Death To Smoochy


Danny DeVito houdt er af en toe wel eens van rel te schoppen
wanneer hij een film maakt. ‘Throw Momma From The Train’ was een
weinig eerbiedige ode aan Hitchcock waarin een moegetergde zoon
zijn tirannieke moeder op een sadistische manier van kant wil
maken. ‘The War Of The Roses’ ging over een scheidend koppel dat
elkaar letterlijk de dood in jaagt tijdens hun strijd om het huis
en het servies. DeVito’s werk als regisseur straalt een gevoel van
vrolijk anarchisme uit, waarbij hij ons continu kleine prikjes
geeft, ons uitdaagt om geschokt te zijn door zijn vreemde blik op
de wereld. Erg subtiel is het allemaal niet, maar wel vaak heel
grappig.

‘Death To Smoochy’, een fel besproken film, gehaat door velen en
aanbeden door weinigen, kreeg bij ons nooit een bioscooprelease.
DeVito’s meest waanzinnige film, bleek zo terminaal weird dat men
niet eens de moeite deed om het Europese publiek voor zichzelf te
laten beslissen. Wat jammer is, want hoewel dit absoluut geen
meesterwerk genoemd kan worden, zijn hier interessante elementen
terug te vinden.

Robin Williams speelt “Rainbow” Randolph Smiley, de gastheer van
een populair kinderprogramma, die wordt betrapt wanneer hij
smeergeld aanneemt van wanhopige ouders die hun kinderen toch maar
in de show willen laten optreden. In de nasleep van dit enorme
schandaal, wordt door de cynische producer Nora (Katherine Keener),
naar een vervanger gezocht, en dat wordt Sheldon Mopes (Edward
Norton). Mopes heeft een act als Smoochy the Rino – verkleed in een
rose neushoornpak gaat hij in afkickcentra spelen voor een publiek
van hopeloos verslaafde, skeletaal uitziende methadonpatiënten.
Laat ons zeggen dat hij bepaald niet afkerig is van een overstap
naar tv.

De naïeve, goed bedoelende Sheldon wordt echter geconfronteerd
met de harde zakelijke wereld van kinder-tv, waarin kinderen geen
kleine mensjes zijn, maar portemonnee’s met paardenstaartjes.
Rainbow Randolph zint op wraak, en probeert Sheldons reputatie
kapot te maken door hem binnen te lokken bij een neo-nazi rally.
Een Ierse maffiafamilie chanteert hem om hun mentaal gehandicapte
neefje een rol in het programma te geven, en dan is er nog een
militante liefdesdadigheidsgroepering die hem dreigt te vermoorden
indien hij geen ijsshow in elkaar steekt rond Smoochy.

‘Death To Smoochy’ is dus allebehalve een brave kinderkomedie –
DeVito begeeft zich in een wereld waarin tv-clowns elkaar naar het
leven staan, waarin de bedrijfscultuur alle goeie bedoelingen
verdraait tot ze rendabel worden, en kindvriendelijkheid slechts
een illusie is. Beeld u zich in dat de acteurs van de Teletubbies
plots hun hoofdstuk afzetten, een sigaret opsteken en hardop naar
de regisseur roepen: “Where’s my fucking money?”, en u kunt zich
een gedacht van de mentaliteit van deze film vormen. Op de één of
andere manier had ik steeds het gevoel dat Monty Python niet veraf
was.

Het is moeilijk om niét te houden van een film met liedjes als
“My Stepdad’s Not Mean, He’s Just Adjusting”. ‘Death To Smoochy’ is
soms hilarisch in zijn genadeloze observaties over de big
business-mentaliteit van de televisie-industrie. Intrige en geweld
worden letterlijk gemaskeerd door de veelkleurige vrolijkheid voor
de schermen.

De film heeft dus echt wel wat te zeggen, en een aantal scènes
mikken recht in de roos – zoals Smoochy die plots voor een
gigantische zaal vol in SS-uniformen gestoken nazi’s blijkt te
staan. Maar dat neemt niet weg dat het scenario vaak een rommeltje
is. Satire, hoe cynisch dan ook, moet toch altijd nog vergezeld
gaan van een minimum aan subtiliteit om te werken. Hier krijgen we
personages die elkaar van begin tot eind loeihard in het gezicht
staan te schreeuwen, obsceniteiten spuiend alsof ze per woord
betaald worden.

Vooral Robin Williams gaat ver over de schreef als Rainbow
Randolph. Van de eerste tot de laatste scène staat hij te acteren
alsof hij stijf staat van de speed – hysterisch rennend van de ene
kant van het decor naar de andere, gezichten trekkend en stemmetjes
uit zijn keel persend dat het geen aard heeft. Indien acteurs
betaald werden naar verbruikte calorieën, zou Williams een klein
land kunnen onderhouden van zijn gage voor deze film.

Het feit dat ‘Death To Smoochy’ zijn – weliswaar geldige –
standpunten verwerkt in een film die zo luid en vermoeiend is, zal
hem ongetwijfeld al heel wat kijkers kosten. Ook visueel houdt De
Vito zich immers totaal niet in. We krijgen een zeer zelfbewuste,
artificiële belichting, en zowat elke scène wordt scheef gefilmd,
de camera net wat gedraaid om een desoriënterend effect te geven
aan de kijker. Dit is een film die radicaal is in al zijn keuzes,
die niets stilletjes of zachtjes doet, maar alles vierkant in je
gezicht plakt, hou ervan of haat het. De satire is log en voor de
hand liggend, Robin Williams is niet van deze wereld en de
beeldvoering is compleet van de pot gerukt. Maar toch zijn er hier
dingen te vinden die de moeite waard zijn.

Zo is er bijvoorbeeld Edward Norton, één van de beste acteurs
van zijn generatie, die hier een volwassen kind speelt dat met wijd
open ogen (letterlijk) naar de corrupte wereld kijkt waarin hij
verzeild is geraakt. Ook hij doet er een schepje bovenop, naar de
sfeer van de film, maar dat neemt niet weg dat hij erin slaagt om
onze sympathie te winnen. Binnen de chaos vinden we dan toch een
personage dat onvoorwaardelijk te volgen is doorheen het verhaal,
hij is de enige morele persoon in de hele film. Katherine Keener is
eveneens continu geloofwaardig als harteloze producer die langzaam
maar zeker smelt voor de charmes van de onschuldige Sheldon.

En ook is dit een film met lef, eentje die risico’s durft te
nemen. Ja, het is chaotisch, ja de goeie ideeën gaan enigszins
verloren in het gedrang, maar het feit blijft dat je ‘Death To
Smoochy’ niet kunt negeren, je zùlt er je mening over vormen.
DeVito verdient sowieso punten omdat hij dit soort cinema nog durft
te maken, in plaats van veilig de betreden paden te blijven
bewandelen.

Wat dat betreft is dit duidelijk een experiment dat lang niet
helemaal geslaagd is. Maar het valt wel veilig te stellen dat u nog
nooit een film als deze gezien zult hebben. Iedereen die houdt van
curiositeiten, van films waarmee u niet zo direct iets aankan, moet
deze absoluut te pakken zien te krijgen.

http://www.deathtosmoochymovie.com/

4
Met:
Robin Williams, Edward Norton, Katherine Keener, Danny DeVito, Jon Stewart
Regie:
Danny DeVito
Duur:
95 min.
2002
USA
Scenario:
Adam Resnick

verwant

Jumanji: The Next Level

Twee jaar na de eerste terugkeer naar het demonische...

Dumbo (2019)

Tim Burtons nieuwe versie van de Disney-klassieker uit 1941...

Sausage Party

Er bestaan films waarvan we vermoeden dat de brainstorm...

Birdman :: Or: The Unexpected Virtue of Ignorance

Mokerslagen van drama’s, dat was het type film waar...

The Bourne Legacy

Er was ooit een tijd waarin het leven nog...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in