een paar klappen, en
met die meppen zijn we vertrokken voor een thriller van het zevende
knoopsgat, die verdacht veel herinneringen oproept aan de Julia
Roberts-stinker ‘Sleeping With The Enemy’.
Mitch wordt immers steeds dreigender tegenover Slim, en de
handjes gaan steeds losser aan zijn lijf zitten. Uiteindelijk
besluit ze samen met haar dochtertje Gracie het echtelijk huis te
ontvluchten. Gedurende de rest van de film is ze eigenlijk op de
loop voor haar man, daarbij geholpen door vrienden van haar oude
werkplaats, tot ze, moegetergd, besluit het recht in eigen handen
te nemen. Op ongeveer een maand tijd volgt ze een cursus vechtsport
die anderen nog in geen jaren onder de knie krijgen, en ze besluit
hoogstpersoonlijk eens wat ass te gaan kicken.
U merkt het al: dit wordt geen tranerig melodrama over een
mishandelde echtgenote. Wàs het maar zo, zou je bijna gaan denken.
Alles is beter dan deze vreselijke thriller, waarin een ernstig
thema min of meer wordt misbruikt om goedkope thrills te leveren
aan een publiek dat schijnbaar niet beter hoort te weten.
Regisseur Michael Apted is nochtans een man die kàn filmen – hij
stak nog niet zo lang geleden ‘Enigma’ in elkaar, en de Bondfilm ‘The
World Is Not Enough’. Een mens vraagt zich af waarom hij zich in
vredesnaam ooit heeft willen binden aan dit schandalige project, en
bovenal: wanneer hij zijn vermogen om een duidelijk verhaal te
vertellen heeft verloren.
De vroege scènes, waarin we het huwelijk van Slim en Mitch zien,
worden zo snel afgeraffeld, dat we nooit een gevoel krijgen van de
relatie tussen die twee. Ze ontmoeten elkaar, en in de volgende
scène trouwen ze. We zien nooit een relatie groeien, we zien geen
enkel moment waarin de twee alleen zijn met elkaar, zonder dat het
een voorbode is van de afschuwelijke plotwendingen die later zullen
volgen. Hoe kunnen we emotioneel betrokken raken bij de
gewelddadige desintegratie van een relatie waar we nooit echt
getuige van zijn geweest? De eerste helft van de film is overigens
bezaaid met titels tussendoor, die ons duidelijk dienen te maken
wat precies het nut van de volgende scène is – anders zouden we het
waarschijnlijk niet weten, aangezien de scènes op zichzelf
nauwelijks enige samenhang vertonen.
Zo zien we ook niet wie die Mitch was tijdens die eerste drie à
vier jaar van hun huwelijk. Slim was verliefd op hem, dus hij moet
toch een bepaalde mate van charme hebben bezeten? Hoe zag hun
huwelijk eruit voordat hij plots veranderde in een soortment
terminator die achter zijn (aanvankelijk) weerloze vrouw aan gaat
zitten?
Enfin. Slim gaat dus op de vlucht met haar dochter Gracie, en
dat had ze beter niet gedaan. Dat dochtertje is immers het meest
irritante kind dat ik ooit in een film heb zien opduiken (inclusief
Jake Lloyd in ‘The Phantom Menace’,
en dat wil wat zeggen!) Het kind dreunt al haar teksten op in
hetzelfde hoge piepstemmetje, tot je zou wensen dat La Lopez haar
dochter gewoon bij haar man had gelaten, bij wijze van afstraffing.
Oké, het meisje is nog maar een jaar of vier, maar er moet toch
ergens een kind hebben rondgelopen dat niet zo zichtbaar
geïntimideerd was bij het zicht van een camera?
‘Enough’ is een film die zo dom is, dat ik me persoonlijk
beledigd voelde door de ridicule plotwendingen die men van ons
verlangt te aanvaarden. Het meest voor de hand liggende probleem,
is dat Slim nooit naar de politie gaat. Hoewel ze fysiek bewijs
heeft van mishandeling, én getuigenissen van drie of vier mensen
over zijn agressief gedrag, kiest ze ervoor op de vlucht te gaan
zonder ooit een man in uniform aan te spreken.
Maar er zijn ook kleinere dingen. Slim plant haar ontsnapping
uit haar huis zeer zorgvuldig – haar vrienden komen haar in het
midden van de nacht ophalen, zodat zij uit haar echtelijk bed moet
glippen om hen tegemoet te komen, haar nog steeds half slapende
kind in haar armen. Waarom vertrekt ze niet gewoon overdag, terwijl
hij naar z’n werk is? De volgende dag probeert ze geld van de
rekening te halen, om te ontdekken dat Mitch die heeft geblokkeerd.
Als je weet dat je van je man gaat lopen, waarom haal je dan niet
van tevoren geld af? En dan heb ik het nog niet gehad over het
personage van Fred Ward als Jupiter (weer zo’n stripverhaalnaam!),
Slims vader. De hele plotlijn rond dat figuur is er aan de haren
bijgesleurd.
‘Enough’ ontwikkelt zich als een soort ‘Cape Fear’-wannabe,
waarin de slechterik maar blijft komen, tot ver voorbij alle
rationele mogelijkheden. De psychopatische man van Julia Roberts in
‘Sleeping With The Enemy’ (ook bepaald geen meesterwerk), deed z’n
vuile werk tenminste nog zelf, deze smeerlap daarentegen huurt een
corrupte smeris in om telefoons af te tappen en te traceren, en
zelfs om een team nep-FBI agenten met scherpe scheermessen naar
Slims vrienden te sturen.
Het geweld in deze film is soms te absurd voor woorden. Tijdens
één vechtscène tussen Lopez en Campbell, deelt zelfs het kind in de
klappen – het is obsceen om zo’n jong kind in een dergelijke scène
te stoppen, zeker gezien de rol die ze erin speelt. Lopez ontsnapt
aan haar belager via een horloge dat ze aanheeft, waarmee ze
schijnbaar traangas kan spuiten. Waar haalt ze zo’n ding eigenlijk
vandaan? Van Q?
Naar het einde toe, wanneer Lopez zichzelf in recordtempo traint
in de asskickerij en besluit persoonlijk wraak te gaan nemen,
ontaardt ‘Enough’ in wat het in opzet altijd al was: niet meer of
minder dan een ranzige vigilante-movie, even verwerpelijk als
pakweg ‘Death Wish’. Temeer omdat dit niet eens een geval is van
het falen van de autoriteiten, waardoor het moegetergde
hoofdpersonage geen keuze meer heeft. Néé, de autoriteiten worden
simpelweg overgeslagen (Slim gaat nooit naar de politie), en het
recht wordt meteen in eigen handen genomen.
Wat voor boodschap zou dit soort film nu zenden naar vrouwen, en
dan vooral mishandelde vrouwen? Vergeet de politie, vergeet
opvangtehuizen, en beantwoord geweld domweg met geweld? Zelfs de
tagline van deze film lijkt wel een verantwoording van
vigilante-geweld: “self defence isn’t murder”. Nee, maar jezelf
eerst een hele tijd trainen en dan bij iemand inbreken om ‘m dood
te meppen is dat wel. Al ben je dan honderd keer een mishandelde
vrouw. Op die manier is Enough een fascistoïde film, die weigert om
de morele consequenties van z’n plot te trekken. Diepe minachting
is gepast voor dit vreselijk onding.
http://www.sonypictures.com/movies/enough/
