90 min. / USA
Er is iets in de dynamiek van families, en dan zeker grote
families, dat zich schijnbaar goed leent voor fictie. Een groep
mensen die elkaar door en door kent, die op elkaar zwaktes en
gevoeligheden kunnen inspelen, schijnbaar zonder het zelfs te
proberen – het is leuk om daar als buitenstaander naar te kijken,
zolang we maar iemand hebben die ons wegwijs maakt in de
groep.
Voor deze film is die gids Toula Portokalos, gespeeld door Nia
Vardalos, die ook het script schreef, en de familie die we bezoeken
is de gigantische, luid- en vraatzuchtige bende die zij als een
blok aan haar been heeft hangen. Opgroeien als meisje in een
Griekse familie, betekent dat je drie taken hebt in het leven,
vertelt ze ons: een Griekse man trouwen, een leger Griekse kinderen
baren en die allemaal voorzien van voedsel tot je er dood bij
neervalt. De andere vrouwen Portokalos lijken goed in die opdracht
te lukken, maar Toula is dertig wanneer we haar ontmoeten, nog
steeds ongehuwd en bijgevolg een mislukkeling. Wanneer de Ware
Jacob dan toch per toeval binnenloopt in het restaurant van haar
ouders, dient er zich een heel nieuw probleem aan: hij heet Ian
Miller, wat alles behalve een Griekse naam is.
Gedurende de rest van de film zien we de moeizame pogingen om enig
wederzijds begrip te kweken tussen een uitbundige horde
feestvarkens van de oude wereld, en de rustige, ijzig kalme familie
van Ian. We worden geïntroduceerd aan een pleiade van kleurrijke
karakters; Toula’s vader is de ultieme Griekse patriarch, die alle
ziektes en wondes denkt te kunnen genezen met Windex (wie het niet
mocht weten: zo’n spraymiddel voor je ruiten). Haar moeder is een
levende kookplaat, die, wanneer ze hoort dat haar toekomstige
schoonzoon vegetariër is, reageert met: “oh, dan maak ik wel lam
klaar”. En dan is een geassorteerd zootje ongeregeld dat de groep
vergroot, waaronder ontelbare neven en nichten, die schijnbaar
allemaal Nicky heten. Mijn persoonlijke favoriet was echter Toula’s
grootmoeder, een matrone van de oude stempel, die nog steeds een
heilige haat koestert jegens de Turken en met een mes onder haar
hoofdkussen slaapt. Gemene mensen zijn altijd het geestigst, vindt
u ook niet?
De plot lijkt aanvankelijk weinig meer dan een doorslagje van
‘Father Of The Bride’, maar wees gerust: zo voorspelbaar wordt het
deze keer niet. We krijgen géén voor de hand liggende plotwendingen
als een ruzie vlak voor het huwelijk, een om de één of andere reden
verknipte priester of een scheurende jurk dan wel smoking.
Integendeel, de regelingen worden vrij vlot getroffen en de
geliefden twijfelen geen moment aan elkaar. Ik kon het wel
waarderen dat men voor deze film althans probeert om de betreden
paden zoveel mogelijk te ontwijken.
Dat zorgt er echter wel voor dat ‘My Big Fat Greek Wedding’
aanvankelijk moeite heeft om de juiste toon te vinden. Wat we
krijgen, is het zicht van een Griekse op haar Griekse familie,
zodat de sfeer van de film heel erg “ons-kent-ons” is. Mensen van
Griekse afkomst vinden deze vroege scènes ongetwijfeld hilarisch,
maar voor een buitenstaander is de lol er na een minuut of tien wel
af.
Maar dan, net voor de verveling helemaal kan toeslaan, evolueert de
romance tussen Toula en Ian verder dan het voorspelbare “oh wat ben
ik toch verliefd op je”-geneuzel. Ian wordt als buitenstaander in
de waanzinnige familie Portokalos ingeleid, en hij wordt onze
voornaamste filter voor de rest van het verhaal. Nu plots, komen de
personages heel wat beter tot leven, omdat ze gezien worden door de
ogen van iemand die hen aanvankelijk net zo min snapt als
wij.
Neem bijvoorbeeld een kostelijke scène, waarin Ians ouders aan de
hele familie van Toula wordt voorgesteld. Ogenblikkelijk worden de
arme mensen overvallen door het luid door elkaar taterende zootje
ongeregeld, en krijgen ze wansmakelijke verhalen te horen over hoe
één tante van Toula ooit een gezwel uit haar nek moest laten
verwijderen. De reden dat deze scène zo geestig is, is niet zozeer
door het gedrag van die tante, maar omdat we de reactie zien van
haar niets vermoedende slachtoffers. In deze film is het de
cultuurclash die grappig is, en niet één cultuur op zichzelf
genomen.
Wat ook verfrissend genoemd mag worden, is dat de hoofdpersonages
van deze film er zowaar uitzien als échte mensen. ‘My Big Fat Greek
Wedding’ speelt zich tenminste niet af in die fantasiewereld van de
meeste romantische komedies, waarin Julia Roberts of Sandra Bullock
geen man kan vinden. De familie Portokalos wordt voorgesteld als
een vrolijke meute stereotypes, die weinig verrassingen bieden aan
al wie ooit ‘Moonstruck’ heeft gezien (het principe is immers
hetzelfde), maar die naar het einde toe verrassend charmant uit de
hoek komen.
De situaties blijven vrij voorspelbaar, voornamelijk omdat er
eigenlijk weinig conflict is in de film. Toula’s vader is in het
begin niet erg gelukkig met het huwelijk van zijn dochter met een
xeno, maar hij doet niets om het tegen te houden, zo’n dramatische
wendingen zijn hier ver te zoeken. Dit is een film die draait rond
sfeer en oprechte situatiehumor, en niet rond plot.
Ondanks de titel is deze komedie een volstrekte lichtgewicht, die u
waarschijnlijk na een uur alweer vergeten bent. Maar goed, we
lachen, we voelen ons goed en achteraf is het moeilijk om te
weerstaan aan de verleiding het eerste het beste Grieks restaurant
op te zoeken voor een baklava. Meer moet dat niet zijn.
http://movies.yahoo.com/greekwedding/
